you look perfect tonight

14

24 Οκτωβρίου. Η ημέρα που επισημοποιήθηκε πως την χρονιά που θα μας ερχόταν θα πήγαινα στην Γαλλία.

Η Γαλλία είναι τόσο σημαντική για εμένα επειδή την νιώθω σαν ένα κομμάτι του εαυτού μου. Της καλύτερης εκδοχής του εαυτού μου.

Έχοντας ήδη επισκεφθεί μία φορά τον ιερό βωμό μου, το μέρος που καθορίζει πια την κοσμοθεωρία μου Aka το Παρίσι... Είχα ενθουσιαστεί που θα είχα την ευκαιρία να ξαναεπισκεφτώ το... Άπιαστο, για τώρα, Όνειρό μου.

Το ανακοίνωσα προφανώς και στον Νταμίρ και χάρηκε πολύ. Είχε καταλάβει πια πόσο ήθελα να πηγαίνω. Ήθελε ωστόσο να ξαναπάω και στην Κροατία, βλέποντας το feed του Instagram μου και αντιλαμβάνοντας πως είμαι κοσμογυρισμένη, κάμποσο, θα ήταν κάτι εύκολο.

Του εξήγησα πως αν υπήρχε κάποιος να με φιλοξενήσει ίσως να με άφηναν οι δικοί μου, εντελώς υποθετικά. Εκείνος ωστόσο μου ανακοίνωσε πως θα μπορούσε να με φιλοξενήσει, έτσι αν με άφηναν, θα μπορούσα να έρθω.

Γύρισα την κουβέντα λέγοντας πως πρέπει να δούμε τι θα γίνει πρώτα τώρα που θα έρθει στην Ελλάδα. Ανυπομονούσε, μέχρι την τελευταία στιγμή. Και λέγοντάς του πως δεν θα σταματήσω να έχω αμφιβολίες μέχρι να δω το όνομά του στην κατάσταση των μαθητών που θα έρθουν, εκείνος μου απάντησε πως ακόμα κι αν δεν το βλέπω, είναι εκεί.

Έτσι έληξε η συζήτησή μας. Εκείνο το βράδυ ήταν το πρώτο πάρτι της σχολικής χρονιάς και το πρώτο πάρτι που κάναμε γενικά σαν τάξη. Είχα φορέσει το μπλε φόρεμα γιατί ήθελα να είναι κα-τα-πλη-κτι-κό αυτό το πάρτι, όπως εκείνο το βράδυ μου στην Κροατία.

Ωστόσο... Για ακόμα ένα βράδυ ήμουν δυστυχισμένη. Δεν ήθελα να κουνηθώ γιατί δεν μπορούσα να ανεχτώ την κριτική λιγουριών. Αυτός ήταν ο λόγος που καταστράφηκε το καλύτερο πάρτι που είχαμε κάνει ποτέ και κατέληξα για ακόμη μία φορά να στενοχωριέμαι που δεν ήταν δίπλα μου. Ενώ εκείνος... εκείνος δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα.

Το επόμενο βράδυ είχα μεθύσει κάμποσο. Όσο πίστευα δηλαδή ότι μπορούσα να μεθύσω. Εκεί νοιαζόταν. Λάθος. Φοβόταν. Ακόμα και ο ίδιος μου είπε μη κάνεις κάτι που θα το μετανιώσεις.

Οι συζητήσεις μας εκείνο το διάστημα ήταν πολύ περίεργες. Αν την μία μέρα μιλούσαμε σοβαρά, την επομένη γυρνούσε η όλη φάση στο πρόστυχο, όσο είναι εφικτό αυτό.