Kendime çok kızıyorum.
Bir şeylerin olmayacağını bildiğim halde, 'Olsa.' diye, umut etmekten vazgeçemiyorum.
Savaşmaktan yoruldum.
Ve ne kadar yorulduysam o kadar darbe alıp yaralandım.
Paramparça ruhumu ellerim ile toplamaya çalışıyorum. Ama ellerim de düşüp durmaktan kan içinde kalmış, sızdırıyor kesikler.
Değil ruhumu toplamak için gücüm, ayağa kalkmak için mecalim yok.
Gözlerim kapanıyor. Birazda üşümeye başladım galiba.
Bir el uzansa da ayağa kaldırsa beni.
Dedim ya; olmayacağını bildiğim halde umut edip duruyorum ve kendimden nefret ediyorum!
Dışarıya gösterdiğim lacivert ile içeride yaşayan lacivert o kadar farklı ki...
Anlatsam, "Kim bu, hayırdır?" Diye sorarsınız.
Rengarenk olmak şart değil
Siyah kadar asil olsan yeter.
Beş yaşındaki bir çocuk bile arkadaşını menfaati için satarken, yirmi beş yaşındaki birinden duyduğun iki güzel söze kanıp kendini ona bağlama!
Gün gelir bağlandığın yerden neşterle koparıp atarlar seni.
Ne olduğunu şaşırırsın.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Lacivert Sevdim
PoesíaLacivert Sevdim burda yazdığım ilk cümlelerden oluşuyor. İlk kitabım ve göründüğü üzere acemilik akıyor her yerinden. Lütfen ilk bölüm hoşunuza gitmese bile diğer bölümlere bir şans verin. Eminim ki kalemimin geliştiğini göreceksiniz. Bir miktar kır...
