Sesimde Ki Sen

Giriş

Karanlık size ne anlatır bilmiyorum.

Kimisine huzur, sakinlik, kaçacak yer , sığınacak liman. Kimisine de korku, karamsarlık...

Peki ya karanlık bana ne anlatıyordu? Bir liman mıydı gerçekten belki de okyanusun ortasında kalmışlık hissi.

Doğru tahmin. Bir okyanusun ortasında gibiydim o gece karanlıkta. Korkmuş, savunmasız ve haliyle yorgun. Çok derindi karanlık sonunu ve başını göremeyeceğim kadar. Ufak tefek sesler duyuyordum kendinden emin ama bana kendini inandıramayan. Ağlayan bir kadın mıydı? Hayır hayır, bu kadın gülüyordu. Bilemiyorum bir ağlayıp bir gülüyor, kimi zaman da bana öfkesini kusuyordu.

Yorganın altına kapadım kendimi karanlıktan kaçıp karanlığa sığındım. Evet bir çelişkiydi ama ne sakinlik ne de sığınacak liman hissiyatı verdi. Susmuyordu kadın öfkesini kustuğu zamanlarda karanlık daha bir derinleşiyordu.

Uyumam gerekiyor muydu? Belki de sessiz olurdu. İçinde biraz olsun iyilik var mıydı? Gülüyordu kadın, bir yerlerde bir şeyler olmalıydı. Uyumayı denedim işin aslı uyudum da diyebiliriz fakat kadın susmamıştı yanına birkaç kişi daha çağırmış benim odamdan beni kovuyorlardı. Sessiz sedasız çıktım neler yapabileceklerini bilmiyordum. Tek bildiğim peşimden gelen bu seslerin hiç bir şekilde susmayacaklarıydı.