Extramundane || 超自然的

6

Ο Άδωνις έκοβε βόλτες μέσα στην αίθουσα του θρόνου. Ο μεγάλος πολυέλαιος κρεμόταν από το ταβάνι, με τέσσερις σειρές κεριά να φωτίζουν το δωμάτιο. Ο θρόνος του τον κοίταζε από την κορυφή μιας σύντομης σκάλας, γεμάτος σκαλίσματα που αναπαριστούσαν κοράκια και φίδια στο χρώμα του αίματος.
Ο Άδωνις σκεφτόταν για πολλούς αιώνες την ημέρα που η βασιλεία του κόσμου θα περνούσε στα δικά του χέρια, και ένιωθε βαθιά μέσα του ότι η ώρα εκείνη είχε έρθει.
Σαφέστατα, προσπαθούσε να μην μιλάει πολύ για αυτό, καθώς οι ανθρώπινες προκαταλήψεις είχαν ριζώσει βαθιά μέσα στο υπερφυσικό κορμί του.

Ξαφνικά, οι σιδερένιες μαύρες πύλες της αίθουσας άνοιξαν διάπλατα και ένα μικρό πλάσμα με πεταχτά αφτιά και φτερά νυχτερίδας μπήκε μέσα κουτσαίνοντας.
Ο Άδωνις σταμάτησε και γύρισε να το κοιτάξει.
"Άδωνι-sama!" Τσίριξε το πλάσμα και υποκλίθηκε με αποτέλεσμα να πέσει και να προσγειωθεί πάνω στην μεγάλη μύτη του. Σηκώθηκε άγαρμπα και έτριψε το σημείο στο οποίο είχε χτυπήσει. Κοίταξε τον Άδωνι και πάγωσε στιγμιαία. "Ο γιος σας!" Αναφώνησε μετά. "Είναι εδώ, ο γιος σας!" Έτριψε τα χέρια του μεταξύ τους περιμένοντας την απάντηση του αφέντη του.
"Να περάσει." Είπε ψυχρά εκείνος. Το πλάσμα υποκλίθηκε και έφυγε, αφήνοντας τις πύλες ανοιχτές. Ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα, ο Junichiro έκανε την εμφάνιση του. Έσκυψε το κεφάλι του και πλησίασε τον Άδωνι. Οι πύλες έκλεισαν αυτόματα πίσω του.
"Τι κάνεις εδώ πέρα;" Ρώτησε ψυχρά ο Άδωνις και ανέβηκε στον θρόνο του.
"Οι άνθρωποι έχουν συνήθειες στις οποίες δεν μπορούμε να είμαστε παρόντες." Απάντησε ο Junichiro και κάθισε σε μια από τις καρέκλες τις τραπεζαρίας που βρισκόταν στο δωμάτιο.
"Αυτό είναι κάτι που δεν με αφορά. Θα έπρεπε να είσαι παρόν την κάθε στιγμή." Είπε ήσυχα αλλά θυμωμένα ο πατέρας του.
"Δεν σε καταλαβαίνω otou-san. Γιατί είναι τόσο σημαντικό;"
-Γιατί πρέπει να κερδίσεις την εύνοια της κοπέλας. Αν την κερδίσει ο Haruto θα ζήσουμε μια ζωή υπό το φως των αγγέλων.
Ο Junichiro ανατρίχιασε στην σκέψη αλλά συνέχισε να διατηρεί ένα ανέκφραστο και παγωμένο βλέμμα.
"Η μητέρα της έχει αλλάξει πολύ." Σχολίασε στην συνέχεια.
"Ναι, βέβαια." Συμφώνησε ο Άδωνις και στήριξε το πρόσωπο του στο χέρι του, καμπουριάζοντας πάνω στον θρόνο του. "Η μητέρα της θα μπορούσε να είχε βάλει ένα τέλος στην διαμάχη αγγέλων και δαιμόνων χρόνια πριν." Συμπλήρωσε.
Στην μνήμη του Junichiro έκαναν επίθεση πολλές μνήμες που είχε δημιουργήσει με την Maiva. Τα πράγματα δεν ήταν τόσο ευνοϊκά τότε, γιατί οι άνθρωποι δεν τυχαίνει να συναναστρέφονται με δαίμονες και αγγέλους κάθε μέρα. Σχεδόν κανείς δεν γνώριζε για την ύπαρξη τους.
Η Maiva ανήκε στην όγδοη γενιά των ανθρώπων που μπορούσαν να δουν τον παράδεισο και την κόλαση και οι περισσότερες γυναίκες της οικογένειας της είχαν προκαλέσει μεγάλες καταστροφές διαλέγοντας την σκοτεινή πλευρά.
Για παράδειγμα, η προγιαγιά της είχε προκαλέσει τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα και η μητέρα της προγιαγιάς της είχε προκαλέσει τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Όλα αυτά, επειδή όλες τους ερωτεύτηκαν τον Junichiro. Ευτυχώς, η αδερφή της γιαγιάς της Maiva είχε επιλέξει τον Haruto πριν αρκετά χρόνια και κάπως έτσι αναδημιουργήθηκε ολόκληρη η Ιαπωνία.
Η Maiva ωστόσο δεν άκουσε ποτέ τις συμβουλές της μητέρας της που της έλεγε ανελλιπώς να επιλέξει τον Haruto. Γύρισε την πλάτη στην φύση της και αγνόησε τους δύο εκείνους άνδρες που είχαν σταλεί για να την κερδίσουν. Ο κύκλος θα είχε ολοκληρωθεί αν πραγματοποιούσε τότε την επιλογή της, πράγμα που σήμαινε ότι η σωτηρία του κόσμου θα εξαρτώταν από εκείνη. Φυσικά, εφόσον η Maiva ποτέ δεν έκανε την επιλογή της, το χάρισμα πέρασε στην κόρη της.
