Almost Psycho || H.S

Hoofdstuk 19

Johns POV

3 jaar geleden

Ik voelde de sneeuw zachtjes tegen mijn gezicht aan tikken. Het smolt zodra het in aanraking kwam, wat kleine natte plekken achterliet. Ik maakte mijn tas wat strakker, zodat hij niet de hele tijd afzakte. Ik liet mijn handen zachtjes door mijn haren glijden en voelde direct de koude rilling die vanaf de palm van mijn hand over mijn rug liep. Ik verstopte mijn handen terug in mijn zak en keek vooruit, ook al was er weinig te zien door de dichte sneeuwlaag.

"John?" Hoorde ik zachtjes. Door de dikke sneeuw kon ik een figuur zien, en ook al zag ik niet wie het was, ik wist het wel.

"Jenny." Glimlachte ik terug. Ik merkte dat ik al bijna voor de school stond, waar ze breed lachend tegenaan leunde.

"Je bent helemaal nat." Giechelde ze en pakte mijn hand, terwijl ze me naar binnen sleurde.

"Dat gebeurd nou eenmaal in de sneeuw." Lachte ik sarcastisch. Ze liet haar hand zachtjes door mijn haar gaan, terwijl ze hem terugtrok zodra het in aanraking kwam met mijn koude, natte haar. Aandachtig keek ze naar de sneeuwvlokken op haar hand, terwijl haar lichtblauwe ogen weer naar mij toe wendde. Ik drukte snel een kus op haar voorhoofd en liep naar de lockers toe.

"Ik wissel even mijn boeken." Glimlachte ik.

"Neem de tijd." Lachte ze terug. Zodra ik mijn boeken had verwisseld stond ik weer op en sloeg ik mijn arm beschermend over haar schouders heen, ik zag heus wel hoe die andere jongens naar haar keken.

"Heb jij The Truth al gelezen?" Vroeg ze en keek even op. Ik haalde mijn wenkbrauw op en keek haar raar aan.

"Dat boek dat je moest lezen voor Engelse Literatuur?" Ik sloeg mijn hand voor mond en kneep mijn ogen dicht.

"Helemaal vergeten." Kreunde ik zachtjes.

"Het gaat over een jongen, Frank, en hij ontmoet een meisje, Mary, die al 5 jaar niet meer heeft gepraat, Frank probeert uit te zoeken wat er mis is met Mary, blijkbaar zijn op haar tiende haar ouders op een nasty manier vermoord, Frank zoekt de moordenaar, vermoordt hem, Mary praat weer, happy ever after."

"Zo erg bedankt," glimlachte ik en drukte ik weer een kus op haar voorhoofd, "ik weet niet wat ik zonder jou moest."

"Ik dacht, misschien had je wel zin om vanavond een film marathon te doen?" Vroeg ze zachtjes en keek op vanonder mijn arm. "Ik dacht, aangezien het toch vrijdag." Ik knikte en trok mijn arm weg.

"Dat lijkt me geweldig," zei ik keek haar aan. Haar zachte blonde lokken vielen over haar schouder heen, ze had een zwart kanten jurkje aan met rode hakken. Haar lippen lieten een rode gloed zien terwijl de mascara op haar ogen haar ogen accentueerden.

"Je bent zo mooi." Zei ik zachtjes terwijl ik haar verder bestudeerde. Ze bloosde zachtjes terwijl ze de deur van BV1 open drukte.

"We zijn er." Fluisterde ze zachtjes en drukte nog een vlugge kus op mijn mond voordat ze het lokaal binnen liep.

Engelse Literatuur.

50 minuten later

Ik hoorde de bel ringen en snel pakte ik mijn tas op. Mijn ogen scanden het lokaal totdat ik Jenny zag. Ik zag hoe ze langzaam haar boeken pakte en de tas over haar schouders slingerde.

"Hey John." Glimlachte ze en gaf me een schouderklopje voordat ze langs me de deur uitliep. Ik liep achter haar aan en wachtte tot ze iets zei om de stilte te verbreken. Ik begon wat zachter te lopen en zag hoe haar blonde haren langzaam achter haar aan slingerde. Ze stopte en keek om.

"Wat?"

"Niks, ik-" fluisterde ik, maar schudde de gedachte snel weg en glimlachte. "Niks"

"Kom je nog?" Drong ze aan, en ik knikte zachtjes. Ik keek naar de hoeveelheid kinderen in de hal terwijl mijn adem begon te stokken. Telkens beukte iemand weer tegen mijn tas aan terwijl ik moeite begon te krijgen met ademen.

"John?" Vroeg ze zachtjes terwijl ik uit de deuropening probeerde te komen, ook al viel ik bijna om en probeerde steun te krijgen van de muren. Jenny snelde naar me toe en pakte mijn arm.

"I-ik red het wel." Mompelde ik en strompelde verder terwijl ik voelde hoe de lucht uit mijn longen werd gezogen en ik een sterk gevoel van misselijkheid op voelde komen. Ik voelde mijn hart twee keer zo snel kloppen als dat hij normaal deed. Mijn adem stokte en ik voelde mij licht, terwijl ik op hetzelfde moment mijzelf zo zwaar mogelijk voelde.

"John!" Zei Jenny met open ogen. Ik probeerde hopeloos op haar armen te steunen. "Praat tegen me, John!" Piepte ze. Ik probeerde mijzelf los te wrikken van haar terwijl ik voelde hoe mijn lichaam langzaam een rondje begon te draaien.

"John wat gebeurd er?" Vroeg Jenny opnieuw. Toen ik mijn rondje had afgemaakt keek ik haar zwak aan, mijn adem nog steeds in een ongecontroleerd ritme.

"Ik denk dat ik een paniekaanval heb." Hijgde ik.