Extramundane || 超自然的

10

Ένα ξανθό αγόρι είχε ξαπλώσει πάνω στο θρανίο του. Το αίμα από το κεφάλι του είχε δημιουργήσει κόκκινες ανταύγειες στα μαλλιά του, ενώ παράλληλα έσταζε στο πάτωμα.
Μια κοπέλα με μαύρα μαλλιά είχε ένα τεράστιο κόψιμο στην κοιλιά της. Στα χέρια της κρατούσε απαλά ένα από τα εσωτερικά της όργανα.
Ο καθηγητής Aomori είχε στο στόμα του ένα μήλο. Από τον λαιμό του ανέβλυζε άφθονο κόκκινο αίμα. Μια έκφραση τρόμου είχε ζωγραφιστεί στο υπέροχο πρόσωπο του.
Η καλύτερη φίλη της Ichika, η Hatsumomo, καθόταν με τα πόδια σταυρωμένα πάνω στο εσωτερικό περβάζι ενός παραθύρου. Τα μάτια της ήταν ανοιχτά, χωρίς ίχνος ζωής.
Όλοι στο τμήμα C-5 ήταν πνιγμένοι στο ίδιο τους το αίμα.
Και κάπου εκεί, πίσω από τα θρανία, στεκόταν παγωμένη η Ichika, με τα ρούχα και το σώμα της γεμάτα αίματα. Όχι δικό της, αλλά των συμμαθητών της.
Στα χέρια της κρατούσε ένα τσεκούρι, κι εκείνο κατακόκκινο όπως σχεδόν ολόκληρη η αίθουσα.

Κάποιος άρχισε να σφυρίζει χαρούμενα. Ο ήχος ερχόταν από τον διάδρομο και σε λίγο η πόρτα της τάξης άνοιξε διάπλατα.
Η σκοτεινή μορφή του Junichiro γλύστρισε στους τοίχους και κάθισε πίσω από τον καθηγητή.
"Έχεις κάνει καλή δουλειά εδώ." Χαμογέλασε στην τρομοκρατημένη Ichika.
"Δεν το έκανα εγώ." Ο φόβος ήταν κυρίαρχος στην φωνή της. "Δεν γίνεται να το έκανα εγώ!" Ούρλιαξε στην συνέχεια.

Ένας υπόκωφος ήχος ακούστηκε από τα μεγάφωνα και ύστερα ένα παλιό τραγούδι ξεκίνησε να παίζει.
"Εσύ το έκανες." Της υπενθύμισε ο δαίμονας.
"Εσύ το έκανες." Μια δεύτερη φωνή ακούστηκε και στο δωμάτιο μπήκε ο Haruto. Φορούσε ένα ολόλευκο ράσο με κόκκινους λεκέδες να το στολίζουν. Τα μαλλιά του ήταν τώρα κοντά, ίσως λίγο πιο πάνω από τους ώμους.
Έμοιαζε συντετριμμένος.
"Γιατί το έκανες;" Την ρώτησε με ραγισμένη φωνή.
Η Ichika άρχισε να τρέχει προς την έξοδο. Τα παπούτσια της χτυπούσαν με δύναμη το ματωμένο πάτωμα, πιτσιλώντας αίμα παντού.

