'နင္ပဲစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ... ငါကေပ်ာ္ရမွာလား
ငိုရမွာလားကိုမသိေတာ့ဘူး ... ငါကပဲ
ေလာဘႀကီးလြန္းေနတာလား ... အစကေတာ့
သူ႔အနားမွာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးနဲ႔ေနခြင့္ရရင္ေက်နပ္ၿပီလို႔
ေတြးမိတာပဲ ... အခုက်ေတာ့ သူကငါ့ကိုဂ႐ုစိုက္ေလ
ငါေလာဘတက္ေလ ... ငါ့ခံစားခ်က္ေတြကို
ထိန္းထားရတာလည္းပင္ပန္းလြန္းေနၿပီ အဆင့္ကလည္း
တက္ခ်င္ ... ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဖြင့္ေျပာလိုက္ျပန္ရင္လည္း
အခုအေျခအေနေလးလံုးဝပ်က္သြားမွာလည္းေၾကာက္
ငါဘာလုပ္ရမလဲသံသာ'
စင္ ခံစားေနရတာေတြအကုန္ေျပာလိုက္ရေတာ့
နည္းနည္းေတာ့စိတ္ေပါ့သြားသလိုခံစားရသည္။
တကယ္ဆို ကိုယ္ခ်စ္ေနတဲ့သူနဲ႔အခုလိုအေျခအေနဆိုတာ
တစ္ဖက္ကေတြးၾကည့္ရင္ ေပ်ာ္စရာလို႔ေျပာလို႔ရေပမယ့္
တစ္ဖက္ကၾကည့္ျပန္ရင္လည္း
စိတ္ညစ္စရာျဖစ္ေနျပန္သည္။ ေလာကႀကီးမွာ
ဘာျဖစ္လို႔ ေယာက္်ားေလးနဲ႔မိန္းကေလးျဖစ္မွ
ခ်စ္ခြင့္ရွိတယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားရတာလဲ ... မိန္းကေလးခ်င္း
ဆိုတဲ့စည္းသာျခားမေနခဲ့ရင္ဖြင့္ေျပာခဲ့တာၾကာၿပီ
အခုေတာ့ ... မိန္းကေလးခ်င္းဆိုတဲ့စည္းႀကီးေၾကာင့္ ...။
'ငါဆံပင္ညႇပ္ၿပီး Tom ပဲလုပ္လိုက္ရမလား
အနည္းဆံုးေတာ့ ေယာက္်ားေလးစိတ္ေပါက္ေနတဲ့
ပံုစံနဲ႔ငါဖြင့္ေျပာလို႔ရတယ္ေလ ... အဲ့လိုဆိုလည္း
အဆင္မေျပျပန္ပါဘူး'
'နင့္ပံုစံကနင္နဲ႔ေတာင္မတူေတာ့ဘူး'
'နင့္သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္နာက်ေနတာကိုး'
'နင္ကရည္းစားျဖစ္ခ်င္တာလားစင္'
'အဲ့လိုလည္းမဟုတ္ဘူးဟာ ... ဒါေပမယ့္ မ,ကငါ့ကို
ညီမေလးဆိုတဲ့စည္းတားထားျပန္ေတာ့လည္း
ငါမေပ်ာ္ျပန္ဘူး ... ႐ူးေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္သံသာရယ္'
႐ူးသြားတာမွေကာင္းဦးမွာပါပဲ ...။
🍁🍁🍁
'သမီး ... ခဏေလာက္ထိုင္ပါဦး'
ေဆး႐ုံကျပန္လာလာခ်င္း ေဖေဖေရာ ေမေမပါ
လင္းလက္ကိုထိုင္ေစာင့္ေနၾကသည့္ပံုကို ျမင္လိုက္ရသည္။
အလုပ္မ်ားတဲ့ေဖေဖေရာေမေမပါ အတူရွိေနၾကတာဆိုေတာ့တစ္ခုခုလည္းေျပာစရာရွိေနပံုရသည္။
