Extramundane || 超自然的

5

Ο Junichiro καθόταν στο κρεβάτι τής Ichika και κρατούσε στα χέρια του ένα κατακόκκινο μήλο, ενώ ο Haruto κοιτούσε έξω από το μοναδικό παράθυρο στο δωμάτιο.
Η κοπέλα στάθηκε για λίγο στην πόρτα και βάλθηκε να τους κοιτάζει.
"Δεν έχετε σκοπό να φύγετε, έτσι;" Αναστέναξε και σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος της.
"Όχι." Απάντησε κοφτά ο Junichiro και συνέχισε να παίζει με το μήλο που κρατούσε στα λεπτά χέρια του.
"Γιατί όχι;" Η κοπέλα τον πλησίασε. Έβαλε το ένα της πόδι στο κρεβάτι της και πήρε το φρούτο από τα χέρια του. Εκείνος την κοίταξε περίεργος.
"Γιατί συμφωνήσαμε να μείνουμε κοντά σου μέχρι να διαλέξεις σύντροφο." Απάντησε ο Haruto.
Η Ichika ήταν έτοιμη να δαγκώσει το μήλο όταν η φωνή του αγγέλου την διέκοψε.
"Και μην το φας αυτό. Θα είναι σαν να διαλέγεις τον Junichiro. Είναι κάτι που δεν θα πρότεινα."
Ο Junichiro πετάχτηκε από το κρεβάτι τής Ichika φανερά εκνευρισμένος.
"Ρε διάβολε!" Αναφώνησε.
Η Ichika άφησε το μήλο πάνω στο γραφείο της και κάθισε στην κίτρινη, ξύλινη καρέκλα που υπήρχε στο δωμάτιο.
"Φίλε μου, μάλλον μπερδεύτηκες. Ποιος είναι ο διάβολος σε αυτό το δωμάτιο;" Γέλασε ο Haruto.
"Δηλαδή, τι θα γίνει τώρα; Είμαι υποχρεωμένη να διαλέξω;" Οι δύο άντρες γύρισαν απότομα για να κοιτάξουν την Ichika.
"Είναι το νερό διάφανο;" Η ερώτηση του δαίμονα την ξάφνιασε. "Είναι αυτή η πόλη έξω από το παράθυρο το Τόκυο;" Συνέχισε ο Junichiro.
Μια τούφα από τα μακριά μαλλιά του έπεσε στο πρόσωπο του κι εκείνος την φύσηξε. Κούνησε το κεφάλι του διώχνοντας και τις τελευταίες τρίχες που είχαν απομείνει και πήρε ξανά το μήλο στα χέρια του.
"Λοιπόν, θα πρέπει να το συνηθίσεις." Είπε και σκούπισε το φρούτο από το μαύρο βαμβακερό του σακάκι.
"Κι αν δεν θέλω να διαλέξω;" Ρώτησε η Ichika. Ο Junichiro γέλασε και γύρισε να κοιτάξει τον Haruto.
"Φως μου, έχουμε τίποτα σημαντικό να κάνουμε τα επόμενα εβδομήντα χρόνια;" Τον ρώτησε ξαφνιάζοντας στιγμιαία την Ichika.
Ο άγγελος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του, έχοντας μια ακαθόριστη θλίψη ζωγραφισμένη στο λείο δέρμα του κρανίου του.
"Άρα, θα κάνουμε παρέα στην Ichika μάλλον." Χαμογέλασε ο Junichiro. Η Ichika γέλασε μα αμέσως το βλέμμα της σοβάρεψε.
"Σοβαρά τώρα;"
-Αν, βέβαια, κάνεις παιδιά, συγκεκριμένα, αν γεννήσεις κορίτσι, τότε θα ακολουθούμε την κόρη σου μέχρι να διαλέξει αυτή.
Απάντησε ο Haruto με φωνή σιγανή, σαν ψίθυρο. Όλα αυτά φάνηκαν στην Ichika σαν να ήταν ένα κακό, ενοχλητικό όνειρο. Ο θάνατος του πατέρα της υπήρξε πιο καθοριστικός απ' ότι νόμιζε και δεν ήταν έτοιμη να δεχτεί μια τέτοια εξέλιξη μέσα σε τόση θλίψη.
"Αρνούμαι." Τα μάτια της βούρκωσαν για λίγο και χρειάστηκε να στρέψει το κεφάλι της προς το ταβάνι για να τα εμποδίσει από το να τρέξουν στα χλωμά της μάγουλα.
