Andaç

Boşluk

Kitabımı heyecanla okuyordum. Kendimi kaptırmıştım. Ama bir heyecandı ruhumun kanatlarının çarpmasına neden olan. Birazdan herkes gelecek ders başlayacaktı. Bense geçen koca bir seneyi burada tamamlamıştım. Baktığım her yerde farklı bir anı yeşeriyordu. Kimisi güzel bir gün, kimisi eğlence dolu, kimisi üzgün..

Özlem bütün bedenimi zorluyordu artık. Halbuki ne kadar olmuştu onu görmeyeli. Bir ay mı? Bana koca bir sene gibi gelmiş olan bir ay mı?

Kafamdaki bu düşüncelerden kurtulup kitabıma yoğunlaşmış, kendimden geçmiştim. Ve danışmanın biraz uzağındaki locanın koltuğunda küçücük kalmıştım.

'Ah hayır bunu ona nasıl söylemezdi.' Tam kitabımın sayfasını çevirecektim ki o küçük kız çocuğu elimi tuttu. Değişik hissediyordum, garip ama hiç olmadığım kadar mutlu. Karnımı gıdıklayan hissi sorguladığımda yanağımla ensemin arasında geziye çıkmış nefes her virajı dönerken bir iz daha bırakıyor karnımın daha da gıdıklanmasına neden oluyordu. Evet biliyorum, bu hissi biliyorum.

Onu o kadar özlemiştim ki yıllarca böyle bekleyip o nefesle yaşayabilirdim. Gözüm istemsizce dolarken bu hisse bir an lanet ettim. O fırtına biraz daha yaklaşınca yan profilimi yakan bakışlarını hissedebiliyordum. Ne kadarda hasret kalmıştım, bakmaya kıyamadığım yeşillerine. O kadar mutluydum ki boynuna atlayabilirdim. Dolu gözlerimi birbirine bastırdım yanağımdan aşağıya akmaya başlayan sıcaklığın aksine gayet mutluydum

Onun yanında olma mutluluğu. Gözümün önüne sırıtmama neden olan gülüşü geldi. Gözümden inen alev yanağımdaki çukuru doldururken alev bir anda yanağım boyunca yayıldı ve yerini taze bir bahar serinliğine bıraktı.

O gözyaşının mutluluktan aktığını ikimizde biliyorduk. Şu an hiç bir şey bu mutluluğun önüne geçemezdi.
Elini gamzemden çekerken önümde dikilip kollarını iki yana açtı. Islak gözlerle ona bakarken gülen gözleri gözlerimle buluşunca mutluluğunu görebildim. Beni özlemişti. Onu daha fazla korkuluk gibi bekletmemeye karar vererek kitabımı sayfanın kaybolmaması adına ters bir şekilde önümdeki sehpaya koydum. Gözlerimiz ayrılmamıştı. Oturduğum yerden kalktım. Kollarımı ona sardığımda onun da bana kollarını sardığını hissettim.
Kalbimin çırpıntısını duyabildiğinden eminim.

Birbirimizden ayrıldığımızda pişkin pişkin sırıtıyordu. Sorar gibi ona baktığımdan anlamış olacak ki yüzündeki sırıtışı hiç bozmadı.
"Çok mu özledin?" sesindeki alayı sezmiştim. "Yok..şey..ben..kitaptan dolayı. Biraz duygu dolu bir sahneydi ondan şey ettim."
Ah tam bir salaktım utancım iki katına çıkarken egosunun yükseldiğini fark ettim. Hiç değişmemişti. Hala eski abimdi.

"İdil!"

Şaşkınlıkla sağ tarafıma döndüm. Dudaklarımdan tiz bir çığlık koptu

"Aslı!"

Biz birbirimize çılgın gibi koşarken abimin bakışlarını sırtımda hissediyordum. Aslı ile kavuşup sarıldığımızda. Aslı'nın az önce koşarak geldiği yolda bize doğru yürüyenin kim olduğunu tahmin etmek zor değildi. Biraz sonra Batu yanımızda bitti.

Aslı ile ayaküstü kısa bir muhabbet ettik. Yanımıza gelen Batu'ya da sarıldığımda onu da cok özlediğimi fark ettim. "Kavuşmanız bittiyse kız eşyalarını yerleştirsin." Soğuk sesin sahibi hemen arka çaprazımda duruyordu. Ve çok sinir bozucuydu. Aslı göz devirerek abime hiç de sevecen olmayan bakışlar atıyordu. Gözlerine bakarak ona inat söylendi "Ben sana yardım edeyim sonra kavuşmamıza kaldığımız yerden devam ederiz." Aslı'ya dönüp "Gel biz eşyaları yerleştirelim" dediğimde kafasıyla beni onayladı.

Dik merdivenleri çıkarken Aslı söylenmeye başlamıştı. " Böyle huysuz bir abiye sahip olduğun için çok seviniyorsundur. Ama biliyor musun.." duraksadı "..senin gelmene çok sevindi bunu anlayabiliyorum gözlerinden." Birbirimize sevecen bakışlar gönderdiğimizde bir anda başım döndü ve kendimi büyük bir uçurumun ortasında hissettim. Uğultular beynimi zorlarken kulakları sağır eden sessizliği bozan sesler beni tutup çekmek ister gibi elini uzatıyordu. Bir çift grimsi mavi göz belirdi. Yağmurlu bir günde kara bulutların arkasındaki gökyüzüydü gözleri.

Merhaba arkadaşlar hikayaye bir giriş yaptım umarım beğenir ve okumaya devam edersiniz.
😊

Instagram= wattpad_andac