İNTİKAM ÇİÇEĞİ (İNTİKAM SERİSİ 2)

25. BÖLÜM

Kalp midir insana sev diyen, yoksa yalnızlık mıdır körükleyen? Sahi nedir sevmek? Bir muma ateş olmak mı, yoksa yanan ateşe dokunmak mı? 

💘💝💘💝💘💝💘💝💘💝💘💝💘💝

Kendimi biraz daha iyi hissedince çıktım lavabodan. Sınıfa doğru yürürken son anda durdum. Hayır, bu halde sınıfa gidemezdim. Ağladığım her halükarda belli oluyordu.

Onun için de adımlarımı bahçeye doğru yönlendirdim. Bizimkilere görünmemeyi umarak arabama binip sahile sürmeye başladım. Kötü olduğum zamanlar sahile giderim. Odanın havası, denizin kokusu bana hep iyi gelmiştir. Sakinleştirici etkisi olmuştur bende.

Arabayı sahil kenarına park edip, telefonumu da sessize aldıktan sonra indim arabadan. Çünkü biliyorum ki derse girmeyince beni merak edecekler ve sürekli arayacaklar. Ben de biraz sessizlik istiyorum daha rahat düşünebilmek için.

Kayalıklardan birine oturup deniz kokusunu içime çektim. Sakinleşme yoluna doğru ilerliyordum. Her zaman deniz kokusu sakinleşmem için işe yaramıştır.

Düşündüm. Sadece düşündüm. Hayatımı. Değişmeden önce ve değişmeden sonra ki yaşantımı. Poyraz'ı, Tuna'yı.

Şu an Poyraz'la sevgiliyim ama Tuna'yı seviyorum. Ve ne yapacağımı da düşündüm.

Ama elde ettiğim sonuç: koca bir sıfır.

Haa, bir de şu Pamir piçini ve sahte Ömer'i de unutmamak lazım. Onları da ne yapacağımı düşünmeye başladım. Ama koca bir kafa karışıklığıyla karşılaştım. Ve bu olayın içinden nasıl kurtulurum bilmiyorum. Böyle, hepsini bir arada düşününce de, gerçekten insanda kafa karışıklığı yaratıyor bu durum.

Bunları böyle düşünürken çoktan sakinleşmiştim bile. Her zaman işe yarıyordu zaten. Aklıma birden bir kavga sonucu sinirlendiğimde Tuna'nın beni durdurmak için kucağına aldığı geldi. Onun kokusu nasıl da beni hemencecik sakinleştirmişti öyle. İlk defa olmuştu. Deniz kokusu hariç hiç kimsenin kokusu beni sakinleştirmemişti şu ana kadar çünkü. 

"Nehiiiirr!"

Birisi adımı bağırarak seslenmeye başlayınca o tarafa doğru döndüğümde Poyraz'dı. Ve bana doğru koşarak geliyordu. Endişelendiği o kadar belliydi ki. Birden bana sarılması da bir oldu. Ne garip dimi. Eğer bundan birkaç ay önce yapsaydı Poyraz bunu, heyecandan ve mutluluktan ölebilirdim. Ama şimdi, hiç bir şey hissetmiyordum. Üstelik o beni seviyordu ama ben... Ben...

"Sen nerelerdeydin Nehir? Senin için ne kadar endişelendik haberin var mı? Herkes deliye döndü evde. Her yer de seni arıyoruz!!"

O söylediklerini duymazlıktan gelip;

"Beni nasıl buldun?" diye sordum.

"Tahmin ettim. Hadi artık gidelim. Herkes şu an perişan halde."

Onu sadece kafamla onayladım. Beni kendi arabasına bindirip o da şoför koltuğuna oturdu. Ardından birilerinin arayıp benim arabamı almalarını istedi. Ve kendi arabasını da çalıştırdı.

Araba bizim villanın önünde durunca Poyraz hemen inip benim kapımı açtı ve indirdi. Elimden tutarak yavaşça beni yürütmeye başladı.