Perfect For You| liskook

1.3

Merhabalar! Bu hikayeyi son yazmamın üstünden bir yıldan fazla bir süre geçmişti. Hikaye ilgiye sahip olmadığı için yazmayı bıraksam da günler önce hesabıma girip kendi hikayemi baştan sona okudum ve bu kurgudaki Jungkook ve Lalisa'yı ne kadar özlediğimi fark ettim. Belki üç kişi belki yirmi üç belki çok daha fazlası belki hiçbiri. Kim burada bilmiyorum ama sanırım her şeyden önce karakterlerimi özlediğim için tekrar yazmaya döndüm. Hikayenin ilk yarısını bir yıl önce yazdım ve geri kalanını da bugün tamamladım. Umarım severek okursunuz ve bu iki liseli aşık gencin birbirlerine karşı olan duygularını hissedersiniz.

Allığımı son bir kez elmacık kemiklerimin üzerinden geçirdiğimde aynada kendime bakmak için birkaç adım geri çekildim. Çok az makyaj yapmış ve saçlarımı dalga dalga olması için uyanır uyanmaz maşayla sarmıştım. Aynadaki görüntü beni tatmin ederken odamın kapısının yanına bıraktığım çantamı alıp dışarı çıktım ve mutfakta kahvaltıdan sonra oluşan bulaşıkları temizlemeye çalışan annemle karşılaştım.

"Anne ben dışarı çıkıyorum." Bana dönmeden işine devam ederken "Jisoo'da seninle olacak mı?" Dedi. Hastanenin üzerinden uzun zaman geçse de annem sürekli kontrolüm ve bir daha böyle bir şey yaşamamam için beni sürekli gözleyecek bir Jisoo'nun etrafımda olmasını istiyordu. "Hayır Jungkook'la çıkıyorum."

Tepkisini merakla beklerken elindeki işi bıraktı ve kocaman gözlerle bana döndü. Gözleri birkaç saniye üstüme özenle giydiğim kıyafetlerde ve uğraştığım saçımda gezerken dudakları aralandı. "Lalisa yoksa.. Siz Jungkook'la tekrar birlikte misiniz?" Dudakları iki yana kıvrılırken sadece omuz silktim. "Sanırım öyleyiz."

Annem güçlü bir kahkaha attığında kelimenin tam anlamıyla sekerek yanıma geldi ve bana sıkıca sarıldı bulaşıcı mutluluğu benim de gülmemi sağlarken sarılmasına karşılık verdim. "Anne Jungkook'u gerçekten çok mu seviyorsun?" Çevremdeki herkesin en baştan beri bunu beklediğini biliyordum ama ne kadar zaman geçerse geçsin asla sebebini anlamamıştım.

Annem yüzümü görmek için benden ayrıldı ve tam olarak gözlerimin içine baktı. "Önemli olan benim ne kadar sevdiğim değil Lalisa, onun seni ne kadar sevdiği. Jungkook bir ay sen de güneşiymişsin gibi senden ayrı kalamıyordu. Başta halleri kesinlikle seni koruma içgüdümün devreye girmesine ve ona gıcık olmama sebep olsa da, Jungkook seni sevdiğini defalarca kanıtladı." Kafamı iki yana sallayıp derince bir nefes aldım. "Kanıtladı anne." Diye mırıldanırken birkaç adım geri adım attım.

"Artık gitmem lazım." Annem eliyle kahküllerimi düzeltirken, "Jungkook'a sizin adınıza mutlu olduğumu söyle." Dedi ve yaptığı işle uğraşmaya devam etti. Telefonumun bildirim sesi geldiğinde yüzümdeki gülümsemeyle dışarı çıkmamı sağladı.

Jungkook'u evimizin önünde elleri kot pantolonun cebinde ileri geri yürürken buldum. Gergin gözüküyordu ve bu benim de endişelenmemi sağlamıştı. Beni görmesiyle yüzünde bir gülümseme oluştu ve derin nefes almasıyla birlikte ellerini ceplerinden çıkarttı.

Gözleri saçımda yüzümde ve vücudumda dolaşırken yanına adımladım. "Çok...Çok güzel görünüyorsun." İltifatı karşısında bir aynı şekilde ona gülümsesem de daha deminki halini sormak istemiştim. "Bir sorun yok değil mi? Yanına gelmeden önce biraz gergin görünüyordun?"

Gergin olma sebebinin benim yüzümden olamadığını umut etmekten başka yapacağım bir şey yoktu. Kafasını iki yana salladı dudakları iyi yana kıvrılırken gözlerime baktı. "Tüm gün telefonumun ekranına baktım. Doğrusunu söylemek gerekirse randevumuzu son ana kadar iptal edeceğini düşünüyorum."

Gülerek söylediği cümlenin altında ciddi olduğunu bilmek onun adına üzülmemi sağlasa da Jungkook'la geçireceğim güzel bir günü hak etmiştik. Hiçbir şeyin moralimizi düşürmesine izin vermemeliydik. "Ama bak buradayım." Ona bir adım daha yaklaşırken cümleme devam ettim. "Dün gece heyecandan uyuyamasam da bugün erkenden kalktım ve hazırlandım."