Στέφανος POV
Η ώρα του μαθήματος μπορώ να πω ότι πέρασε σχετικά γρήγορα.
Αν εξαιρέσεις τη μικρή που καθόταν στο μπροστινό θρανίο και σε κάποια φάση χάζευε, όλα τα άλλα ήταν καλά.
Τέλος πάντων, αφού χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα περίμενα το Σταύρο να πάμε μαζί στο γραφείο των καθηγητών.
Σταύρος- Πώς πήγε το μάθημα;
Εγω- Καλά μωρέ.
Σταύρος- Δε το λες με την καρδιά σου.
Εγω- Να αυτή που έπεσε πάνω μου το πρωί είναι μαθήτρια μου.
Σταύρος- Όντως;
Εγω- Ναι.
Σταύρος- Και γιατί είσαι κακόκεφος;
Εγω- Δε ξέρω.
Σταύρος- Καλά πάμε να κάνουμε το διάλειμμα μας γιατί έχουμε άλλες πέντε ώρες.
Εγω- Εσύ. Εγω έχω τέσσερις.
Σταύρος- Καλά. Στον Ιάσωνα ποτέ θα πάμε;
Εγω- Μόλις τελειώσουμε θα πάμε σπίτι μου να πάρω κάτι τελευταία πράγματα και θα έρθει από εκεί να μας πάρει μου είπε.
Σταύρος- Οκ.
~Μετα απο 5 ωρες~
Αφου χτυπησε το κουδουνι για να πανε μεσα, εγω καθομουν στο γραφειο των καθηγητων και περιμενα τον Σταύρο να τελειωσει.
Ξαφνικα ακουσα βηματα και ειδα την Αννα να με περιμενει με ενα στραβο χαμογελο στην πορτα.
Εγώ- Τι συμβαίνει Άννα;
Άννα- Τίποτα, απλά ήρθα να δω τι κάνετε.
Εγώ- Καλά είμαι. Εσύ δεν έχεις μάθημα;
Άννα- Μπα προτιμώ να σας κάνω παρέα.
Με κοιτάει λες και βλέπει τούρτα μπουένο μπροστά της.
Καλά δεν την αδικώ κιόλας. Τόσες και τόσες πέφτουν στη γοητεία μου, αυτή δε θα έπεφτε;
Θα έλεγα να ηρεμήσεις λίγο
Μπα, εδώ είσαι εσύ;
Πάντα εδώ ήμουν ξέρεις.
Ωραία και τώρα τι θες;
Είπα να κάνω μια επισκεψούλα.
Όπως είσαι έφυγες.
Καλά, αλλά να ξέρεις δεν παραιτούμαι. Θα ξανάρθω.
