Хараал ид. Энэ нийгэм яагаад ийм хогийн байна вэ?!
Хүмүүс нь өөрөөсөө өөр хэнийг ч боддоггүй, бүх зүйлийг өөрийнхөө дураар ярьж,хийдэг.
Хаа явсан газартаа нэгнийгээ доромжилж, бас бус үгээр сэтгэлийг нь шархлуулж байна.
Өөрөө оронд нь байсан бол яах байсан юм?...Хэцүү үед нулимсаа урсгасан хүнийг яагаад дахин дахин дооглоно вэ?!
Новш гэж. Хэн болчихоод тэгээд байгаа юм?!
Хэлсэн үгэндээ эзэн байж чадахгүй арчаагүй амьтан бэ?!
Уураа зөв үедээ гарга! Буруу юм хэлсэн чинь үнэн л биз дээ?! Тэгчхээд өөрийгөө өмөөрч гэнэ.
Хараал идсэн уураа аваад зайлж үз! Надад наад тэнэг уур чинь нөлөөлөхгүй. Би юу ч болж байсан өөрийнхөөрөө зүтгэнэ!
Яасныг нь мэдэхгүй байж битгий олон юм хуц! Тэр хүний зүрхийг зүссэн өдөр нь заавал тэгж эмзэг сэдвийг нь хөндөх шаардлагатай гэж үү?! Битгий өнгөрсөн алдаагаар нь хүнийг доромжил!
Чамтай адил хүн байхад яагаад тэгж новшийн амьтан болоод байгаа юм!
YOU ARE READING
Гуниг болон харуусал
PoetryЯмар ч өрнөлгүй. Ганцаардлын далайд худал инээмсэглэл гэсэн дарвуулт завь хөлөглөн, үхэл хэмээх арал руу чиглэнэ . . .