you look perfect tonight

23

Σάββατο 23 Μαρτίου 2019

Γυρίσαμε στο σπίτι με την Λάβρα κατά τις 1. Δεν είχα ξαναγυρίσει ποτέ στο σπίτι τόσο αργά. Και δεν μου είχαν πει και τίποτα οι γονείς μου. Θα μπορούσα να το εκμεταλλευτώ ακόμη περισσότερο αν είχα κέφια. Κρίμα...

Ωστόσο, μόλις γυρίσαμε η Λάβρα έπεσε να κοιμηθεί. Είχε τεράστιο ταξίδι η γλυκιά μου, πως θα άντεχε.

Από την άλλη, εγώ δεν κοιμήθηκα παρά μόνο 2 ώρες.  Έγραψα 2 γράμματα. Ένα για την ίδια και ένα για τον Νταμίρ.

Στην Λάβρα έγραφα πως ήταν ένα δώρο από τον Θεό. Ήρθε και έφυγε τόσο ξαφνικά. Όμως δεν θέλω να την χάσω, ό,τι και να γίνει.

Στον Νταμίρ έβγαλα τα εσώψυχά μου. Του είπα όλα όσα ένιωθα και του ευχήθηκα τα καλύτερα στη ζωή του. Του έγραψα χαρακτηριστικά πριν κλείσω το γράμμα πως:

"Ευχαριστώ που ίσως το δώρο των γενεθλίων μου γιατί αυτό περίμενα από την ώρα που έφυγα από την Κροατία. Να έρθεις αυτή την μία εβδομάδα στο Σουφλί. Και ακόμα κι αν δεν πήγαν όλα όπως τα σχεδιάσαμε, είμαι και πάλι ευγνώμων. Θα τα ξαναπούμε Νταμίρ. Σε μερικά χρόνια. Δεν θα πω αντίο γιατί πάντα θα βρίσκομαι σαν ένα αστέρι στον ουρανό. Ακόμα κι αν ο ουρανός είναι συνεφιασμένος ή έχει ξαστεριά και πανσέληνο, εγώ θα βρίσκομαι εκεί, να σε προσέχω. Να νοιάζομαι για σένα. Να εύχομαι το καλύτερο για εσένα. Σε αγαπάω Νταμίρ. Και δεν έχω ξαναγαπήσει κανέναν τόσο πολύ."

Το πρωί στις 6:30 έφευγαν οι Κροάτες με τις Ισπανίδες. Έτσι είχαμε μαζευτεί αρκετά άτομα. Όλοι ήμασταν heartbroken. Κανείς δεν ήθελε να τελειώσει όλο αυτό. Δεν ήταν το μάθημα που δεν κάναμε. Ήταν η μαγεία του να γνωρίζεις άτομα άγνωστα υπό άλλες συνθήκες για εσένα και να γίνονται για μία ολόκληρη βδομάδα η καθημερινότητά σου. Δεν είχα ξαναδεί τον Γιώργο να κλαίει επειδή κάτι τον άγγιξε. Τον αγκάλιασα σφιχτά και έκλαψα και εγώ στον δικό του ώμο.

Ύστερα εκείνος χαιρέτησε την Λάβρα και έπρεπε και εγώ να αποχαιρετήσω λοιπόν τον Νταμίρ. Τον έσφιξα στην αγκαλιά μου και του έβαλα το γράμμα στην τσέπη της ζακέτας του.

"Αυτό είναι για εσένα ", του αποκάλυψα. Κατάλαβε εκείνος. Θυμόταν από την πρώτη φορά. Χαμογέλασε και ανέβηκε στο λεωφορείο για να μην μου είναι τόσο δύσκολο.

Και έτσι κάθισα να βλέπω το λεωφορείο να φεύγει. Και στο αυτοκίνητο να είμαι μόνη, χωρίς την Λάβρα. Μόνο με τον μπαμπά μου και την θλίψη μου.