Μύριαμ POV
Έχει περάσει μία εβδομάδα από όλα αυτά που έγιναν.
Και λέγοντας όλα αυτά εννοώ τη μετακόμιση του κυρίου καθηγητή και το βράδυ που πήγαμε στο κλαμπ.
Η αλήθεια είναι πως με κοιτάει περίεργα κάποιες φορές, αλλά για κάποιο λόγο μου αρέσει όπως με κοιτάζει και δε ξέρω γιατί.
Τέλος πάντων ήταν απόγευμα όταν συνειδητοποίησα ότι ήμουν μόνη στο σπίτι.
Παράξενο. Θα έπρεπε να ήταν όλοι εδώ.
Μετά από πολύ σκέψη αποφάσισα να κατέβω στην κουζίνα να φάω παγωτό.
Μη με παρεξηγείτε το παγωτό τρώγεται χειμώνα-καλοκαίρι.
Αφού έφτασα στην κουζίνα και πήγα στην κατάψυξη παρατήρησα κάτι.
Στο σαλόνι ήταν ο "αγαπημένος" μου καθηγητής.
Εγώ- Κύριε καθηγητά τι κάνετε εδώ;
Στέφανος- Αα γεια σου Μύριαμ. Τίποτα το σημαντικό βλέπω λίγη τηλεόραση, αλλά δεν έχει κάτι ουσιώδες. Εσυ;
Εγώ- Εγώ χαζεύω στο κινητό αφού τελείωσα τα διαβάσματα μου.
Στέφανος- Ωραία. Δεν έρχεσαι να κάτσουμε παρέα μιας και δεν έχεις τίποτα να κάνεις;
Εγώ- Ας έρθω.
Πήγα και έκατσα στον καναπέ μακριά του.
Δε ξέρω γιατί, αλλά όταν βρίσκομαι κοντά του κάτι παθαίνω και ταράζομαι.
Είναι επειδή σου αρέσει.
Μη λες βλακείες. Θα μπορούσε να είναι πατέρας μου. Είναι στην ηλικία του πατέρα μου βασικά.
Ναι, αλλά ο τύπος είναι αθεράπευτα γοητευτικός. Και αυτή τη στιγμή σε κοιτάει με ένα λάγνο βλέμμα.
Και όντως με κοιτούσε με ένα περίεργο βλέμμα σα να ήθελε να με φάει.
Στέφανος- Γιατί δεν έρχεσαι να κάτσεις κοντά μου;
Εγώ- Μπα καλά είμαι και εδώ.
Στέφανος- Καλά τότε έρχομαι εγώ.
Είπε και ήρθε δίπλα μου.
Στέφανος- Τώρα μάλιστα πολύ καλύτερα.
Η αλήθεια είναι πως ένιωθα αρκετά περίεργα.
Στέφανος- Και δε μου λες Μύριαμ κανένα αγοράκι παίζει;
Τώρα γιατί με ρωτάει;
Εγώ- Εμμ όχι.
Στέφανος- Αποκλείεται.
