Sesimde Ki Sen

Bölüm 11

Ama o kişi ? Sana bunları yaptıran kişiyle yüzleşmelisin dediği o kişi kimdi? Kendini kandırıyorsun dediği zamanlarda ki kişi aslında beni kandıran kişi , bana bu işleri yaptıran kişi acaba kendim miydim yoksa... Peorist benim bilmediğim bir şeyler mi biliyordu. Bir anda odayı büyük bir sessizlik kapladı, ışıklar kapalı, sessizlik sakin ve sanırım korkmaya başlıyordum. Yıllar sonra duyduğum onca gülümsemeyi daha yeni tanımışken daha sesini bile hiç duymadığım varlığını kanıtlayamadığım o iblisin yanına listeye sesini duymadığım bir kişi daha eklenmişti. Kafamdaki soru işaretlerinin sayısı git gide çoğalıyordu. Yıllardır yalnız başıma yaşadığım bu evde gerçekten düşündüğüm kadar yalnız mıydım ?

Bir sürü ses... 

Kim olduklarını ve sayılarını bilmediğim bir sürü ses.. Sakince oturup baştan alalım.

Bir şeyler duyduğumu, hissettiğimi biliyorum. Ve bu seslerden sadece birisini tanıyorum. Bayan Peorist. Bayan Peorist ile istediğim zaman görüşemiyorum fakat kafamın içindekileri okuduğunu biliyorum. Ah evet tabi bir de şu beni on yaşımdan beri tanıdığını söylediği kısım. Beni sevmediğini ve bunu benim düşünerek bulabileceğimi söylüyor sürekli. Cevap buralarda bir yerde,  beynimin içinde bir cevap olduğunu biliyorum. Bunlar o kadar anlamsız ki. Ben bu sesleri neden duyuyorum. Belki de bir yardım almam gerekiyor. Birine anlatmalı mıyım? Saçmalama Malony senin delirdiğini düşünürler. Belki de gerçekten delirdim. Sanırım şu toplantı işini hallettikten sonra gerçek  bir izne çıkmanın vakti geldi.

Düşüncelerime bir ara verip elimi yüzümü yıkadım. Aynaya uzun süre baktım. Anlamaya çalıştım. Çalışma odama gidip sunum üzerine çalışıp biraz kestirmeye karar verdim.  

-Beni aradığını duydum , Malony. 

Ensemde soğuk bir nefesle irkilerek uyandım. Bir şey duyduğuma yemin edebilirim.

-Bayan Peorist ? Benimle mi konuşuyorsunuz?

- ha ha Peorist mi ? O aptal konuşmayı öğrendi mi ? 

Sesi öylesine ürkütücüydü ki dondum kaldım. Işığı yakmak istedim fakat korkudan hareket edemiyordum. Fısıltılar duymaya başladım anlamıyordum ve bu beni daha çok korkutuyordu. çığlıklar... 

Yattığım yerden doğruldum , ayağa kalkmak istedim ama sanki beni yatağın içine çekmeye çalışan bir şey vardı. bir kaç denemeden sonra tekrar yatağa geri uzandım. Bir rüyada mıydım ?Yoksa yataktan kalkamadığım  gerçeği doğru muydu ? Korkum içime iyice işlemişti artık sadece kafamda değil korku bütün vücudumu sarmış olmalıydı. Bunun psikolojik bir şey olduğunun farkındaydım tekrar doğrulmayı denedim. Tam ayağa kalkmaya çalışırken yine o şey beni yatağa doğru geri çekiyordu. Biranda arkama döndüm ve yatağa baktım. O anda gördüğüm şeyin ne olduğunu ilk başta anlayamadım. Sadece eski tahta parçası görüyordum. Elimi uzattım ve evet gerçekten bir tahta parçasıydı. Ama bir tahta parçası beni nasıl içine geri çekebilirdi. sadece olduğum yerde doğrulabiliyor ve geri yatabiliyordum sessizlik karanlıkla beraber odada tekrar bürünmüştü yatağımda ki o tahta parçasının ne olduğunu hala çözememiştim komodinimde ki muma uzandım çekmecedeki çakmağın yardımıyla mumu yaktım korkudan çakmak bir anda elimden düşüverdi. Titremeye ve nefes alışverişimin zorlandığını hissetmeye başlamıştım. Yatağımdaki o tahta sadece bir tahta parçası değildi. O bir tabuttu. Ve bende o tabutun içindeydim. Evet sadece neden doğrulup ayağa kalkamadığımı şimdi çok daha iyi anlıyordum. Saçmalıktı.

Gecenin, sessizliğin ve karanlığın bu denli hakim olduğu bu saatte içinde bulunduğum bir tabuta şaşırmak yerine ayağa kalkamamamın mantıklı olduğunu bulmak yeterince de saçma değil miydi ?