We Were (We Series #1)

05

Pierre Oliver Lacson.

I almost flinched when I heard him say his name. Hindi ko alam pero parang may kung anong kabang namuo sa sistema ko.

He is a Lacson and I am an Ayala. Lacsons and Ayalas never get along or maybe that's what I thought simula noong bata pa ako. I used to believe that these clans are plain rivals, especially in the business industry, nothing more, nothing less not until I find myself getting along with Iver.

Business is filthy. This is one of the reasons why I chose to pursue a different career. I want to be different.

No, scratch that. I need to be different or else I will be just like all of them. I will be just like my mother and my brother.

No. I will never want to be just like them. I will never want to have my life controlled by anyone. I can only imagine the struggle to be gone through, the pain to be lived by, and the mask to be worn every day.

Gusto kong maging malaya. Sa tingin ko naman ay malaya ako and I think I'm lucky kasi pinayagan akong bumukod sa bahay to be independent. I'm luckier kasi pinayagan akong pumili ng kursong gusto ko; the luxury my brother never had.

I lost my trail of thoughts when I heard Iver clear his throat. Tumingin naman ako sa kanya.

"Let's go?" He said while gesturing his hand to the way. Tumango ako sa kanya at nagsimula nang maglakad. 

Sabay kaming pumasok sa elevator at kaming dalawa lang ang nasa loob nito. I pressed number 7. Pinindot niya naman ang number 28.

Tahimik lang kami sa loob. Nasa sulok lang ako at nasa kabilang sulok naman siya. Nakapamulsa lang siya habang nakasandal. Medyo magulo ang buhok niya kaya nagmukha siyang hinangin sa labas. Hahaha. Ayan, pa-open open ka pa ng convertible roof mo ah. Nabubuksan kasi 'yung bubong ng sasakyan niya.

Tumingin na lang ako sa sahig bago niya pa ako mahuling tinititigan siya. Ilang minuto pa ang lumipas nang tumunog ang elevator at bumukas ang pinto nito. Lumabas na ako kasi nasa 7th floor na kami. Lalakad na sana ako nang maalala ko si Iver. Lumingon ako sa kanya at nakatingin naman siya sa'kin.

"715," I mouthed before I continued to walk. Habang naglalakad ako, unti-unti kong kinikuwistyon ang sarili ko kung bakit ko sinabi 'yon. Bakit ko sinabi 'yon?! Hala, baka isipin niyang iniimbitahan ko siya sa loob ng unit ko. I mean, he's welcome pero hindi niya naman tinanong! I really said it out of the blue. Nakakahiya!

I snapped the thought out of my mind when I entered my unit. Hindi naman siguro gano'n ang iniisip niya, 'di ba? Maybe I'm just overthinking. Sinabi ko lang naman ang unit number ko, that's it!

Dumiretso na agad ako sa kwarto. Napagpasyahan kong maligo na lang muna para naman umaliwalas ang pakiramdam ko. I also need to wash off the stress I've gained sa tatlong exams kanina 'no!

I took a quick shower at lumabas na agad para makapagbihis. Binlow dry ko ang buhok ko at ginawa ang usual skin care routine bago maglagay ng konting tint sa cheeks at lips.

Should I go casual? Mag-si-sine lang naman. Kung pwede nga mag-pambahay na lang kasi nasa tapat lang naman ang mall pero nakakahiya naman kay Iver.

I picked out a pair of gray sweat shorts and a white fitted collared shirt. Pinili ko ring magsuot ng itim na corsage back-strap sandals to make myself comfortable. Inilugay ko lang ang buhok ko at nagsuot ng dalawang glittered hair pins. Nagperfume din ako to complete my prepping routine.