Энэ мэдрэмж дахиад л намайг бүрхээд байна. Дахиад л зовж, дахиад л инээнэ. Би өртөө амласан шүү дээ. Дахиж хүнд дурлахгүй гэж?! Гэхдээ түүнийг харах бүрт цээжинд нэг зүйл тээглэх юм. Хэлэх үг минь замбараагүй болж өөрийгөө ойлгохоо больж байна. Дахиж хүнд итгэхгүй гэсэн чулуун зүрхэт хаана байна аа? Түүнийг хайсан ч оронд нь мөсөн зүрхэт би олдлоо. Мөс чинь хайлдаг шүү дээ, энэ хангалтгүй гэсээр хайсаар л байна.
YOU ARE READING
Гуниг болон харуусал
PoetryЯмар ч өрнөлгүй. Ганцаардлын далайд худал инээмсэглэл гэсэн дарвуулт завь хөлөглөн, үхэл хэмээх арал руу чиглэнэ . . .
