Extramundane || 超自然的

7

Παράλληλα, σε ένα μέρος που οι άνθρωποι αποκαλούν παράδεισο από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής τους, ο Haruto καθόταν κι εκείνος σε μια τραπεζαρία απέναντι στον πατέρα του, τον Enmei. Ήταν ένας άντρας μυώδης, με κοντοκουρεμένα λευκά μαλλιά και περιποιημένο μούσι. Είχε τα μεγαλύτερα και πιο εντυπωσιακά φτερά ανάμεσα στους αγγέλους της οικογένειας του.
Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά, δεδομένου ότι η κατάσταση ήταν κρίσιμη τον καιρό εκείνο. Τα βλέμματα το δύο αντρών περιπλανιόνταν στο δωμάτιο χωρίς να παρατηρούν κάτι συγκεκριμένο.
Τα χείλη του Haruto είχαν σχηματίσει μια ευθεία γραμμή και τα δάχτυλα του ήταν μπλεγμένα μεταξύ τους.
"Το θεωρώ πολύ άδικο να μην γνωρίζουν οι κοπέλες για ποιον λόγο καλούνται να επιλέξουν έναν από εμάς." Γρύλησε αναφερόμενος σε εκείνον και τον Junichiro.
"Είναι απλό." Ξεκίνησε να εξηγεί ο πατέρας του. "Είναι κάτι σαν μια δοκιμασία για τους ανθρώπους και για εμάς ταυτόχρονα. Αν εμείς είμαστε ανίκανοι να κάνουμε τους ανθρώπους να μας επιλέξουν είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Ταυτόχρονα, όμως, μπορούμε να δούμε την φύση των ανθρώπων και συγκεκριμένα, των γυναικών της συγκεκριμένης οικογένειας, που για αιώνες έχει την κατάρα να βλέπει έναν κόσμο πέρα από τον ανθρώπινο. Μέχρι στιγμής, δεν έχουμε μια καθαρή εικόνα για το ποια είναι η εν λόγω φύση τους, αλλά θα ανακαλυφθεί από την επιλογή της τελευταίας κόρης." Ο Enmei ήπιε μια γουλιά από το δισκοπότηρο που είχε μπροστά του. "Αυτά τα δισκοπότηρα είναι αρκετά κλισέ για τους αγγέλους. Γιατί δεν φέρνουν εκείνα τα θαυμάσια ποτήρια από κρύσταλλο που αγόρασα από την Ινδία;" Αναρωτήθηκε στον εαυτό του.
"Υπάρχει τρόπος να αλλάξει την επιλογή της η κοπέλα;" Η αυθόρμητη ερώτηση του Haruto έκανε τον Enmei να γελάσει.
"Βεβαίως!" Απάντησε ενθουσιασμένα. "Το θέμα είναι να μην χρειαστεί να αλλάξει την επιλογή της." Καθάρισε τον λαιμό του και ήπιε ακόμη μια γουλιά κρασί.
Ο Haruto τον κοίταζε υπομονετικά, περιμένοντας ο πατέρας του να του εξηγήσει κάποια παραπάνω πράγματα.
"Βλέπεις, η λύση σε μια λάθος επιλογή, είναι η διαγραφή της επιλογής αυτής. Δηλαδή, αν η κόρη επιλέξει τον Junichiro θα χρειαστεί να αντιστρέψει το ξόρκι του, σε περίπτωση που αλλάξει γνώμη. Κατάλαβες; Το ξόρκι του Junichiro μιλάει για το σκοτάδι και για τους δαίμονες, για φωτιές, για πόνο. Το δικό σου ξόρκι θα είναι η αντικατάσταση των προαναφερθέντων λέξεων με λέξεις που αντιπροσωπεύουν τον παράδεισο. Φυσικά, αυτό θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα σε βάρος της κοπέλας, αλλά αν θες τόσο πολύ να σώσεις τον κόσμο και είσαι τόσο σίγουρος πως η κόρη θα επιλέξει τον Junichiro, τότε μπορείς να της μιλάς με υπονοούμενα όταν γίνει η "λάθος" επιλογή και αν αυτή το μετανιώσει. Βέβαια, δεν μπορείς να της πεις εσύ ο ίδιος το ξόρκι που θα φέρει το καλό στον κόσμο ή το πώς να διαγράψει την επιλογή της, γιατί αν το κάνεις..." Απόλυτη σιγή έπεσε μέσα στο μεγάλο δωμάτιο. "Θα πεθάνεις. Και εσύ και ο Junichiro." Είπε τελικά ο Enmei. "Αυτό το γνωρίζουν οι πάντες στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα και ο λόγος που δεν το είπαμε σε κανέναν από τους δύο είναι επειδή θέλουμε να σας προστατεύουμε." Ο Enmei αναστέναξε. "Αλλά εφόσον αυτή είναι η τελευταία φορά που γίνεται όλος αυτός ο χαμός, γιατί να μην το ξέρεις τουλάχιστον εσύ;" Μουρμούρησε στον εαυτό του.
