Λάθος Τηλεφώνημα

Chapter16

"You truly do?" ρώτησα τον Zayn αφότου άκουσα τι είπε ο Louis.

"Yep! And i can't handle it. I want so bad to..." ξεκίνησε αλλά τον διέκοψα. "Don't wanna know!" είπα και γέλασε.

"What are we going to do?" ρώτησε ξαφνικά μέσα από τα γέλια ο ίδιος.

"'We'?" είπε ο Louis με την πιο έντονη αγγλική προφορά που έχω ακούσει. "It's your love life,lad. We can't help" συνέχισε ενώ εγώ το κοιτούσα και χαμογελούσα με την προφορά του. Λίγα δεύτερα μετά γύρισε το κεφάλι του και με κοίταξε με περιέργεια.

"Yesh you can. Kris, please let me know if you learn anything!" μου ανταποκρίθηκε όταν γύρισα να τον κοιτάξω.

"Zayn..." ξεκίνησα, ήθελα να του πω τι ήξερα μέχρι τώρα αλλά κάτι με σταμάτησε. "I-I will.." συνέχισα και προσπάθησα να χαμογελάσω. Ο ίδιος σηκώθηκε και έφυγε από το δωμάτιο, αφήνοντας εμένα και τον Lou μόνους.

"C'mon let's go to bed!" είπε και σηκώθηκε. Στάθηκε μπροστά μου και μου έδωσε το χέρι του αλλά έβλεπε πως δεν ανταποκρίθηκα. Σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε με ανήσυχο βλέμμα.

"What's wrong?" ρώτησε.

"I think Vic likes Zayn, but i am not sure. Something is going on with Harry and i don't know if i should let him know or no. Help me!!" ξεστόμισα γρήγορα.

"Wow! So you are not sure?" με ρώτησε.

"That's what i am talking about..." φώναξα προς το μέρος του. Αφού ήταν όρθιος ήταν λίγο πιο ψηλά από εμένα και έπρεπε να σηκώσω το κεφάλι μου για να τον δω.

"Shh!" είπε και τοποθέτησε το δείκτη του στο στόμα του κάνοντας με νόημα να μιλάω πιο σιγά. "They are sleeping. You have to find out!" ψιθύρισε στο τέλος.

"Thank you Mr obvious!" του είπα ειρωνικά. "How? I am not going to ask her that, she'll understand." συνέχισα και κοίταξα το πάτωμα. Ήρθε πιο κοντά μου και μου έδωσε μια σφιχτή αγκαλιά. Επικράτησε λίγη ώρα ησυχίας πρώτου μιλήσει.

"Do you want me to ask her?" μου είπε. Σήκωσα το κεφάλι μου για να τον δω να με κοιτάει. Δεν γίνεται, έχω ερωτευτεί τον πιο τρελό άνθρωπο στο πλανήτη.

"You kidding, right?" του είπα εντελώς σοβαρά.

"Yeah babe." είπε και με έκανε να γελάσω. Δεν έφευγε λεπτό από πάνω μου, όλη την ώρα με αγκάλιαζε. "That's right. I only want to see you smiling. We will figure it out how and when we do, we'll know what to do." τελείωσε. Γέλασα ελαφρά άλλη μια φορά γιατί αυτό που είπε δεν έβγαζε νόημα.

"So, let's go to sleep." είπε άλλη μια φορά και έφυγε λίγο πιο εκεί κρατώντας το χέρι μου.

"What if we stay on the couch?" άρχισα αλλά με διέκοψε "And cundle!" φώναξε άλλα όχι πολύ δυνατά.

"Only cundle." του είπα κουνώντας το δάχτυλο μπροστά στο πρόσωπο του.

"Yeah, yeah sure!" είπε και με έκανε να γελάσω, για άλλη μια φορά. Σηκώθηκα και εγώ και με τράβηξε προς το καθιστικό. Έκατσε κάτω και με πήρε στα πόδια του ενώ αυτός ταυτόχρονα ήταν ξαπλωμένος στην μια γωνία. Ήταν από αυτούς τους τέλειους γωνιακούς καναπέδες που μπορείς άνετα να απλωθείς. Εγώ είχα βάλει το κεφάλι μου στον ώμο του και αυτός πέρασε το χέρι του γύρω μου ενώ ταυτόχρονα άρχισε να παίζει με τα μαλλιά μου. Έτσι με πήρε ο ύπνος, στην αγκαλιά του...

Ήταν ένα μικρό μπόνους, γιατί σας αγαπώ (είπαμε, εσάς τις λίγες) και επειδή είχα βιολογία και μαθηματικά;)