Η Ichika καλούταν τώρα να επιλέξει έναν από τους δύο άντρες και, ανάλογα με την επιλογή που θα έκανε, τα ανάλογα αποτελέσματα θα ακολουθούσαν.
"Πιστεύεις ότι εκείνη η κοπέλα είναι σαν την μητέρα της;" Ο Junichiro έσπασε την μεγάλης διάρκειας σιωπή που είχε απλωθεί στην αίθουσα.
"Δεν μπορώ να ξέρω." Απάντησε ο Άδωνις και σηκώθηκε από τον θρόνο του. "Το μόνο που ξέρω είναι ότι εσύ πρέπει να είσαι ο εκλεκτός της καρδιάς της."
Ο Junichiro σηκώθηκε από την καρέκλα της τραπεζαρίας και κατευθύνθηκε προς τις σιδερένιες πόρτες. Τις άνοιξε και φώναξε έναν υπηρέτη τον οποίο διέταξε να φέρει κρασί για εκείνον και τον πατέρα του.
Ύστερα, γύρισε προς τον Άδωνι και κατευθύνθηκε προς την σύντομη σκάλα. Στάθηκε λίγο και ύστερα είπε:
"Εκείνη η μάχη..." Μουρμούρησε. "Εκείνη η μάχη με τον αδερφό μου.." πριν προλάβει να τελειώσει αυτό που ήθελε να πει, οι πόρτες άνοιξαν και στην αίθουσα μπήκε ο αδερφός του. Ήταν ένας ψηλός άντρας, μυώδης σε φυσιολογικά επίπεδα, με ξυρισμένο κεφάλι και ιδιαίτερη αγάπη για τα πέτσινα ρούχα. Είχε διαπεραστικά, πράσινα μάτια και μια ουλή στο δεξί του μάγουλο, την οποία επίτηδες δεν είχε θεραπεύσει με τις υπερφυσικές δυνάμεις του. Πίστευε ότι του πρόσθετε κύρος και τον έκανε να φαίνεται πιο δυνατός. Όλοι ήξεραν, βέβαια, ότι η συγκεκριμένη ουλή, είχε προκληθεί από έναν διαπληκτισμό ανάμεσα σε εκείνον και σε έναν μακρινό του ξάδερφο ο οποίος του έσπασε πάνω στο μάγουλο ένα κρυστάλλινο ποτήρι.
"Α, χαιρετώ τον κύριο Δυνατό." Αναφώνησε εύθυμα. Στο πλάι του περπατούσε μια ξανθιά κοπέλα, ντυμένη αρκετά ελαφριά.
"Άκουσα, εντελώς τυχαία, ότι μιλούσατε για εκείνη την κοπελίτσα που, εσύ και το αγγελούδι, βαλθήκατε να πηδήξετε." Κάλυψε βιαστικά το στόμα του και ύστερα γέλασε. "Θέλω να πω, να μαγέψετε με την ομορφιά σας!" Η κοπέλα δίπλα του γέλασε το ίδιο δυνατά και οι δύο τους κάθισαν στην μεγάλη τραπεζαρία. Ο Junichiro δεν γύρισε να τον κοιτάξει.
"Rei, δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις;" Ρώτησε ενοχλημένος ο Άδωνις.
"Α, όχι otou-san!" Γέλασε ο Rei και άπλωσε τα πόδια του πάνω στο τραπέζι. "Έμαθα ότι ήρθε το αδερφάκι μου να μας δεί και ήθελα να ακούσω εντυπώσεις από την νέα γκόμενα!" Πρόσθεσε στην συνέχεια και χάιδεψε ελαφρά το μπούτι της κοπέλας δίπλα του. Εκείνη γέλασε σιγανά και έβαλε το κεφάλι της στον ώμο του.
"Σε παρακαλώ Rei, αν ήρθες να δημιουργήσεις φασαρία..." Τα χέρια του Άδωνι σχημάτισαν δύο απειλητικές γροθιές.
"Όχι, otou-san, καμία φασαρία! Εξάλλου, γιατί να θέλω να δημιουργήσω οποιαδήποτε φασαρία;" Τα μάτια του Rei άστραψαν από θυμό, μα ένα τεράστιο, ψυχρό χαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο στα χείλη του.
Ο Junichiro στεκόταν παγωμένος, με το κεφάλι χαμηλωμένο, προσπαθώντας να αποφύγει οποιαδήποτε επαφή με τον αδερφό του.
Οι δύο τους είχαν μονομαχήσει αιώνες πριν για το ποιόν θα έστελναν να εκπροσωπήσει την κόλαση στον κόσμο των ανθρώπων. Σε μια ίδια μονομαχία είχε υποβληθεί και ο Haruto με τον δικό του αδερφό, μα είχε διαφορετικά αποτελέσματα και ήθος από αυτή των δαιμόνων.
Όποιος κέρδιζε, θα πήγαινε στον κόσμο των ανθρώπων για να δηλώσει την παρουσία του σε επιλεγμένες γυναίκες, οι οποίες θα επέλεγαν μια πλευρά.
Στην μάχη ανάμεσα στον Junichiro και τον Rei νικητής ήταν ο πρώτος, πράγμα που δεν άρεσε καθόλου στον δεύτερο. Θεώρησε ότι αδικήθηκε και από εκείνη την ημέρα και μετά, κυκλοφορούσε άσκοπα στους δρόμους της κολάσεως σπαταλώντας τους αιώνες του σε γυναίκες και υλικές απολαύσεις γενικότερα.

