you look perfect tonight

18

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2019

Ημέρα 1η λοιπόν. Ήταν λίγο περίεργο να ξυπνάω και να έχω δίπλα μου μία κοπέλα την οποία υπό άλλες συνθήκες δεν θα γνώριζα ποτέ. Ήταν περίεργο που κοιμηθήκαμε μαζί, που φάγαμε πρωινό μαζί, που πήγαμε στο δημαρχείο μαζί και που προσπαθούσε να διαβάσει τα ελληνικά αλλά της ήταν αδύνατο. Ήταν όμως ταυτόχρονα και πολύ ωραίο.

Όταν μπήκαμε στο Δημαρχείο και το είδαμε γεμάτο ζωή, τρόμαξα. Ίσως ποτέ ξανά να μην το ξαναδώ έτσι! Βέβαια.. μες στο Δημαρχείο ήταν και ο Νταμίρ. Τον οποίο δεν ήθελα να δω μπροστά μου. Δυστυχώς όμως δεν κατάφερα να το αποφύγω.

"Καλώς όρισες", είπα και τον αγκάλιασα

"Καλώς σε βρήκα", μου απάντησε και ενέδωσε στην πιο ψυχρή αγκαλιά που έχω κάνει ποτέ.

Ύστερα, όντας η φωτογράφος του προγράμματος, ανεβοκατέβαινα στο αμφιθέατρο του Δημαρχείου για να βγάλω όσο το δυνατόν καλύτερες φωτογραφίες. Και να αποφύγω τον Νταμίρ. Με κάθε τρόπο έπρεπε να τον αποφύγω μιας και δεν άντεχε η καρδούλα μου να είμαι κοντά του.

Προσποιούμενη την χαρούμενη όλη την ημέρα, δεν κατάφερα να κρύψω πως ένιωθα πραγματικά και αυτό βγήκε και σωματικά, μιας και σε κάποια φάση ήθελα να κάνω τρομερά εμετό, έτσι, στα καλά καθούμενα, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Ακόμα και τότε όμως... Ήλπιζα πως θα με έπαιρνε χαμπάρι. Ούτε τότε όμως, ούτε καμία άλλη φορά.

Όλο το σχολείο κοιτούσε τους φιλοξενούμενους σαν αστέρες του Χόλιγουντ, μεγάλες προσωπικότητες. Τι κακό συνήθειο αυτό που έχουμε οι Έλληνες. Ό,τι δούμε διαφορετικό, θα το στραβοκοιτάξουμε.

Παρόλα αυτά, υιοθετήσαμε μία συνήθεια εκείνη την εβδομάδας με την Λάβρα. Να στέλνουμε τις φωτογραφίες που έβγαζα κάθε μέρα στην ομάδα με όλα τα παιδιά. Φυσικά και έτρωγα το βρισίδι της ζωής μου, αλλά και οι 2 το απολαμβάναμε.

Το απόγευμα ήταν να κάνουμε πρόβα το χορευτικό που είχαμε ετοιμάσει για αυτή την εβδομάδα, αφού η θεματική της ήταν ο χορός γενικότερα. Εγώ δεν έκανα πρόβα. Προτίμησα να περιμένω τον Γιώργο με τον Νταμίρ σαν πιστός φύλακας.

Το πρόγραμμα είχε μία επίσκεψη σε ένα εργοστάσιο μεταξιού για να τελειώσει. Ήταν πολύ ελεύθερη μέρα. Ωστόσο εγώ πνιγόμουν. Πνιγόμουν μόνο που τον αντίκριζα... Δεν ήθελα να ήμασταν έτσι ρε γαμώτο. Δεν έπρεπε να ήμασταν έτσι ρε γαμώτο! Κι αν δεν προσπαθούσα; Μόνο εγώ προσπαθούσα! Είχα αρχίσει να κουράζομαι και ήταν ακόμα η πρώτη μέρα. Τι θα γινόταν στη συνέχεια;