Almost Psycho || H.S

Hoofdstuk 1

Dit verhaal speelt zich af in 1957 in Amerika. Daar was het in die tijd nog legaal om patiënten in een psychiatrische inrichting te martelen, dus waarschuwing, sommige hoofdstukken bevatten 13+

"Fuck!" Hoorde ik vanuit de woonkamer. In een paar passen stond ik in de woonkamer en daar zag ik Emma met een pistool tegen haar slaap aangedrukt.

"Fuck, Harry!" Schreeuwde ze tegen me toen ze zag dat ik ook in de woonkamer stond. Een lange blonde vlecht viel over haar rechterschouder terwijl er over haar wang tranen naar beneden rolden.

"Ik weet het echt niet meer!" Jankte ze uit.

"Hè, Emma, rustig," Zei ik kalmpjes en probeerde haar te kalmeren. "Alles komt goed."

"Alles komt helemaal niet goed! Kijk naar ons! Wat zijn we voor schijterige mensen, en dat zijn we al veel te lang!" Schreeuwde ze terwijl ze haar ogen dicht drukte en het pistool dichter tegen haar hoofd aan drukte.

"Emma, Emma, hier hebben we het vaker over gehad," zei ik met mijn handen omhoog, "we komen er samen uit, weet je nog?"

"Wat een bullshit, Harry." Huilde ze. Ik stak mijn handen op in de lucht met het gebaar dat ik niks zou doen maar daardoor stapte ze alleen maar achteruit.

"Ik kan die vrouw bellen als je wil? Wil je tegen haar pr-"

"Nee! Kappen met die fucking vrouw! Ik wil gewoon iemand die mij fucking begrijpt, Harry! Kap met die bullshit en kap met die onzin verhalen, jij en ik weten best wat er gaande is, doe niet alsof het er niet is!"

"Ik doe niet alsof het er niet is!" Zei ik, met mijn stem verheffend, waardoor ze alleen maar harder begon te huilen.

"Het spijt me, Harry." Huilde ze langzaam. "Het spijt me zo."

"Nee, nee, nee, nee, het is okay. Alles is okay. Geef me gewoon rustig het geweer, en alles is okay." Nog steeds met het geweer tegen haar slaap aangedrukt zakte ze zachtjes in elkaar tot een klein hompje huilend vlees.

"Het komt niet meer goed," huilde ze alweer. "Het gaat nooit meer goed komen. Kijk naar me, ik ben een ramp, rampen moeten worden voorkomen, of niet dan?"

"Niet alle rampen zijn slecht." Probeerde ik haar te overtuigen.

"Ik ben een slechte, of niet dan? Ik heb een slechte ramp. Het spijt me zo, voor alles," ze keek kort naar het pistool voordat ze het weer tegen haar slaap aanzette. "Ik ga het goed maken, ik beloof het. Het spijt me zo, het spijt me."

"Emma, nee!" Schreeuwde ik nog, maar het was te laat. Ze had de hendel al overgehaald en voor een tiende van een seconde was de kamer gevuld met een oorverdovend geluid van een geweerschot en een laatste snik. De vloer was rood en in de hoek lag een lichaam.

Emma's lichaam, maar ze leefde niet meer. Het laatste wat ik hoorde was de sirenes van politie auto's onder aan het flatgebouw en een ruis in mijn oor voordat ik de grond raakte.

7 jaar later

Met mijn handen over elkaar heen gevouwen zat ik onderuitgezakt in de stoel. Voor de honderdste keer had ik mijn verhaal verteld aan het kleine groepje mensen in het ziekenhuis waar ik in zat, of nou ja, het was gewoon een psychiatrische inrichting. Laten we het daar maar op houden. Na de dood van mijn kleine zusje werd ik gek, ik was helemaal alleen, mijn beide ouders waren overleden, mijn vriend was naar New York verhuist en het vriendinnetje dat ik toen der tijd had was vreemdgegaan met die vriend dus ja, het is begrijpelijk dat ik gek werd. Mijn leven werd een grote waas van realiteit en fictie, voor mij was het allemaal hetzelfde.

"Heb je nog iets te delen, Harry?" Vroeg de man in het midden vriendelijk, maar ik schudde mijn hoofd.

"Nah, t'is goed." Toen ik de kamer doorkeek zag ik in de hoek van de kamer, verstopt achter een andere stoel, een meisje van een jaar of 17, 18 schichtig om zich heen kijken. Haar blonde haar viel rossig over haar voorhoofd heen. Ze beet haar nagels zenuwachtig tot de tijd dat zei geroepen zou worden om haar verhaal te doen, en het ergste is, de eerste keer in zo'n vertel rondje mag je niet passen.

