K.A.P.E.S(Adventure/Action/Romance/Gangster/Assassin)

Chapter Cinco

••

Elle's POV

••

Naging boring ang tinakbo ng umaga sa loob ng paaralan na ito sa akin. Dahil sa sobrang boring ay nagutom ako kaya agad akong nagtungo sa cafeteria nang magbreaktime na. Mas lalong wala kwenta ang mga nangyari. Puro pakilala lang and such. Nang mag-introduce ako kanina at nalaman nila na galing ako sa Japan ay andami nilang tanong at gusto pa nilang magtalent ako. Syempre dahil napaka-kwenta ng kanilang gusto kaya hindi ko sila pinagbigyan. Baliw ba sila?

Nang makapasok ako sa cafeteria ay agad narindi ang tenga ko sa ingay ng mga istudyanteng narito. Bukang-bibig pa rin nila ang tatlong haring iyon hanggang dito. Geez. Wala bang matinong lugar sa paaralang ito?

 It really irks me because they're so annoying repeating those 'Ohemgee! 3 kings! Handsome! Blablabladamn'.

Pumila nalang ako at bumili ng pagkain bago pa ako magtransform into a beast here. Matapos akong namili ay umupo ako sa bakanteng upoan at kumain na.

"Pwedeng maki-share?" pagkatapos kong basahin iyon ay tinignan ko ang babaeng nasa harap ko na naka-tayo at hawak-hawak ang tray ng pagkain at isang notebook. Sa pagkaka-alala ko, siya ang seatmate ko.

"Ok." I shrugged and continued eating my food.

Ngumiti siya at umupo na sa harap ko at kumain na rin ng tahimik. Mabuti. Ngunit bigla akong natigilan nang may ma-realize ako.

"You can't speak?" Takang tanong ko sa kanya.

Tumigil naman siya sa pagkain at tumango with a fake smile on her face. I know, pilit ang ngiting naglalaro sa mga labi niya. I don't know the reasons behind her fake smile and I don't want to find out anyway. Nagpatuloy nalang ako sa pagkain at ganon din siya.

Ilang minutong lumipas ay nakita ko siyang nagsusulat ulit sa notebook niya. Pagkatapos ay ipinakita niya ito sa akin.

"Can we be friends?" those words were written on her notebook. Muntik pa akong mabilaukan.

Like, Friends? HA! Nagpapatawa ba siya? 

This is the first-time that someone said--I mean wrote that she wanted me to be her friend. But unfortunately, 

"No," I sternly said making her plaster a shock expression on her face but I just shrugged it off. "we can't be friends and I don't need one." pahabol ko pa.

Naging malungkot bigla ang pumalit na ekspresyon sa kaniyang mukha dahilan upang makaramdam ako ng isang emosyon na hindi ko naman nararamdaman parati. I felt guilty for some reason. I know what I said may hurt her feelings but she just gotta have to deal with it though. She's asking a wrong person to be her friend.

Sumulat na naman siya ngunit may kahabaan ata kasi matagal.

"Sorry for asking, kasi wala pa talaga akong friends dito ever since noong lumipat ako dito. That was last year."

Napakunot naman ang noo ko. Unbelievable, hindi naman kapani-paniwala iyan.

"No one?" paninigurado ko pang tanong.

"Yes. Really" sulat niyang sagot.

"Is that so? Why?" parang na curious naman ako bigla doon. Bakit naman wala siyang kaibigan? By her looks, she's somehow look a good person who can't lay a finger on you or any insect.

"Because they are afraid of me."  sulat niya at kita kong napasimangot siya kaya hindi ko tuloy mahiwasan na mapataas ang kilay ko. Is she a gangster or something? Hindi naman siya mukhang aswang para katakotan.

Ngunit bigla siyang umiling-iling at dali-daling sumulat ulit na tila ba ay alam niya ang nasa isipan ko.

"No, I'm not what you're thinking. They're just afraid of me because they think I'm creepy coz I can't speak."

I stared at her and I could see that she was telling the truth which made me sigh for annoyance. What a lame reason. People in this school, I guess are so sossy and brats. With just a little time I've been here, I've been observing the whole place and the people I encounter. Mga attitude.

"I'm going." sabi ko nalang at tsaka lumakad na palayo. Rude? Tss. Eh sa tapos na akong kumain tsaka ayokong manatili sa lugar na 'yon, napaka-ingay! They are suffocating me.

Dumiretso nalang ako sa  restroom dahil ramdam ko bigla ang pagtawag sakin ng kalikasan. Pumasok agad ako sa isang cubicle doon at syempre-alam-niyo-na-yun. I did what I have to do.

Pagkatapos ko ay naghugas muna ako ng kamay at lumakad na palabas. Ngunit bago paman akong tuluyang maka-alis ay may nakita akong lalaking muntik ng makipag lips to lips sa sahig.

"Fuck, buti nalang at walang nakakita." bulong niya sa sarili niya habang naiiling pa at dali-dali itong tumayo tsaka nagpagpag ng sarili.

Bigla namang nalihis ang atensyon niya at napatingin sa deriksyon ko na parang naramdamam niya atang may ibang tao at worst, may nakakita pa sa nangyaring lips to lips. Pfft. Kitang-kita ko ang pag-awang ng kanyang bibig at ang paglaki ng  kaniyang mga mata. I mentally laugh at him. Gulat na gulat.

"Y-You! N-nakita mo 'yon?" gulat na parang nahihiya niyang tanong at klarong-klaro ang pagpula ng tenga niya. Psh.

I just shrugged. "Pfft." is the only thing that I uttered at nilampasan siya. Ngunit bago paman ako tuloyang nawala ay narinig ko pa siyang...

"Fuck that!" He cussed firmly but I could sense that he also felt like humiliated. 

Hindi ko nalang siya nilingon pa. Sino ba kasing hindi maiinis kung may nakakita sayong nag dive sa sahig? At worst ay natawa tuloy ako sa kaniya. I'm so bad but he just made my day! Pfft.

••

To be Continue~

 Thank you for READING!
Comment and VOTE~! <3

      ---mylittleman---