hope || yoonseok, sope

☀️11🌙

Hayatımın başıma yıkıldığı gün, babamın tayininin çıktığını öğrendiğim gündü. Okul biter bitmez taşınacaktık, sonra taşındığımız yerde yeni bir okula başlayacaktım. Babamla çok kavga ettim, ama bunu değiştirme imkanım yoktu.

Bunu sana söyleyemedim Yoongi. Sen bir şeyler olduğunu anladın, hiç konuşmuyormuşum, gülmüyormuşum, öyle söyledin bana. Ben pek sır tutamam, anlatmak zorunda kaldım. Gülümsemen öyle soldu ki, bir daha bakamadım sana, bunu yakıştıramadım kendime.

" ...Sorun değil. " dedin yavaşça, uzanıp kolumu tuttun. " Geri gelirsin. Sonsuza kadar gidecek değilsin ya? Hem her gün konuşuruz. Ben seni çok ararım. " dedin.

Sesin o kadar güçsüz geliyordu ki sanırım neredeyse ağlayacaktın. İnandım Yoongi, sana inandım. Gelirim, dedim. Görüşürüz, dedim. Her gün konuşuruz, dedim.

Son güne kadar eskisi gibi olmaya çalıştık, ama sen de sürekli gideceğimi düşünüyordun, biliyorum. İkimizin aklında da aynı şey vardı ve mutlu değildik pek.

Son gün, son kez evine yürüdük belki, o parkta oturduk biraz. Eski şeylerden konuştuk. İki gün sonra taşınacağımı, uğurlamaya gelip gelmeyeceğini sordum. Denerim, dedin. Sonra ağlamaya başladın. Seni ilk kez ağlarken gördüm Yoongi. Sana sarıldım, ben de ağladım, gelirim dedim, seni görmeye gelirim dedim. Çok ağladın Yoongi, belki sessizdin ama çok ağladın, sonra ağladığın için çok özür diledin. Seni öyle görünce canım çok yandı. Normalde her gün eve gittiğin saati bile geçirdik, sen sakinleşene kadar ben de gitmedim. En son ayrılmaya karar verdik.

" Bir daha gelirsen bu parka gelelim, tamam mı? " dedin.

" Gelirsen değil, geldiğinde. " diye düzelttim, hafifçe gülümsedin, sonra ikimiz de sırtımızı döndük ve yürümeye başladık.

Beni uğurlamaya gelmedin Yoongi, ama üzülme.

Ben de zaten bir daha o parka gitmedim.