Almost Psycho || H.S

Hoofdstuk 22

"Anne." Zei ze zachtjes. Er was een toon was onzekerheid en verwarring, maar aan de andere kant was er ook een spoor van voldoening, alsof ze nu dan eindelijk een bewijs had om mij op te pakken, misschien wel te vermoorden. Wie weet wat voor verschrikkelijke dingen ze met me zou kunnen doen zo midden in de nacht? Ze zou mij kunnen ontleden en er zou niemand zijn die het zou merken, iedereen was toch al in hun cellen.

"Mevrouw Hallen." Zei ik zachtjes terwijl ik mijzelf mentaal voor mijn hoofd sloeg. Hoe hard ik probeerde niet nerveus of angstig over te komen, je kon het duidelijk horen in mijn stem. Op mijn rechterschouder voelde ik een sterke hand die mij vasthield terwijl iemand aan de linkerkant van mij kwam staan.

"Wat een verassing," zei ze zachtjes terwijl ze zichzelf verder van haar tafel afdrukte. Er was een deel in haar stem dar verraadde dat ze was verrast, ze was bang, al wist ik niet waarvoor.

"Wat een verschrikkelijk mooie verassing." Ging ze verder terwijl ze opstond en naar mij toe liep. Ik kon geen enkele spier verroeren zonder dat haar twee lijfwachten dat zouden merken.

"Dit is de eerste keer," zei ze terwijl ze nu volledig voor mij stond terwijl ze mij bestudeerde, van top tot teen. "Dat iemand vrijwillig mijn kantoor in komt."

"Wat kan ik toch wel niet allemaal met jou doen." Ging ze verder. "Wat dacht je van een ijsbad?" Zei ze opgewonden, alsof ze ervan genoot. "Want ik kan deze daad, zo in het midden van de nacht door de vingers zien."

"Kunt u alstublieft tegen deze mannen zeggen dat ze mij iets losser moeten vasthouden, het begint pijn te doen," Ze glimlachte naar haar mannen die het commando zonder aarzelen opvolgden.

"Ik kom zo plots op het idee," zei ze plots enthousiast. ",ken je de term Trepanation?"

"N-nee." Zei ik achterdochtig, nog steeds met die verschrikkelijke angst in mijn stem. Ze liep langzaam om mij heen terwijl ze haar vingers over mijn nek liet glijden.

"Eigenlijk zit daar een heel verhaal achter. Vroeger, wanneer mensen depressief waren of mentaal niet okay waren zouden ze Trepanation op hun uitvoeren, dat betekend dat ze een klein apparaatje hadden," zei ze terwijl ze gebaren begon te maken met haar handen. "En met dat apparaatje zouden ze een gat in het hoofd boren van degene die mentaal niet okay zou zijn, net zolang totdat ze door het schedel zouden zijn en de hersenen zouden raken."

"Maar waarom zou iemand dat doen?" Zei ik ongelovig terwijl ze nog steeds triomfantelijk om mij heen liep.

"Mensen geloofden in die tijd dat fysieke pijn mentale pijn kon overmeesteren, zij geloofden dat ze de depressie uit jou konden boren, niet alsof iedereen daar nu niet meer in geloofd, wij hebben zelfs zo'n apparaatje," ze grijnsde naar me met een blik van triomf.

"Ook al hebben we hem nooit gebruikt," ze draaide zichzelf om en liep terug naar haar bureau waar zij trots weer achter ging zitten. "Misschien wordt het tijd om hem te gebruiken."

Harry's POV

Zoals gewoonlijk liet ik het vloeistof in de naald glijden terwijl ik er zachtjes tegenaan tikte.

"Styles," zei de dokter achter mij ferm. Ik draaide mijzelf om en keek hem even aan.

"De laatste patiënt is er." Ik knikte en liep de kamer uit, met de naald nog in mijn hand, aangezien de vloeistof blootgesteld moest worden aan bepaalde kou, en daarvoor moest ik even de diepvries voor in, wat de doktoren wat tijd kocht om de patiënt klaar te maken.

"Dit is de laatste." Constateerde de dokter terwijl hij mij terug riep. "Daarna ben je klaar."

"Okay," mompelde ik terwijl ik met hem meeliep terug naar de operatie kamer, maar wat ik toen was gaf me een van de grootste shocken van mijn leven.

"Anne?" Zei ik ongeloofwaardig terwijl ik mijzelf misselijk voelde worden. Ik wist dat zij niet terug zou reageren aangezien ze levenloos op de tafel lag, maar iets liet me weten dat ze elk moment wakker kon worden, aangezien ik haar al een paar minuten heb staan aan te gapen.

"Anne." Constateerde ik nog een keer, maar nu minder ongelovig. Haar blonde lokken vielen los langs de zijkant van haar gezicht terwijl haar adem meer onregelmatig begon te worden.

"Harry." Mompelde ze terwijl ze haar ogen langzaam opende en haar hoofd naar mij toe draaide. Ze probeerde haar armen los te rukken toen ze merkte dat zij vast zat gebonden.

"Harry, wat gebeurd er?" Vroeg ze beangstigend, maar terwijl ik wist dat ik het geweer had moeten neerleggen en haar had moeten helpen liet ik alleen mijn vingers de revolver harder vast houden.

"De laatste patiënt." Zei ik vol ongeloof. "Jij bent de laatste patiënt." Constateerde ik nog een keer.

"Harry, waar heb je het over? Wat gebeurd er allemaal?" Ik voelde de tranen in mijn ogen opwellen.

"Jij loog tegen m-me." Zei ik terwijl ik mijn stem voelde kraken.

"Harry," zei ze ferm en keek mij streng aan. "Ik heb nog nooit tegen jou gelogen, als jij me nog kan helpen vandaag zou dat heel helpvol zijn."

"Jij zei altijd," zei ik terwijl ik onbedoeld met het geweer in haar richting zwaaide. "Jij zei altijd dat jij uit de Noord-Vleugel kwam."

"Dat kom ik ook!" Bitste ze terug.

"Leugenaar!" Schreeuwde ik terug, terwijl ik gelijk schrok van mijn reactie.

"Jij zei altijd dat jouw kamer vlak naast die van mij zat, alleen werd jij nooit dezelfde kant als mij opgestuurd, en aan de andere kant, ik heb jou ook nog nooit in de Noord-Vleugel gezien," opnieuw probeerde zij zichzelf los te trekken, en opnieuw tevergeefs terwijl ik zojuist de belangrijkste ontdekking van mijn leven had opgedaan.

"Dat komt omdat jij helemaal niet uit de Noord-Vleugel komt," vervolgde ik, niet luisterend naar wat zij allemaal terug schreeuwde. "De laatste patiënt." Zei ik vol ongeloof.

"Jij bent de laatste patiënt uit de Zuid-Vleugel."

HOOLLYYY SHIIIT 😂😂😂😂 PLOT TWIST, ANNE KOMT EIGENLIJK UIT DE ZUID-VLEUGEL?¿ WAAROM, WAT HEEFT ZE GEDAAN? :O

Je komt erachter in het volgende hoofdstuk van Almost Psycho ☺️☺️👍👍

P.s als je tijd hebt zou je mijn nieuwe boek Anxiety kunnen lezen? :) DANKJE XXXXX

- Dagmar