Το πρόγραμμα σήμερα είχε εκδρομούλα. Θα πηγαίναμε σε ένα εθνικό πάρκο και ύστερα σε μία πόλη, 20 λεπτά μακριά από την δικιά μου.
Φοράω μία γαμάτη μπαντάνα σήμερα την οποία συνδίασα με την μπλούζα του προγράμματος γιατί είμαι σάβατζ και ξεκίνησε ακόμα μία μέρα.
Ο Γιώργος με έβριζε για την ύπαρξη μου και κάναμε τόση φασαρία που εξαιτίας μας έφυγαν τα πουλιά που υπήρχαν στο δάσος. Ή έτσι μας είπαν οι καθηγήτριές μας για να νιώσουμε άσχημα. Μάλλον γι'αυτό.
Σήμερα ήταν ωραία με τον Νταμίρ. Κάμποσο. Με την βοήθεια του Γιώργου πάντα και της Λάβρα, κάναμε μάχες μέσα στο δάσος για το ποιος θα τρέξει πιο γρήγορα. Πολύ γέλιο.
Μέχρι που φτάσαμε σε ένα σημείο της διαδρομής που είχε ένα μονοπάτι άλλο. Και επειδή ήμασταν μαλάκες, διαλέξαμε αυτό.
Χαθήκαμε από την υπόλοιπη ομάδα και κατέληξα να κάνω photoshooting τον Νταμίρ και το six pack του και τον Γιώργο με την Λάβρα να plead guilty για τις μπάκες τους. C'est la vie.
Όταν κοντεύαμε να βγούμε από το δάσος ο Νταμίρ φορούσε την μπαντάνα μου. Με είδε που την κοιτούσα και την έβγαλα για να μου την δώσει πίσω.
"Δεν την θέλω, όχι. Κράτησέ την. Να έχεις κάτι να με θυμάσαι.", Εκείνος χαμογέλασε και την έβαλε στο χέρι του.
Πριν φύγουμε, ενώ όλη η ελληνική ομάδα ήταν μαζί, εμείς με τον Γιώργο ήμασταν με τους φιλοξενούμενούς μας, κάτι το οποίο δεν θα έπρεπε να το κάναμε μόνο μία φορά, αλλά συνέχεια. Ο Γιώργος με τον Νταμίρ ανέβαζαν φωτογραφίες για το ποιος από του 2 ήταν καλύτερος. Είχε πλάκα που κοιτιόμασταν με την Λάβρα και καταλαβαίναμε μόνο με ένα βλέμμα με τι χαϊβάνια μπλέξαμε.
Ύστερα από εκεί πέρα επισκεφθήκαμε ένα μουσείο στην πόλη που σας προανέφερα και βαρέθηκα. Τρομερά. Βασικά είχα κουραστεί. Είχα κουραστεί και σωματικά και ψυχικά. Ειδικά ψυχικά... Δεν ήξερα τι ήθελε αυτός ο άνθρωπος, με μπέρδευε τρομερά.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
