•Μύριαμ POV•
Το τελευταίο πράγμα που περίμενα να ακούσω από τον Στέφανο.
Ήθελε να μιλήσουμε και αυτό με έβαζε σε σκέψεις.
"Σας ακούω."
"Μύριαμ ξέρω ότι η συμπεριφορά μου χθες ήταν απαράδεκτη."
"Αυτό το γνώριζα και εγώ. Το ερώτημα είναι γιατι;"
"Εμμ ούτε που ξέρω."
"Θέλετε να μου πείτε πως δεν ξέρετε το λόγο αυτής της απρεπούς συμπεριφοράς;"
"Εε ναι." είπε κάπως αμήχανα.
"Κύριε καθηγητά αν ήρθατε για να κοροϊδευτούμε λυπάμαι."
"Μα Μύριαμ..."
"Νόμιζα πως είχα να κάνω με έναν ώριμο άντρα μα κατάλαβα πως έχω ένα παιδί μπροστά μου."
Μετά από μία αμήχανη και ολιγόλεπτη σιγή
"Θα ήθελα να φύγετε από το δωμάτιο μου."
"Τι;"
"Αφού δεν μπορείτε να τεκμηριώσετε το ερώτημα μου δεν έχουμε να πούμε κάτι άλλο."
Έφυγε κλείνοντας τη πόρτα σιγανά.
Ως εδώ. Θα θάψω ότι ένιωσα για τον Στέφανο ότι και αν ήταν αυτό.
1 μήνας αργότερα: Νοέμβριος μήνας
Είχε περάσει 1 μήνας από όλα αυτά που συνέβησαν.
Η στάση μου απέναντι στον Στέφανο ήταν τυπική και σκληρή.
Τώρα ήμασταν με τη Γαβριέλα στο δωμάτιο και επέμενε να πάμε στο χορό της τάξης μας.
"Μην επιμένεις Γαβριέλα." της είπα κουρασμένη πια.
"Έλα ρε Μυριαμ. Σε παρακαλώ θέλω να έχω κάποιον μαζί μου." είπε κλαψιάρικα.
"Πάρε τον Πέτρο."
"Θα πάει εκδρομή με τη Μαρίνα στην Αράχωβα."
"Πφφ. Εσύ όμως θα θες να είσαι με το Σταύρο κάποια στιγμή."
"Κοίτα 1 μήνα που τα έχουμε τώρα δε μου έχει φέρει αντίρρηση σε τίποτα. Θα καταλάβει."
"Καλά θα πάμε, αλλά δε θα πιεις κακομοίρα μου."
"Ναι ναι. Σε αγαπώ πολύ είσαι ότι καλύτερο."
"Καλά θα έλεγα να άρχιζες να ετοιμάζεσαι για να προλάβουμε."
"Καλώς"
•5 ώρες αργότερα•
Ήμασταν έτοιμες με τη Γαβριέλα.
