Harry Potter i magiczne opowieści

13. Huncwoci

- James, bracie, czekałeś na nas ten cały czas? Tyle lat?

- Zawsze będę na was czekał. W końcu jesteście moimi braćmi. Byliśmy czwórką braci.

- No właśnie, Peter. Dlaczego? Dlaczego nam to kurwa zrobiłeś? Jak mogłeś zdradzić swoich przyjaciół? Nie byliśmy przyjaciółmi?

- To przez Ciebie Harry stracił rodziców, Syriusz wylądował w Azkabanie, a Lunatyk musiał sam przetrwać. Pomagałeś Voldemortowi zabić syna swoich przyjaciół. Dlaczego?-  Przed bramą do życia po śmierci stoi czwórka mężczyzn. Rozczochrany szatyn z okularami, wysoki, czarnowłosy przystojniak, obok blondyn z bliznami na twarzy, a na uboczu trzyma się niski, gruby chłopak.

- Dlaczego? Jak wy w ogóle możecie się o to pytać? Przez całe siedem lat nauki mną pomiataliście, zawsze byłem dla was kimś gorszym. Nigdy nie byłem dla was prawdziwym przyjacielem. Jednak nie chciałem, żeby was zabił. Miał zabić tylko chłopaka...

- Ty skurwysynie!! Jak mogłeś! Co ty sobie myślałeś! Że jak zabije mi syna, to ja i Lily się z tym pogodzimy? Że będziemy takimi tchórzami jak ty i będziemy stać z boku, jak będzie mordował naszego syna?!- Wybucha okularnik. Czarnowłosy go powstrzymuje, a blondyn podchodzi do grubego.

- Peter, zawsze Ci pomagałem. Byłem po twojej stronie. Nie wierzyłem, że to ty, że to właśnie ty zdradziłeś naszych przyjaciół. I nie wierzę, że chciałeś poświęcić syna swoich przyjaciół.

- Remusie, ty jeden wiesz jak to jest się ukrywać. Musisz mnie zrozumieć.

- Nigdy nie zrozumiem twojego postępowania.

- Ja wolałbym zginąć niż wydać swoich przyjaciół. Harry wychowywał się w domu mugoli, był maltretowany, nie miał nikogo bliskiego, był sam.

- Nie wybaczamy Ci tego, co zrobiłeś mojemu synowi. Żegnaj- mówi okularnik i przechodzi przez bramę.

- Nie wybaczę Ci, że Harry musiał być sam.- Czarnowłosy również wychodzi.

- Ja też często byłem słaby, ale nie umiałbym zdradzić swoich przyjaciół. Nie wybaczę Ci.- Blondwłosy również odchodzi.

I tak oto, nawet po śmierci Peter Pettigrew zostaje sam.