Τα ξόρκια στα οποία αναφερόταν, ήταν το δεύτερο βήμα που έπρεπε να ολοκληρώσει η Ichika όταν θα επέλεγε τον εκλεκτό της καρδιάς της. Το πρώτο ήταν να μοιραστεί το κρεβάτι της μαζί του. Την επόμενη μέρα μετά από αυτή της ένωση της με τον σύντροφο της επιλογής της θα ακολουθούσε μια τελετή κατά την οποία, η κοπέλα, καλούταν να διαβάσει ένα σύντομο ξόρκι με μοναδικό σκοπό την ψυχική της ένωση μαζί του.
Ο Haruto κάθισε σκεπτικός για μερικά λεπτά.
"Αυτό το γνωρίζει ο Junichiro;" Ρώτησε τελικά.
"Πιστεύω πως όχι." Απάντησε σκεπτικός ο Enmei. Στριφογύρισε το δισκοπότηρο στο χέρι του και ύστερα το άφησε απότομα πάνω στο τραπέζι προκαλώντας έναν ενοχλητικό, μεταλλικό ήχο. Τέντωσε τα φτερά του τινάζοντας τα στον αέρα και ανακάθισε στην καρέκλα του.
"Περίεργο. Δεν μας ενημερώσατε ολοκληρωτικά. Όταν κανείς δεν είναι ενημερωμένος κατάλληλα μπορεί να μπει σε μεγάλο κίνδυνο." Αναστέναξε ο Haruto και σηκώθηκε από την καρέκλα του σαν να τον ενοχλούσε κάτι. Το άγχος μέσα του όλο και μεγάλωνε. Άρχισε να περπατάει νευρικά μέσα στην γαλάζια αίθουσα.
"Η μητέρα σου επιμένει ότι αυτός ο αιώνας μας ανήκει." Ανακοίνωσε ο Enmei και προσέθεσε κρασί στο ποτήρι του.
"Η μητέρα;" Η δήλωσή του έκανε τον Haruto να γυρίσει απότομα να τον κοιτάξει.
"Από τότε που ξεκίνησε η αποστολή κάθεται όλη την ημέρα στο δωμάτιο μας και στριφογυρίζει τους κρυστάλλους της." Προσέθεσε ο Enmei και βάλθηκε να κοιτάζει στο κενό σκεπτικός. "Της είναι όλο και πιο δύσκολο να βγάλει ένα πόρισμα για τα αποτελέσματα αυτού του αιώνα."
-Τί εννοείς;
Ο Enmei σήκωσε το δισκοπότηρο και έβαλε στα χείλη του το στόμιο. Σηκωσε τα καταγάλανα μάτια του προς τον γιο του.
"Οι κρύσταλλοι φαίνεται πως δεν δίνουν στην μητέρα σου τα προαισθήματα που της έδιναν τις προηγούμενες φορές." Αναστέναξε.
"Βέβαια, εκείνη επιμένει πως το καλό θα θριαμβεύσει." Πρόσθεσε στην συνέχεια. Έβαλε το ποτήρι στο τραπέζι μπροστά του και σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος του.
"Θα πάω να την δω." Ανακοίνωσε ο Haruto και τίναξε τα φτερά του στον αέρα. Σηκώθηκε ψηλά και, με φόρα, άνοιξε διάπλατα τις λευκές πύλες του δωματίου.
"Θα το εκτιμούσα αν προκαλούσες λιγότερα μποφόρ!" Φώναξε ο Enmei ενοχλημένος.