လက္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ဆြဲေခၚလာတဲ့ မန္ေနဂ်ာကို ၾကည့္ရင္း XuKun ေခါင္းထဲ အေတြးေတြမ်ားေနေတာ့တာပဲ ။ တျခားသူေတြ ေျပာေနၾကတဲ့ မန္ေနဂ်ာ၏ ပံုစံက မာမာထန္ထန္ ၊ စည္းကမ္းတက်နဲ႔ အရာရာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ လုပ္တတ္လြန္းလို႔ ဝန္ထမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာင္ ကြယ္ရာမွာ အတင္းတုပ္ယူရတဲ့ သူမ်ိဳး ။ အျပံဳးအရယ္ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ရွားလို႔ ေရခဲမန္ေနဂ်ာလို႔ေတာင္ နာမည္ေျပာင္ေပးထားၾကတာမဟုတ္ဘူးလား ။
အခုက် အကုန္လံုးက ေျပာင္းျပန္ေတြ ျဖစ္ေနသလုိပဲ ။ သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ကို ကိုင္ထားတဲ့ အထိအေတြ႕က ေႏြးေထြးေနသလုိ ျပန္လႊတ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူးလားလို႔ ေတြးမိေအာင္ကို တင္းၾကပ္ေနတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ မန္ေနဂ်ာ့ရဲ႕ မ်က္ႏွာက မႈိရထားသလို ျပံဳးၿဖီးၿဖီး ။ ကားေနာက္ခန္းမွာ ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္စီးေနတာေတာင္မွ သူ႔ကုိ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခိုးၾကည့္လာေနတာေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရတယ္ ။
" ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ျပန္လႊတ္ေပးဖို႔ အစီအစဥ္ရွိေသးလား "
" ဘာလို႔လဲ ဒီအတိုင္း ကိုင္ထားေတာ့ မေကာင္းဘူးလား ကိုယ္တို႔က တြဲေနတာပဲကို.. "
တြဲေနတာ ? ဘယ္တုန္းက ဘယ္အခ်ိန္က ?
ဘယ္တုန္းက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က တြဲေနတဲ့သူေတြျဖစ္သြားရတာတုန္း !!
မန္ေနဂ်ာက ဘယ္လိုေနလဲမသိေပမယ့္ အေရွ႕မွာ ေမာင္းေနတဲ့ ဒရိုက္ဘာတစ္ေယာက္ ရွိေနေသးတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ XuKun ကေတာ့ မ်က္ႏွာေတြ ပူရွိန္းလာသလိုပဲ ။ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိေနတုန္း ဒီလိုမ်ိဳးေျပာတာကုိေတာ့ သည္းခံႏုိင္ေပမယ့္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ေရွ႕မွာ ဒီလိုႀကီး ေျပာလိုက္တာကေတာ့ ရွက္စရာမေကာင္းဘူးလား ။
" ဘာလဲ ေရွ႕က ဒရိုက္ဘာေၾကာင့္ ရွက္ေနတာလား မလိုပါဘူး KunKun ကလည္း.. "
" ေတာ္ပါ.. "
ေတာ္ပါဆုိတဲ့ စကားလံုးရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ လက္ေကာက္ဝတ္မွာ ခံစားေနရတဲ့ တင္းၾကပ္မႈက ေျပေလ်ာ့သြားၿပီး မန္ေနဂ်ာရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းရွည္ေတြက သူ႕လက္ေခ်ာင္းေတြကို သြယ္ယွက္လိုက္တာပဲ ။ XuKun အထိတ္တလန္႔ မန္ေနဂ်ာ့ကို ၾကည့္မိတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ ေအးခ်မ္းလြန္းတဲ့ အျပံဳးတစ္ခုနဲ႔ ကားျပတင္းေပါက္မွန္ကို ေက်ာ္ၿပီး ၾကည္လင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ၾကည့္ေနေလရဲ႕ ။ မသိရင္ ဒီလက္ကို ကိုင္ထားတဲ့ ကိစၥက ဘာမွေတာင္ မဟုတ္သလုိမ်ိဳး ။