Κατάφερε να βγει από την αίθουσα και άρχισε να τρέχει στους διαδρόμους, με το ίδιο τραγούδι να συνοδεύει τις κινήσεις της.
"Με ακούει κανείς;" Φώναξε απελπισμένα.
Άνοιξε μια τυχαία πόρτα και μπήκε σε ένα άλλο τμήμα, μα και εκεί, δεν υπήρχε τίποτε άλλο πέρα από αίμα και πτώματα.
Η μεταλλική μυρωδιά γέμισε τα πνευμόνια της κοπέλας και, κάπου εκεί, θέλησε να κάνει εμετό: οτιδήποτε έβγαλε από το στόμα της έπεσε πάνω σε ένα άψυχο αγόρι από το τμήμα Β-3.
"Ω θεέ μου." Αναφώνησε απελπισμένα εκείνη και έτρεξε πάλι προς τον διάδρομο.
Ανέβηκε μια μεγάλη σκάλα και έφτασε στα γραφεία των καθηγητών.
Υπήρχε αίμα στους τοίχους. Υπήρχε αίμα παντού.
"Τι θα κάνω τώρα;" Δάκρυα άρχιζαν να περικλείουν τα μάτια της και μέσα στην θολούρα που της προκάλεσαν, άνοιξε απότομα την πόρτα του γραφείου της διευθύντριας.
Το θέαμα ήταν φριχτό: ο Junichiro κρατούσε στα χέρια του το κεφάλι της γυναίκας. Τα μάτια της ήταν ορθάνοιχτα, γεμάτα φρίκη.
"Τι κάνεις;" Φώναξε η Ichika.
"Ω καλή μου. Ισχυρίζεσαι πως δεν έκανες τίποτε απ' όλα αυτά, μα το τσεκούρι είναι ακόμα στο χέρι σου." Γέλασε εκείνος.
"Ψέματα!'' ούρλιαξε εκείνη, πετώντας το τσεκούρι στο πάτωμα. Έβαλε τα χέρια της στα αφτιά της και έπεσε στα γόνατα, αφήνοντας τον εαυτό της να κλάψει.
"Ichika!" Φώναζε ο Junichiro. "Ichika, γλυκιά μου!" Την ταρακούνησε με τα δυνατά χέρια του. "Ξύπνα, Ichika!" Την διέταξε.
Τα μάτια της κοπέλας άρχισαν να ανοίγουν σιγά σιγά και όταν συνήθισε το περιβάλλον γύρω της, είδε την Maiva να την κοιτάζει ανήσυχη.
"Όνειρο;" Σκέφτηκε καθώς άρχισε να κινεί το σώμα της.
"Είσαι καλά;" Η γλυκιά φωνή της μητέρας της έκανε κάπως την καρδιά της να ηρεμήσει.
"Είχα έναν πολύ άσχημο εφιάλτη." Είπε και προσπάθησε να σηκωθεί από το κρεβάτι: κοίταξε γύρω της ελπίζοντας να ξεχάσει σύντομα τον εφιάλτη και ύστερα σηκώθηκε ξύνοντας το πίσω μέρος του κεφαλιού της.
Η Maiva βγήκε από το δωμάτιο και τα βιαστικά βήματα της ακούστηκαν στην στενή σκάλα.
Η Ichika το έβρισκε αδύνατον να κρατήσει τα μάτια της ανοιχτά. Ήθελε να πέσει πάλι πάνω στο κρεβάτι της και να μείνει εκεί για κάμποσες ημέρες.
Περπάτησε σέρνοντας τα πόδια της και μπήκε στο μπάνιο, αφήνοντας την έντονη μυρωδιά οινοπνεύματος να τρυπήσει τα ρουθούνια της.
Είχε ένα άσχημο προαίσθημα για εκείνη την ημέρα.
Όλα έδειχναν φυσιολογικά μα υπερβολικά ήσυχα: και τότε ήταν που ο Junichiro μπήκε μέσα στο μπάνιο, προσπαθώντας να είναι αθόρυβος.
Η Ichika βάλθηκε να τον κοιτάζει μέχρι που συνειδητοποίησε την κατάσταση.
"Βγες έξω." Είπε ψυχρά.
"Καλημέρα και σε 'σενα όμορφη." Χαμογέλασε εκείνος. "Ήρθα να σου δώσω ενέργεια για το σχολείο!" Πρόσθεσε και τράβηξε με δύναμη την κοπέλα από την μέση της, φέρνοντας την επικίνδυνα κοντά του.
Εκείνη τον έσπρωξε με δύναμη απομακρύνοντας τον.
"Φύγε." Προσπάθησε να παραμείνει ψύχραιμη και να μην βάλει τις φωνές.
"Ήρεμα γλυκιά μου, εγώ απλα-" μα πριν ο δαίμονας προλάβει να τελειώσει την φράση του, η πόρτα άνοιξε και ο Haruto εμφανίστηκε.
Τα λευκά ρούχα του έκαναν αντίθεση με το πορτοκαλί φως του μπάνιου.
"Άλλη μια φορά να διαπράξεις ζαβολιά και θα σε αναφέρω στους ανώτερους." Είπε φανερά ενοχλημένος.
"Ήθελα να της τονώσω το ηθικό, φως μου, μην αγχώνεσαι." Απάντησε ο Junichiro.
"Όταν λες να της τονώσεις το ηθικό εννοείς;" Ο Haruto κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη μα εκεί φαινόταν μόνο το είδωλο της Ichika.
"Να την γαμήσω στο μπάνιο." Απάντησε φυσικά ο δαίμονας.
Η Ichika τον χτύπησε με δύναμη στο στήθος.
"Κρίμα όμως που δεν έχω είδωλο στον καθρέφτη! Αλλά και πάλι θα ήταν τέλειο να σε δω να γαμιέσαι μόνη σου!" Γέλασε στην συνέχεια.
Η Ichika ένιωσε τα μάγουλα της να καίνε, καθώς έκανε εικόνα τα λόγια του Junichiro.
"Θέλω να κατουρήσω, βγείτε έξω." Γρύλησε ενοχλημένη.
Ο Haruto έσφιξε στην παλάμη του το ύφασμα της μαύρης μπλούζας που φορούσε ο Junichiro και άνοιξε την πόρτα τραβώντας τον έξω.

Η Ichika κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη: είχαν περάσει δύο μέρες από τον θάνατο του πατέρα της, κι όμως περίμενε από στιγμή σε στιγμή να ακούσει την φωνή του να την καλεί για πρωινό. Όλα αυτά αποτελούσαν τώρα μια ανάμνηση.
Ήλπιζε στην επόμενη ζωή του, ο Taru, να είναι υγιέστατος και χαρούμενος. Τώρα θα ήταν δύο ημερών, ή μπορεί κιόλας να μην είχε επιζήσει στην επόμενη ζωή του και να προχώρησε στην επόμενη.
Με αυτές τις σκέψεις, η δεκαεπτάχρονη, βούρτσισε τα δόντια της.