Ξεκινούσε η τελευταία μέρα. Θα ήταν πολύ μεγάλη. Ξεκινώντας την μέρα μας με την Λάβρα στις 7 πάνω στην ταράτσα, αφού ήθελε να περάσει λίγο χρόνο ακόμα εκεί πάνω, είδαμε λίγη ανατολή του ηλίου και ύστερα κατευθυνθήκαμε προς το σχολείο.
Θα πηγαίναμε στην πρωτεύουσα του νομού μου. Πρώτα όμως θα πηγαίναμε σε έναν εθνικό δρυμό λίγα χιλιόμετρα μακριά.
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Σε αυτό το σημείο το Αιγαίο ενώνεται με τον ποταμό Έβρο και ακόμα κι αν είναι μόνο μία ώρα απόσταση μακριά από εκεί που μένω, δεν είχα πάει ποτέ.
Και ήταν τόσο όμορφα.
Ύστερα η καθηγήτρια των γαλλικών μας μπούκωσε με κέικ φουντουκιού και ήταν και αυτό ό, τι καλύτερο έχω φάει ποτέ σε κέικ.
Και μετά ο Γιώργος με έριξε μέσα σε κάτι θάμνους. Και δεν μπορούσα να βγω. Γενικά καλά περνούσα, αρκετά καλά! Ακόμα κι αν είχα τον Νταμίρ μπροστά μου να σαλιαρίζεται με ό,τι κινούνταν, εγώ είχα εστιάσει στην παρέα μου με τον Γιώργο.
Είμαστε μαζί από τον παιδικό σταθμό, εδώ και 12 χρόνια δηλαδή. Είχαμε πάντα μία ιδιαίτερη χημεία μεταξύ μας. Δηλαδή πάντα ήμουν ο σάκκος του μποξ του.
Στα νήπια πήγε να μου σπάσει το πόδι και στην Α' Δημοτικού το κεφάλι. Πάντα έλεγε πως με πείραζε αλλά μάλλον να με σκοτώσει ήθελε. Έτσι αυτή ήταν η πρώτη φορά που είχαμε έρθει τόσο κοντά και είχα περάσει απλά υπέροχα μαζί του αυτές τις μέρες.
