5

72 6 0
                                    

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2018

Nicole: Χέι..♥️
*Αποστολή 2 φωτογραφιών*
Κινέζε μου..😂♥️
02:54

Μόλις είχα τελειώσει το γράμμα για τον Νταμίρ και για την οικοδεσπότριά μου ευχαριστώντας τους. Τον έναν που μου ομόρφυνε ολόκληρο το ταξίδι και την άλλη που με φιλοξενήσει αυτή την εβδομάδα. Άφησα και τα δύο γράμματα γράφοντας στην οικοδεσπότριά μου να δώσει και του Νταμίρ στο σχολείο.

Κατά τις 8 ξυπνήσαμε. Όσο κοιμήθηκα εγώ δηλαδή. Μάζεψα τα τελευταία πράγματα και αποχαιρέτησα την οικογένεια που με φιλοξενούσε αυτές τις μέρες. Η μαμά της μας πήγε στην στάση του λεωφορείου.

Ήταν εκεί και οι Ισπανίδες. Μαζί θα ήμασταν, ευτυχώς. Όταν είχα μπει στο λεωφορείο και είχα συνειδητοποιήσει πως όλα είχαν τελειώσει, με έπιασαν τα κλάματα.

Δεν ήθελα να φύγω.

Δεν έπρεπε να φύγω.

Αν δεν έφευγα όλα θα ήταν καλά.

Θα είχα προλάβει να κάνω περισσότερα πράγματα.

Μετάνιωνα που δεν έκανα περισσότερα πράγματα.

Αλλάζοντας τα λεωφορεία σαν τα πουκάμισα, όλο και απομακρυνόμουν από το Gospić. Ήξερα όμως πως θα επιστρέψω. Με κάθε τρόπο. Οπότε τα καταφέρω. Αλλά θα το έκανα.

Damir: Χέι.. ήδη μου λείπεις😒♥️
13:42

Nicole: Και εμένα το ίδιο, δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ.
13:45

Damir: Τι; Γιατί;
13:46

Nicole: Σκεφτόμουν τον χορό μας.
13:48, διαβάστηκε.

Φτάνοντας κατά το μεσημεράκι στο Σπλιτ, αφήσαμε τα πράγματά μας στο appartement που νοικιάσαμε κοντά στο αεροδρόμιο και παίρνοντας ακόμα ένα λεωφορείο, επισκεφτήκαμε την πόλη.

Εντάξει, δεν το είπα ποτέ αυτό...
17:59

Όχι και εγώ τον σκεφτόμουν. Ξέρω πως τα σκάτωσα λίγο, ελπίζω να μη σε πείραξε.
18:09

you look perfect tonightTempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang