just mad

ნაწილი პირველი

მოკლედ აქ არის განახლებული ვერსია პირველი თავისა და იმედია წაიკითხავთ 💙

დილით გათიშულს მეძინა, როცა რაღაც ცივი გადამესხა და სიზმრების სამყაროს მომწყვიტა.
- ტასო მოგკლაავ!! - დავიყვირე და ახარხარებულ ანასტასიას ბალიში გავუქანე.
- აუ თამო ადე რაა მშია და რამე გააკეთე.
- მერე მე რას მეუბნები ლამისაა კვერცხი ნაჭუჭიანად შევწვა, თაიას უთხარი და გაგიკეთებს რამეს.
- არაა! სამზარეულოს გაეკარები და მოგკლავ! წინანდელი არ დამვიწყებია ჯერ, ნამცხვარში ფქვილის ჩაყრა რო დაგავიწყდა და რო წუწუნებდი თხელი ცომიაო!! - წამოხტა თაია.
- ეე რაიყო ვის არ მოსვლია. - ბუზღუნით გადავტრიალდი.
- ოხხ ადეთ ახლა. - და ახლა თაიამ გაუქანა ბალიში ანას.
ესეიგი მე ვარ თამარი 17 წლის, მსოფლიოში ყველაზე მოუხერხებელი ადამიანი, მყავს სამი გადარეული, ჩემი ტოლი დაქალი ანასტასია(ტასო), თაია და ანა. ტასოს სულ შია 24 საათი და თაიასაც მეტი რა უნდა გიჟდება საჭმლის გაკეთებაზე (პრინციპში არც ჭამაზე ამბობს უარს). ჩემი მშობლები სამსახურიდან არიან მივლინებაში, ასე რომ გუშინ ყველა ჩემთან დავრჩით და ავიკელით აქაურობა.
ბევრი ბუზღუნის მერე მაინც მოგვიწია ადგომა და პირველ სართულზე ჩასვლა, ტასო ეგრევე მაცივრისკენ გაიქცა, თაია ყვირილით გაჰყვა ჩემი კრუასანი არ შემიჭამოო, მე და ანა კიდევ დივანზე დავეყარეთ.
- ხალხნოო. - უცებ ანა წამოხტა და იმხელაზე იღრიალა ჰიტლერი საფლავში გადატრიალდა.
- რა გაღრიალებს გოგო.
- ხვალე სკოლა იწყება ჩვენ კიდე ჩასაცმელი არაფერი გვაქვს.
მე, თაიამ და ტასომ თვალები გადავატრიალეთ.
- რა გეშველება რაა, შენ ის იკითხე ჩემი შოკოლადი რო აღარ არის.
- აუ წამოეთრიეთ ახლა მაღაზიაში და ვიყიდოთ ყველაფერი.
მოლი მთლიანად მოვიარეთ, მაგრამ ბოლოს ისევ პირველ მაღაზიაში, რომ მოგვეწონა ის ტანსაცმელი ვიყიდეთ, მერე კიდე ტვინი, რომ ეღრძო თაიას ჩვენი წუწუნით გვშიაო საბოლოოდ გამოეთხოვა მაღაზიებს და პიცერიაში გამოგვყვა. რომ გითხარით მსოფლიოში ყველაზე მოუხერხებელი ადამიანი ვარ-მეთქი არ მიხუმრია, სწორედ მაგიტომ ლაპარაკისას არ შემიმჩნევია უზარმაზარი პიცერიის კარში ვინმე თუ გამოდიოდა, ზუსტად იმ წამს როცა მე შევდიოდი და პირდაპირ ვიღაცას ვხიე შუბლში თავი და იატაკზე გავიშხლართე კაი ხარისხიანი ხალიჩასავით.(ბანალური შეხვედრა არ შეიმჩნიოთ თავისი ახსნა აქვს გარკვეული დროის შემდეგ😂😂)
- აუუ მეღადავებით? ტვინის შერყევა მივიღე მგონი. - თვალები მაგრად დავხუჭე და სიმწრისგან წამოვიყვირე.
- თვალებიდან ვერ იყურები ბიჭო? - თვალები დაუბრიალა ანასტასიამ ვისაც დავეჯახე. სხვა შემთხვევაში მეც ვიჩხუბებდი, მაგრამ ახლა თავი ისე მისკდებოდა ნაღდად არ მქონდა მაგის თავი.
- ბოდიში, ვერ შეგამჩნიეთ, კარგად ხართ? - დაიხარა ბიჭი და ხელი გამომიწოდა, მე კი ხელი დავაიგნორე და ფეხზე წამოვდექი.
- მოიცა, თქვენ ჩვენს სკოლაში არ დადიხართ? - გვკითხა იმ ბიჭის ერთ-ერთმა ძმაკაცმა ვისაც დავეჯახე.
- ჰო, მგონი. - უპასუხა ანამ მე კიდევ თვალები ავატრიალე "რა ბედნიერებაა" სარკასტულად გავიფიქრე, თუმცა თაიამ ხელზე რომ მიპწკინა ხმამაღლა აღარ ვთქვი.
- დანაშაულის გამოსწორების მიზნით პიცაზე დაგპატიჟებთ. - გვითხრა ისევ იმ ბიჭმა და მშვიდად გაგვიღიმა.
- წინ უნდა გეყურებინათ და არაფერი იქნებოდა გამოსასწორებელი. - ჩავიჩურჩულე, თუმცა არ გამითვალისწინებია, რომ ერთ-ერთი ჩემს გვერდით იდგა, გაიგო და ჩაიცინა, რაზეც მკვლელი მზერით გავხედე, თუმცა მე აღარ მიყურებდა.
- კარგი წავიდეთ. - უპასუხა ტასომ რაზეც წტფ მზერით გავხედე, მან კი მხრები აიჩეჩა და პიცა მინდაო მანიშნა.
ნუ როგორც აღმოჩნდა გოგოები ასეთუისე იცნობდნენ მათ, ადრე რაღაც პროექტს ვაკეთებდით ერთადო, თუმცა მე ისიც არ მახსოვს გუშინ რა ვჭამე და ეს მემახსოვრებოდა? ამათი სახელებიც ძლივს დავიმახსოვრე- ვისაც დავეჯახე ვაჩე ერქვა, ცისფერთვალებას ანდრია, ვინც გვკითხა მათი სკოლაში დავდიოდით თუ არა რატი და იმ დეგენერატს ჩემს სიტყვებზე, რომ ჩაიცინა დამიანე.
პიცა შევუკვეთეთ და სანამ მოიტანდნენ საუბარი დავიწყეთ.
- შენ სულ ასე ჩუმად ლანძღავ ხოლმე ხალხს? - მოულოდნელად მკითხა დამიანემ, რაზეც ყველამ გაკვირვებული მზერა მტყორცნა, მე კიდევ ლამის თეფში გავუქანე კბილებში.
- არა თქვენ აღმოჩნდით განსაკუთრებით იღბლიანები. - ცინიკურად გავუღიმე, რაზეც ახლა ანამ მიპწკინა ხელზე. რა ჯანდაბა უნდათ დამილურჯდა ხელი.
- პიცის ბოლო ნაჭერი! - ლაპარაკი ტასოს კივილმა გაგვაწყვეტინა, რაზეც გაგვეცინა.
- ეე ...ლაიკო თქვენ ალ გიწამიათ? - პირგამოტენილმა ძლივს თქვა.
- ჩვენი წასვლის დროა.
- გაგაცილებთ. - თქვა ანდრიამ.
ბიჭებმა გაგვაცილეს, გზაში ბევრი ვიცინეთ, ბევრი საერთო აღმოგვაჩნდა და არც ისეთი დეგენერატი იმბეცილი იდიოტები აღმოჩნდნენ, როგორებიც თავიდან მეგონნენ.
- ხვალ გნახავთ. - ეს რომ თქვა რატიმ ახლაღა გამახსენდა, რომ ხვალ სკოლა იწყებოდა, მე კი ისე მეზარებოდა, რომ ჩემს ყურსასნებსაც კი დავთმობდი ოღონდ დილით არავის გავეღვიძებინე და სკოლაში არ წავეთრიე, მაგრამ პირველივე დღეს ვერ გავაცდენდი ამიტომ ბიჭებს უხასიათოდ დავემშვიდობე და სახლში ასულს ცხოვრებაში პირველად ყოველგვარი სამსაათიანი ფიქრის გარეშე, ბალიში დავინახე თუ არა ეგრევე მიმეძინა.
თამარი

თაია

ანა

ანასტასია(ტასო)