Αντίθετα, στην μονομαχία ανάμεσα στον Haruto και τον μεγαλύτερο αδερφό του, τον Ichigo, τα αποτελέσματα δεν ήταν διόλου καταστροφικά. Ο Ichigo έδωσε τα συγχαρητήρια του στον Haruto και από τότε είχαν διατηρήσει μια υπέροχη σχέση.

Οι πόρτες άνοιξαν για ακόμη μια φορά διάπλατα και ένας υπηρέτης εισήλθε στον χώρο κρατώντας έναν δίσκο με δύο άδεια ποτήρια και μια κανάτα γεμάτη κρασί.
Σε αντίθεση με τον προηγούμενο υπηρέτη, εκείνος ήταν ψηλός, λιγνός και με στιλπνά, μακριά μαύρα μαλλιά. Άφησε τον δίσκο στην τραπεζαρία και, αφού υποκλίθηκε, αποχώρησε βιαστικά από την αίθουσα.
Ο Rei πήρε στα χέρια του την κανάτα και άρχισε να πίνει από εκεί, βγάζοντας πότε πότε επιφωνήματα ευχαρίστησης.
"Λοιπόν, Junichiro;" Κοίταξε προς το μέρος τους αδερφού του, μα εκείνος συνέχισε να του έχει γυρισμένη την πλάτη. "Πώς πάνε οι δουλειές; Θα έχουμε άλλη μια επιτυχία στην λίστα μας;" Γέλασε στην συνέχεια. Ύστερα σηκώθηκε όρθιος, παίρνοντας την κοπέλα από το χέρι και αποχώρησε από την αίθουσα γελώντας και φωνάζοντας.
Ο Junichiro έμεινε μόνος με τον πατέρα του. Η ένταση ήταν ακόμα αισθητή.
"Εσύ μην ακούς κανέναν." Γρύλησε ο Άδωνις. "Συγκεντρώσου στον στόχο. Μόνο στον στόχο!" Χτύπησε την γροθιά του στον αέρα.
O Junichiro υποκλίθηκε βαθιά και αποχώρησε με την σειρά του από την αίθουσα του θρόνου, αφήνοντας τον Άδωνι μόνο.