Ο Haruto έκανε νόημα στον Junichiro να μην μιλήσει κι εκείνος υπάκουσε κουνώντας το κεφάλι του πάνω κάτω.
"Λυπάμαι, Ichika." Είπε σιγανά ο άγγελος και έστρεψε ξανά το βλέμμα του προς το βροχερό Τόκυο. Μια βροντή έκανε την κοπέλα να αναπηδήσει από την θέση της και να βρεθεί στο πάτωμα. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και, μην μπορώντας να κάνει κάτι άλλο, έβαλε τα κλάματα σαν παιδί που δεν πήρε το γλυκό που του είχαν υποσχεθεί.
Οι δύο άντρες κοιτάχτηκαν με βλέμματα σοβαρά. Ήξεραν ότι έπρεπε η κοπέλα να διαλέξει έναν από τους δύο, αλλά έπρεπε συνάμα να περιμένουν να κοπάσει όλη αυτή η τραγωδία που είχε ξεσπάσει αναπάντεχα εκείνες τις ημέρες.
Η Ichika αναρωτιόταν, μέσα από τις κοφτές ανάσες της, για ποιο λόγο ήταν τόσο σημαντική η επιλογή του ενός από τους δύο, όμως ήξερε ότι δεν έπαιρνε απάντηση αν δεν συνεργαζόταν.
Ακόμα μια βροντή έκανε την καρδιά της να παραλείψει μερικούς χτύπους και το κλάμα της έγινε πιο γοερό. Το πάθαινε συχνά αυτό, να κλαίει παρέα με τους ουρανούς. Έβρισκε όμορφο το γεγονός ότι δεν έκλαιγε μόνη της.
"Τα τελευταία λόγια που είπα στον πατέρα μου εκείνη την ημέρα..." Άρχισε να λέει καθώς το στήθος της ανεβοκατέβαινε απότομα. "...ήταν πως ήθελα να φύγω από το σπίτι!" Η συνειδητοποίηση των λέξεων που είχε ξεστομίσει την έκαναν να νιώσει χειρότερα. Κάθε καινούργιο κύμα δακρύων θύμιζε κάθε σιωπηλή αστραπή που έπεφτε στον σκοτεινό ουρανό.
Οι δύο άντρες παρακολουθούσαν σιωπηλά από τις θέσεις τους.
Οι άνθρωποι έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με την θλίψη: Είναι κάτι σαν μια καλή τους φίλη που έχουν κοντά τους αρκετά συχνά στις σύντομες ζωές τους. Δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μην έχει βιώσει την θλίψη και δεν θα υπάρξει κανένας που δεν θα προσβληθεί από αυτη, είτε έχει την μορφή ενός θανάτου ή ενός ανεκπλήρωτου έρωτα ή μιας μεγάλης καταστροφής, ψυχικής ή σωματικής. Η θλίψη έχει μορφές αμέτρητες και πολλές φορές εμφανίζεται στους ανθρώπους μεταμφιεσμένη σε όλες μαζί ταυτόχρονα.
Η Ichika ένιωσε ένα απαλό τσίμπημα στην καρδιά της πριν σταματήσει να κλαίει.
"Αν είναι, πια, τόσο επείγον να διαλέξω, σας παρακαλώ δώστε μου τον κατάλληλο χρόνο να συνειδητοποιήσω τα πρόσφατα γεγονότα." Είπε προσπαθώντας να απαλλάξει την φωνή της από εκείνη την θλιμμένη χροιά.
"Θα έχεις όσο χρόνο χρειάζεσαι. Ακόμα και στα βαθιά σου γεράματα, δεν θα είναι αργά." H απότομη αλλαγή στην φωνή του Junichiro εξέπληξε τόσο τον Haruto οσο και την Ichika. Ήταν μια φωνή τραχιά και συνάμα έμοιαζε σαν να προσπαθούσε να καθησυχάσει το θλιμμένο ανθρώπινο ον που βρισκόταν μπροστά του.
"Ω." Έκανε η Ichika. "Πολύ ειδυλλιακό αυτό." Σχολίασε και σηκώθηκε από το πάτωμα.
"Μπορείτε να... Εξαφανιστείτε για λίγο; Θα ήθελα να αλλάξω." Η επιλογή των λέξεων τής φάνηκε περίεργη, μα δεν ήξερε τι άλλο να πει.
Οι δύο άντρες εξαφανίστηκαν σε δευτερόλεπτα μπροστά στα μάτια της αφήνοντας την μόνη.