Texting •L.H. > Nederlands

17

Lexi POV

"Dat wordt vijf euro!" Zegt de bloemist met een geforceerde lach. Ik grijp met mijn hand naar mijn tas, zoekend naar mijn portemonnee. Als ik het vind haal ik er een verfrommeld papiertje uit en geef ik het aan de oude vrouw die achter de toonbank staat.

"Bedankt liefje, fijne dag nog verder." Ze overhandigd mij de hortensia's, Michael's favoriet. Langzaam loop ik de winkel uit, ruikend aan de net gekochte plant. Ondertussen pak ik mijn autosleutels uit mijn tas.

Als ik eindelijk bij mijn auto aangekomen ben, doe ik de deur open. Ik zet het plantje naast me, in de bijrijdersstoel. En ik begin te rijden.

Pas vijftien minuten later kom ik aan en parkeer ik mijn auto naast the New York Begraafplaats. Ik stap de auto uit en ik loop naar de andere kant toe om de fel gekleurde bloemen uit de auto te halen.

Ik loop langs allemaal stenen, allemaal hebben ze mooie letters erop van degene die eronder ligt. Ik loop er langs heen naar die van Michael. Wanneer ik deze gevonden heb, kniel ik neer. Met mijn handen boven mijn knieën met in mijn handen de bloemen. Met mijn handen raak ik de steen aan, ik veeg wat viezigheid weg. En mijn ogen blijven maar kijken naar de woorden die erop staan geschreven.

"R.I.P. Michael Gordon Clifford (1995-2013)"

"Hallo, sweaterpaws." Ik voel dat er tranen in mijn ogen ontstaan. "Ik heb je een tijdje niet meer gezien.. Ik had het druk."

Mijn handen raken de steen nog steeds aan. "Ik wou dat je hier bij me was Mikey."

"Ik... Je weet niet hoeveel ik je mis. Ik wil dat je terug kan komen van waar je nu bent en mij kan vertellen dat het leven makkelijk is. Het is nu een jaar geleden Michael. Ik wil je terug, ik heb je nodig. Alsjeblieft? Het leven is niks zonder jou." De tranen die zich eerder vormden in mijn ogen hebben zich nu verzameld en ze blijven maar uit mijn ogen stromen.

Ik pak mijn telefoon en ik kijk maar mijn achtergrond, het is een foto van mij, en hem. We hadden beiden een schooluniform aan en zijn hand zat op mijn wang. We zoenden. Ik lach als ik denk aan deze onvergetelijke herinnering.

•FLASHBACK!•

"Lexi, zullen we een foto gaan maken?" Hij pakte zijn telefoon en hij ontgrendelde hem, hij drukte op "camera" en kwam dichter naar mij toe. Onze hoofden raakten elkaar en hij pakte mijn hand.

We maakten verschillende foto's, op de een trokken we gekke gezichten, bij de andere drukten we onze neuzen tegen elkaar, op de andere kuste Michael mijn wang en op de andere hadden we "geschokte" gezichten.

"Hey prinses!" Hij lachte naar me. "laten we nog een foto gaan maken." Hij wees met zijn hand op zijn kin, als hint om het een kus te geven. Ik knikte omdat ik zijn hint snapte. Ik kwam dichter bij hem en wanneer ik nog maar centimeter van hem vandaan was pakte hij met de ene hand mijn hand vast en legde de andere op mijn wang. Toen zoende hij me terwijl hij foto's maakte met zijn camera.

Oke

Ik schrok van zijn reactie, maar ik zoende hem terug. Ookal was het maar een minuut, we genoten beiden van de zoen. Ik drukte hem weg en kreeg een opgetrokken wenkbrauw. Ik drukte hem in zijn wang om hem aan het lachen te maken, het lukte.

"Je bent zo gemeen!" Grap ik hem. Ik sloeg mijn handen om zijn nek heen en we zoenden weer.

•Einde Flashback•

Ik dacht aan de herinneringen van deze dag. De tranen stroomden nog harder over mijn wangen heen. Mijn telefoon trilde. Het waren wat berichten en gemiste oproepen van Luke die zich vast afvraagt waar ik nu ben. Maar ik maak me nu geen zorgen om Luke. Dus ik schoof mijn telefoon terug in mijn tas en ik ging verder met huilen.

"Ik hou van je Michael." Zeg ik half-fluisterend door mijn gesnik heen.

De lucht is inmiddels grijs geworden. De donkere wolken verbergen de zon.

Langzaam voelde ik al dat het begon te regenen, maar of het regent of niet.. Het maakt mij niks uit. Ik wil gewoon dat mijn Michael terug komt.

Ik zat nog maar in mijn eentje op het begraafplaats. Nog steeds geknield voor de steen van Michael. De regen stroomde met bakken uit de lucht, en mijn gedachten waren overal.