Lacivert Sevdim

9

Merhaba.

Ben, senim. Sen, bensin.
Bizi, bizden başka kimse anlamıyor değil mi, küçük Lacivert?
Hani etrafında olan kalabalık?
Niye seni görmüyorlar?
Sende yorulmadın mı, benim gibi?
Yoruldun, değil mi?

Çok yordular bizi be, küçük!

Ayakta olsak da dizlerimizdeki yaraların kabuk bağlamasına da izin vermediler, değil mi? Yine.
Neden ki? Aslında bizim kimseye zararımız yoktu. Kimsenin günahına, hakkına girmemek için hiç kimseyle göz göze bile gelmezdik, biz.
Gözlerimizin olması mı, battı onlara?
Üzdüler bu yüzden, bizi! Üzmeseydiler keşke!

Biz üzülmemek için gözlerimizden de vazgeçerdik.
Vazgeçmedik mi, kendimizden? Almadılar mı, ruhumuzu? Yetmedi mi, onlara?

Kabullenmek çok yorucu ama doğru olan da, bu.

Biz, kimsesiziz. Biz, herkesiz. Biz, biriz. Biz, tekiz. 

Biz, onların olamayacağı her şeyiz.

Neden mi? Çünkü biz hâlâ ayakta olabilecek kadar güçlüyüz. Yaralarımıza, yara bandı aramayacak kadar acıya dayanırız. Onlar tek bir kesikte, düşmede koşa koşa dertlerine deva, şifa ararken biz; arkamıza bakmadan kalkıp yolumuza devam ettik. 

Belki de bu yüzden çekemediler bizi, üzdüler. 

Olsun. Canları sağ olsun.

Biz seninle, bir olduğumuz müddetçe, sorun değil.

Bana, geri dön, olur mu? Cevap ver.
İçimdeki sesini duyayım.
Uzun zaman oldu, sesini duymayalı.

Özledim be, küçük. Çok özledim.
İçimdesin, biliyorum. Göster kendini. Yaraların, var. Onlara da ben çare olurum.

Unuttun mu? Biz, biriz. Tekiz.
Ne kendine ne de bana acı çektirme artık.
14 yıl oldu, değil mi?
Onlar bizi üzmeye başlayalı, belki de daha fazla.
Biz o zamandan beri başladık, acı çekmeye!

Ses, ver. Lütfen.
Sende gitme benden.
Bende, benden giderim sonra.