Texting •L.H. > Nederlands

20

Lexi pov

"M-Michael." Kreun ik.

Luke stopt met ademhalen en kucht. Zijn oceaan blauwe ogen kijken me aan. Ik zie pijn in zijn ogen.

"Hoe noemde je me?" Hij stottert. Zijn stem klinkt gebroken. En het raakt me, noemde ik hem nou echt Michael?

"Je bent fucking dom, Lexi!" Zeg ik in mijzelf.

Luke perst zijn lippen op elkaar en blijft mij aan kijken. Hij wacht tot ik antwoord geef.

"Michael.." Mompel ik zacht en snel, hopelijk heeft hij het niet gehoord.

"Wie is deze... Deze Michael, Alex?" Hij noemt me bij mijn voornaam. Hij fronst een wenkbrauw. Het lijkt erop dat hij niet weet wat hij moet doen. Maar ik zie wel dat hij erg boos is.

Ik ben stil voor een tijdje, ik weet niet wat ik moet antwoorden. Ik kan opnieuw tegen hem gaan liegen, maar dat maakt het alleen maar erger. Ik kan geen eens aan leugens denken! Ik open mijn mond, maar er komt geen woord eruit.

Hij ademt een keer diep uit voordat hij weer begint met praten. "Jezus Christus, Lexi! Waarom kan je me niet vertellen dat Michael jouw ex-vriendje was?"

Mijn ogen schieten open. Hij weet wat hij aan het doen is, en hij houd zijn handen voor zijn mond.

Wat gebeurt er?

"W-wat? W-wie heeft je dat verteld?" Fluister ik zacht. Ik sta verbaast naar hem te kijken. Mijn stem kraakt terwijl ik het hem vraag.

"N-Niemand.." Hij staat op en staat klaar om mij alleen achter te laten. Maar voordat hij dit doet pak ik zijn hand vast.

Mijn gedachten racen rond en ik kan niet eens normaal gaan denken! Wanneer vertelde ik hem over Michael? Hoe weet hij over dit? Dit is privé. De enige mensen die dit weten dat is Marlee, Michael's en mijn ouders en ik zelf.

"Luke, antwoord me." Beveel ik hem. Mijn stem kraakt nog steeds en luke kijkt naar beneden. Hij speelt met zijn been en aait er over alsof hij dat met een puppy zal doen.

"Lexi ik..." Hij zucht. Hij kijkt me weer aan en ik kijk in zijn waterige ogen. Hij ziet er zo kwetsbaar uit. En ik dacht dat ik nu boos op hem moet zijn, maar eigenlijk heb ik nu medelijden met hem.

"Niet huilen!" Ik wil hem niet zien huilen, en vooral niet als het door mij komt.

"Kom hier" ik spreid mijn armen uit om hem een knuffel te geven. Beiden hebben we nog natte kleding aan en ik aai hem door zijn haar. Als hij dit twee maanden geleden deed toen we elkaar net hebben ontmoet dan zal ik hem een meisje hebben genoemd. Maar nu, nu niet.

"H-het spijt me echt Lexi!" Snikt hij. "Het spijt me.. O-op een avond was je d-dronken en je sms'te me. J-je vertelde me o-over Michael. D-dat is hoe ik hier vanaf w-weet. I-ik weet dat je nog van h-hem houdt. Ik w-weet dat je h-hem nog leuk vindt."

Houd ik nog van Michael? Hou ik nog van hem?

"Het is al goed Luke. Het spijt me over dat ik het je niet eerder heb verteld. Ik was gewoon te bang." Zeg ik tegen hem. Hij huilt omdat hij loog tegen mij. Ik loog ook tegen hem, maar dat maakte mij niks uit! Ik voel me zo schuldig tegenover hem. Maar nu kan ik echt niks doen.

"Is er nog iets anders wat je me moet vertellen, Luke?" Nog steeds knuffel ik hem. Het was nu alleen luke en ik, knielend op een begraafplaats.

"Ja."

"Ik denk... Ik denk dat ik je leuk vindt. Ik hou van je Lexi." zegt hij voordat onze lippen opnieuw elkaar ontmoeten.

-

Ik ben bijna terug van vakantie, hoe was jullie vakantie? Of heb je nog school gehad?

BEDANKT VOOR DE 1k VOTES . ;-)