"Anne Williams? Zou jij je verhaal willen doen? Ik begreep dat het vandaag je eerste dag hier is." Ze knikte langzaam en begon te hakkelen.

"Nou, um, toen ik zeg maar jong was, mijn vader was heel vroeg overleden, toen ik een jaar of twee was. Toen kreeg mijn moeder een nieuwe vriend, Hansel, maar hij was nogal agressief. Toen ik een jaar of 14 was en ik zag dag hij mijn moeder in elkaar sloeg, ik draaide zeg maar een beetje door en ik pakte een mes... Ik, um, ik stak hem een soort van neer. Hij had het overleefd maar omdat ik te jong was voor de gevangenis moest ik naar een jeugd psychiatrische inrichting en nu ik een paar dagen geleden 18 ben geworden ben ik oud genoeg om naar een volwassenen psychiatrische inrichting te gaan."

"We staan achter je, Anne." Zei iedereen in koor, omdat dat een soort van ding was geworden. Als er iemand nieuw in de groep was zei je altijd "we staan achter je,..." En dan de naam van diegene.

"Nou, het lijkt erop alsof we pauze hebben," zei Patrick, de leider van dit hele gebeuren "eet smakelijk iedereen!" Van alle kanten kwam wat gemompel en wat "jij ook.'s"

Het meisje liep naar me toe, die eerst wachtend tot iedereen weg was bleef zitten. Zo had ik dat ook gedaan de eerste paar dagen.

"Hey." Zei ze en zwaaide langzaam.

"Oh, hoi." Zei ik en ik keek langzaam op.

"Hoe gaat het? Dit is zeker een grote verandering, vanaf een jeugd inrichting bedoel ik." Ze knikte en haalde haar schouders op.

"Ik weet niet hoe het gaat. Ik denk dat ik daarom hier zit."

"Heb je honger? Ik denk dat, misschien als we nog op tijd zijn, ze appeltaart in de kantine hebben." Ze knikte vlug en ik stond op.

"Ja, okay. Laten we gaan." Binnen een paar seconden stonden we vanuit de spreekkamer in de kantine, dat hebben ze zo gedaan zodat de patiënten niet opdringerig zouden worden. Dat ze te lang zouden moeten lopen en agressief zouden worden.

"Het spijt me van wat er is gebeurd met je zusje, wat gebeurde er erna?" Ik grijnsde zachtjes en keek weg.

"Hetzelfde als wat er met jou is gebeurd. Ik werd gek. Ik had een paar mensen vermoord, weet niet meer hoeveel eigenlijk."

"Was dat makkelijk?"

"Wat?"

"Mensen vermoorden?"

"Ja. Nou ja, het was niet moeilijk, ik kende ze niet dus dat was al makkelijker. Je moet ze ook niet in de ogen kijken want dan ga je twijfelen. Ze wouden me eerst in de gevangenis zetten maar ze zeiden dat mijn problemen veel dieper lagen." Ik had geen zin om het uit te leggen, maar diegene die nieuw zijn zijn meestal de mensen waar je normaal mee kan praten. Alle andere mensen zijn gestopt met praten of ze stoppen een mes in je als je niet oplet.

"Hoe oud was Emma?" Vroeg Anne plots.

"Um, ze, ze was 16."

"En hoe oud was jij? Toen ze ze-"

"Ja, ik snap het." Onderbrak ik haar. "Ik hoef er niet aan herinnerd te worden."

"Te veel?" Vroeg ze zachtjes. Ik knikte.

"Ja, te veel."

"Sorry." Fluisterde ze zachtjes, alsof ze bang was dat ik boos op haar was en ze de enige persoon die met haar praatte kwijt zou raken. Ik keek weg en besloot niet te antwoorden. Zo makkelijk was ik nou ook weer niet in de omgang.

"Hoor je dat?" Hoorde ik Anne zachtjes zeggen.

"Hoor wat?" Plotseling hoorde ik een harde gil vanuit de westvleugel van de inrichting.

"Dát." Een paar seconden later werd de kantine weer gevuld met een oorverdovende gil en een knal. Daarna was het stil. Plotseling kwamen er bewakers uit elke hoek van het gebouw.

"Iedereen terug naar hun cellen!" Riep een van de bewakers. De bewakers begon iedereen te drukken en de duwen.

"Harry!" Hoorde ik wanhopig achter me, door de drukke mensen massa.

"Harry!" Dit keer was het weer een gil, maar ik herkende nog steeds de stem. Ik werd naar boven geduwd en kreeg een klap op mijn hoofd. Voordat ik de grond raakte hoorde ik nog één ding.

"Fuck, Harry!"