Teşekkür Ederim •bxb•

"Beraber" 22

İyi okumalar. 😝

Genç çocuk uyuyan genç den bakışlarını ayırmıyordu. Öyle masum uyuyordu ki kalbine hafif hafif bir sıcaklık geliyordu. Onu her gördüğünde kalbinde oluşan şeye engel olamıyordu. Bunun iyi bir şey olmadığını biliyordu ama engel olamıyordu.

Kalbini yerinden söküp atma istegi olsa da bu sadece kalp ile olan bir şeyde değildi. Onu her görüşünde bütün bedeni ile farklı hissediyordu. Beyni farklı alarmları veriyordu sanki.

Ama dünya bunları yaşamasına izin vermiyordu, vermeyecekti. En kötüsü de ailesi bu hissettiklerine karşıydı. Onlar için sadece iğrenç bir şeydi. Titrek elleri ile saç okşayan bir şey nasıl iğrenç olabilir ki?

Yumuşak saçlardan yayılan koku onu sakinleştiriyordu. Genç çocuk Doğan hasta olduğu için onun yanında kalmak istedi, bu yüzden buradaydı. Daha sonra onun yanına gelmek istemiş ama uyuduğunu görünce yere çöküp onu izlemeye başladı. Bir süre sonra ellerinin saçlarına gittiğini ve onları okşadığının farkına vardı.

Onun saçları ile oynamak hoşuna gidiyordu. Yüzünü izlemek hoşuna gidiyordu. Onunla konuşmak hoşuna gidiyordu. Onunla ne yaparsa yapsın hoşuna gidiyordu. Hiçbir şeyden almayacağı mutluluğu alıyordu sanki. Bunların yanında olan bir duygu daha vardı, korku.

Ne olursa olsun orada olan korku. Neyin korkusu mu? Sevmenin ve sevilmemenin korkusu. Ne yapacağım korkusu. Yargılanma korkusu, her şeyin korkusu belki de.

Genç çocuk uyuyan genci öyle güzel izliyordu ki, aşkın varlığına inanmayanları inandıracak güzellikte. Öyle masum bakıyordu ki, hayranlıkla ve zarar görmesinden korktuğu bir şey gibi.

Saçlarını öyle güzel okşuyordu ki, sanki minik bir haraketinden zarar görür gibi yavaş ve sakin. O dakika da ona sarılmak ve ömrünün sonuna kadar öyle kalma isteği vardı.

Doğan hafif bir kıpırdama ile gözlerini açtı, genç çocuk ellerini gencin saçları üzerinden çekti. Sonuçta uyandığınızda saçlarınızı okşayan bir insan görseniz tepkiniz ne olabilirdi ki.

Doğan mavi gözleri ile Uğur'a baktı, gözlerinin beyaz yerlerinde kırmızılılar vardı. Aynı şekilde göz altlarında morarmış ve hastalığın verdiği solgunluk vardı. Mavi gözlerini genç çocuğun gözlerinden ayırmadan konuştu.

"Uğur?"
"Efendim."

"Ben... özür dilerim... Ben ciddi anlamda senin kalbini falan kırmak istememiştim..."

Hastalık yüzünden kısılmış ve çatallaşmış bir ses ile konuşuyordu.

"Sorun değil."

"Kalbini kı—-

Öksürük yüzünden cümlesine devam edemedi. Kısa bir süre öksürdükten sonra devam etti.

"kırdım ve cidden çok özür dilerim."

"Az önce dediğim gibi sorun değil."

Doğan küçük bir tebessüm ettikten sonra aklından geçen şeyi yapmak istedi. Bu yüzden Uğur'un elinden tutarak kendine çekti.

Onu yanına yatırdı, Uğur bir an ne olduğunu anlayamadı ama şu an Doğan'ın yanında yatıyordu. Bedenleri birbirlerine değiyordu. İkisi de kalbinin hızına engel olamıyorlardı.

"Uğur?"

Uğur bakışlarını Doğan'ın bakışları ile birleştirdi. İkisi de birbirlerine bakıyorlardı.