I decided to say yes on our trip to Palawan this coming Saturday. It won't be too awkward as long as Lucas is with me all the time at isa pa, close ko naman ang family nila. It's a one-week vacation actually at ang sabi naman ni Rodora, sa Cavite na raw muna sya dahil may date pa raw sila ni Billy.
Three days na kaming hindi nakakapagusap ni Blaster. To be honest, miss na miss ko na sya. Kasalukuyan akong nagbabasa ng libro at di ko mapigilang isipin ang kalagayan nya ngayon. Malaki ang utang na loob ko sakanya. Hindi ko naman siguro dapat gawin 'tong pagsusungit ko diba? okay na nga kami ni Lucas eh.
Calling Blastery...
I decided to call him. It is now or never. Miss ko na yung tao.
"Vanessa?"
As I heard his voice, it is full of worries. Etong boses na 'to ang hina-hanap hanap ko matagal na.
"Blaster...."
"Blaster sorry. for everything."
Di ko alam kung anong sasabihin ko, nahihiya ako at the same time naiiyak dahil di ko na ma-express yung pagka-miss ko sakanya. Ano bang nangyayare sa akin?
"Vanessa, can we, can we meet? Please? I'll pick you up in 15 minutes."
Tumingin ako sa orasan, 1:30 PM.
"Sure Blaster, mag-iingat ka."
He ended the call. There is something in him na parang madaling-madali at di mapakali. What is happening? Inayos ko kaagad ang sarili ko, naglagay ng kaunting make-up at halos ibuhos ang pabango sa damit ko.
I waited for him in the lobby, I can't say that I feel excited because I also feel nervous but damn, all I wanna do is to hug him so tight when we finally see each other.
Wala pa atang 15 minutes, may bumubusina na sa front gate ng building, sure ako it is him. Sure na sure. Tumayo ako at tinakbo ang hallway, sakto namang lumabas sya ng kotse at halos mabalibag na sya nung salubungin ko sya ng yakap, yakap na mahigpit.
Mas natuwa pa ako nung maramdaman mo ang mga bisig nya na niyakap ako pabalik.......mas mahigpit.
"I missed you."
Damn it. This is the first time he said that words. Sobrang nakakataas ng balahibo, sobrang husky ng boses at sa tenga ko pa talaga sya nagsalita.
"I missed you even more, Blaster. I'm sorry for what happened in the hospital. Sorry talaga."
Yup, I lost it. I'm already crying.
"Hey, hey, stop crying. It's okay, Vanessa. I'm already here and we are now in good terms. Wag ka ng umiyak, mag-iice cream na tayo oh. Tara sa Star City?"
Literal na natuyo ang mga luha ko ng marinig ko ang mga sinabi nya. Star City? di ako ready---
Hinigit nya ang kamay ko at pinapasok sa loob ng kotse, pinagbuksan nya ako ng pinto atsaka naman sya pumasok sa driver's seat para magmaneho pero bago nya simulan ang makina,
"I was so worried."
Tinignan ko sya ng sinabi nya iyon.
"You made me so worried about you. Binaliw mo ako ng ilang araw."
Di pa ako makakuha ng tyempo para makapagsalita dahil parang marami pa syang gustong sabihin.
"You made me weak, alam mo ba 'yon? I drunk the hell out of myself para kumalma pero I know there is something about you."
Alam na nya???? hindi maaari.....
"I mean, you need someone to comfort you. To stay with you. Essa, I wanted to be by your side that time. All the time! Damn it. Really."
I was so close to crying again. Di sa pagchachansing pero hinawakan ko ang kanang kamay nya,
"You, Blaster, is one of the greatest blessing God gave me. Thank you so much. Salamat sa concern. You made me feel super special---"
"Because you are. You are special. To me."
Di ako nakagalaw. Paano na 'to? I mean, huh? special? special powers? haha lol.
"Thank you, Blaster. Thank you. God bless your heart, your life. Lagi akong nandito para sa'yo ha? I will always be your friend..."
Ewan ko pero tumingin sya sa baba nung sinabi ko iyon. May masama ba sa sinabi ko?
"Let's go? Can I start the engine? ehehehe" he said awkwardly.
We are now on the way to Star City and I forgot to tell Lucas about this trip so I just texted him.
"Darling, gotta go to a short gala with a good friend. I'm in good hands. Ingat ka dyan and tell Lola Flor that I'm in. I'm in to Palawan hehe!"
He replied immediately. Bilis naman!
"Sus, make sure it's really a good friend."
Di ko na lang sya nireplyan kase duh, duda alert hahahaha!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ilang beses na akong napadpad rito but today is special kase I'm with a special person as well.
"Kain muna or rides na?" he asked, grinning cutely. Ang cute nya talaga ngumiti!
"Bakit ang excited mo? hahahaha! Rides na tayo pwede? did you eat lunch?"
"Yeah actually. Baka lang kase you need foods diba before we have fun."
"Oooh what a word, what if let's buy tickets to have a BLAST?"
"Why not? Essa easy task!"
500 ang ticket para sa ride all you can, biruin mo 'yun? ang sabi ko libre ko na, pero ayaw nya sya daw ang bibili dahil nagplano na raw sya na dadalhin nya ako rito para icelebrate ang late birthday ko.
"Hey, nakakahiya na ang laki na ng utang ko sa'yo..."
"Essa, wag ka nga. It's fine. Tara na?"
"First ride?"
"Vikings!"
"Heck?!?!?"
Ewan ko ba sa lalakeng ito! Trip na trip ang mga kinatatakutan ko. Pero bahala na! Kakayanin basta kasama ko sya.
Nagulat ako sa sunod nyang ginawa, hinawakan nya ang kamay ko, he interwined it. Magkaholding hands kami ngayon habang naglalakad patungo sa Vikings area.
Is this for real? He's holding me? I mean, my hand. Bakit? anong rason? because if this is all just about speciality of our friendship, no it's unconsiderable and I'm certain with that.
I hold his hand back. While walking, he looks at me.
"Let's enjoy this day. Belated happy birthday!" he said smilingly.
I smiled. Speechless.
HOW LUCKY I AM TO BE HOLDING MY DREAM GUY'S HAND!?

BINABASA MO ANG
Never Considered
FanfictionShe was a fan, a huge fan of somebody glamorous. It's so funny when 'fate' takes the action on a connection. Well, is she still a fan? or someone else MORE THAN a fan?