-ის ამას არ იმსახურებდა.-დავიყვირე.-მითუმეტეს თქვენგან.-დავიყვირე და ასიას ოთახის მოსაძებნად გავიქეცი.
ასიას ოთახის კარი გავაღე და შიგნით შევედი. ყველამ მზერა მე მომაპყრო. მარიანას შევხედე, საწოლზე უგონოდ იწვა. ასია ჩემსკენ ნელი ნაბიჯებით წამოვიდა. სახეზე დამაკვირდი შემდეგ კი უმოწყალოდ დამიწყო სახეში რტყმა.
-ეს რატომ გაუკეთე!.-ერთხელ დაიყვირა და გაჩერდა,.-რატომ გააკეთე დეინერ?.
-მე არა...-ხელი პირზე ამაფარა. თავი გააქნია და მარიანას მიუახლოვდა.
-გადი ოთახიდან დეინერ!.-ხელები ჩამოვუშვი და გარეთ გავედი. არ ვიცოდი როგორ დამემტკიცებინა ჩემი სიმართლე. სანამ მარიანა გონს არ მოვა მანამდე ვერაფერს გავხდები. საერთო ოთახში შესვლისას ყველა მე მიყურებდა. თან ერთმანეთს რაღაცებს უჩურჩულებდნენ. ჩემსკენ მომავლებიც კი მოშორებით მივლიდნენ გვერდს. ჩემთან ანასტასია მოვიდა და გულში ჩამიკრა.
-რა მოხდა დეინერ?
-მარიანა....ის მარიანა იყო!კახპებო!.-მარიანას მეგობრებისმენ გაქცევა ვცადე მაგრამ ანასტასიამ დამიჭირა.
-დამშვიდდი დეინერ!.
-არა! არ დავმშვიდდები! ეს მათ გააკეთეს! გესმის ანასტასია! მარიანას მთელი სახე დამწვარი აქვს. მისი სახე....ჯანდაბა ის ამას არ იმსახურებდა!.-დავიყვირე და ხელი გავაშვებინე, ყველანაირი წინაღმდეგობის გარეშე გავემართე მარიანას მეგობრებისკენ, წინ დავუდექი და ორივეს სახეში გავარტყი.
-ბედნიერები ხართ? თქვენსას მიაღწიეთ? გაანადგურეთ მარიანა? -ერთ-ერთი მომიბრუნდა და სახეში გამარტყა.
-ნუ გვაბრალებ დეინერ! ჩვენ არც კი ვიცოდით სად იყო მარიანა!
-იტყუები! ეს თქვენ გააკეთეთ ვიცი. მე თქვენი საუბარი მოვისმიმე.-სახეზე ფერი დაეკარგათ, ერთმანეთს ხელებს უჭერდნენ.
-საუბარი?
-დიახ, საუბარი. თქვენი გეგმის შესახებ ვიცოდი! ვიცოდი მაგრამ ვერაფერი ვერ მოვიმოქმედე, მარიანასთვის რომ მეთქვა ახლა ის კარგად იქნებოდა!....ჯანდაბა თქვენ უბრალოდ...
