Μύριαμ
Τον έβλεπα να την κρατάει από τη μέση και ένιωθα την καρδιά μου να σπάει σε χίλια κομμάτια.
"Μύριαμ δεν αξίζει."
Εύκολο να το λες.
"Θα βρεις κάποιον καλύτερο, τόσοι άντρες εκεί έξω. Μην ξεχνάς ότι οι συμμαθητές μας σε γουστάρουν. Σχεδόν όλοι βασικά."
"Είναι ανώριμοι. Δε θα ήθελα να μπλέξω με κάποιον από αυτούς."
"Και είναι καλά να καίγεσαι για κάποιον που σε εκμεταλλεύτηκε;"
"Δε με εκμεταλλεύτηκε."
"Είναι σα να μου λες πως άμα σπάσεις ένα πιάτο θα ξαναγίνει το ίδιο."
"Υπερβάλλεις."
"Καθόλου και ξέρεις μέσα σου πως έχω δίκιο."
Από τη μία ναι έχει όντως δίκιο. Αλλά από την άλλη δε μπορώ να σταματήσω αυτά που νιώθω.
"Πρέπει να τον ξεχάσω όντως."
"Τώρα μιλάς σωστά. Θα βρεθεί κάποιος που να σε νοιάζεται πραγματικά αγάπη μου μη στεναχωριέσαι."
"Θα βρεθεί."
Δεν είχα το κουράγιο να πω κάτι παραπάνω ή να σκεφτώ το οτιδήποτε.
Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να διαγράψω τα αισθήματα μου για το Στέφανο.
Όσο δύσκολο και αν είναι.
"Γαβριέλα." άκουσα τον Σταύρο.
"Ωχ μας φωνάζει να πάμε εκεί. Θέλεις;"
"Πρέπει δε μπορώ να κάνω και διαφορετικά. Αν τον αποφεύγω εδώ, στην Ελλάδα δε θα μπορέσω. Θα τον βλέπω στο σχολείο και στο σπίτι."
"Ουφ καλά, αλλά δε χρειάζεται να μιλήσεις και πολύ θα προσπαθήσω να κάνουμε όσο δυνατόν γρηγορότερα."
"Γαβριέλα. Ευχαριστώ για όλα!"
"Δε χρειάζεται. Θα έκανα τα πάντα για εσένα και το ξέρεις πολύ καλά."
Την αγκάλιασα. Είχα ανάγκη από μία αγκαλιά.
"Αφού δεν έρχεστε εσείς κορίτσια ήρθαμε εμείς." είπε ο Σταύρος.
"Βρε αγάπη μου μιλούσαμε."
"Συγγνώμη Σταύρο εγώ την καθυστέρησα."
"Άμα είναι για εσένα καλώς τότε."
"Χαχαχαχαχαχα." Ο Σταύρος φροντίζει πάντα να μου φτιάχνει τη διάθεση.
"Επιτέλους γέλασες αγάπη μου." είπε η Γαβριέλα.
Ρε Γαβριέλα!
