လေတြရက္ေတြေျပာင္းလဲခဲ့တာ အခုဆိုကေလးကစာေမးပြဲေျဖၿပီးလို႔ သူ႔မိဘအိမ္ေတာင္ျပန္ေတာ့မယ္တဲ့ ဒီမွာပဲေနပါလားဆိုတာကို သူ႔မိဘေတြကိုလြမ္းလို႔တဲ့ေလ အင္းေလသူလဲလြမ္း႐ွာမွာေပါ့
"ကိုေတာ့လြမ္းေနရေတာ့မွာပဲကေလး"
"ကြၽန္ေတာ္လဲကိုကို႔ကိုလြမ္းေနမွာပါ"
"ဖုန္းအျမဲဆက္ေနာ္"
"ဆက္မွာေပါ့ကိုကိုရဲ႕ ကိုကိုလိုက္လည္ပါဆိုေတာ့မလိုက္ပဲနဲ႔"
"အခုေတာ့မလိုက္ေသးဘူးေလ ေနာက္မွကိုကိုလာခဲ့မယ္"
"အင္းပါ ဒါဆိုကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ေနာ္"
"ကိုကို႔ကိုနမ္းပါဦးကေလးရဲ႕"
"😙😙😙😙😙အရမ္းခ်စ္တယ္ကိုကို"
"ကိုကိုလဲအရမ္းခ်စ္တယ္"
လက္ျပႏႈတ္ဆက္ရင္းကားေပၚတက္သြားတဲ့ကေလးကိုအခုကတည္းကကြၽနိေတာ္လြမ္းေနမိၿပီ ကေလးကိုမေတြ႔ရတဲ့ရက္ေတြကိုဘယ္လိုမ်ားေက်ာ္ျဖတ္ရပါ့မလဲ အရမ္းကိုခ်စ္မိေနၿပီမို႔တစ္စကၠန္႔ေလးေတာင္မခြဲခ်င္မိေပမယ့္အခုေတာ့ရက္ေတြအၾကာႀကီးခြဲေနလြမ္းေနရရဦးမွာပဲ
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ဧည့္ခန္းမွာအေဖနဲ႔အေမကထိုင္ေနၾကတယ္
"အေဖအလုပ္မသြားဘူးလား"
"နည္းနည္းေနာက္က်မွသြားမလို႔ ထိုင္ဦးသားေျပာစရာ႐ွိတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
"အေဖႀကီး႐ွင္ေျပာမလား ကြၽန္မေျပာရမလား"
"မင္းပဲေျပာလိုက္ပါ"
ေျပာဖို႔အေရးကိုဘယ္သူေျပာမလဲတိုင္ပင္ေနတဲ့အေဖနဲ႔အေမကိုၾကည့္ေနမိတယ္ ဘာေတြအေရးတႀကီးေျပာမွာမို႔လို႔ဒီေလာက္တိုင္ပင္ေနၾကတာပါလိ္မ့္
"သားအေမေျပာတာေလးကိုတခ်က္နားေထာင္ေပးေနာ္ အခုအရြယ္အထိသားစိတ္တိုင္းက်ေနလာခဲ့တာအေမတို႔ဘာမွမေျပာခဲ့ဘူး တဦးတည္းေသာသားေလးမို႔သားစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္အေမတို႔ထားခဲ့တယ္ ငယ္ငယ္ကတည္းကလိုခ်င္တာကိုႏွစ္ခါမေတာင္းဆိုရေအာင္အကုန္ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တယ္ အခုဘြဲ႔ရၿပီးေတာ့လဲသားေနခ်င္သလိုလြပ္လြပ္လပ္လပ္ေနခဲ့တယ္ အလုပ္လုပ္ပါလို႔အေမတို႔အတင္းအက်ပ္မေတာင္းဆိုခဲ့ဘူး သားစိတ္မခ်မ္းသာေစမဲ့အလုပ္ကိုအေမတို႔မလုပ္ခဲ့ဘူး အခုေတာ့အေမတို႔စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ေပးပါသား Jiminေလးနဲ႔လမ္းခြဲလိုက္ပါ"
