Almost Psycho || H.S

Hoofdstuk 16

Psychopathy is not a disorder, it's a way of surviving.

-Peter Watts.

Anne's POV

", dus ik wou nog even terugkomen op je ergste angsten." Zei Lisa geïnteresseerd en krabbelde snel wat op haar papiertje wat ze agressief onderstreepte.

"Okay, dus, nou ja," begon ik te mompelen, want op een één of andere manier kon ik er maar niet over praten.

"Verdrinken," zei ze plots, voor mij. "Toch?" Ik knikte en merkte dat mijn adem stokte.

"Het is net alsof al het lucht uit je wordt geslagen tot een moment waarop het voelt alsof je hoofd gaat ontploffen, terwijl je nog steeds angstig naar het oppervlak probeert te zwemmen, en dan, uit reflex, adem je in. Het is niet pijnlijk maar juist," ik stopte en dacht terug aan het moment dat ik bijna was verdronken, waarschijnlijk waar deze angst door is gevormd. "Vredig."

"Het voelt vredig." Herhaalde ik.

"Als je die reflex had gestopt, had je dan naar boven kunnen zwemmen?" Vroeg ze geïnteresseerd. Ik haalde mijn wenkbrauw op en keek haar ongelovig aan.

"Weet je nog het moment waarop ik zei dat je hoofd bijna ging ontploffen?"

"Maar wat nou als je die pijn iets langer volhoudt, om vervolgens hem niet meer te voelen?" En vanaf hier had ik niet eens meer het gevoel dat het over verdrinken ging, vanaf hier kreeg ik het gevoel alsof ze stille hints liet vallen over mijn leven.

"Maar wat als het nu pijn is, en later hel?"

"Dan moet je denken aan wat Winston Churchill zei," ze glimlachte lief en keek me strak aan.

"Wanneer je door hel gaat, wat je ook doet, blijf altijd doorgaan."

Harry's POV

mijn ogen schoten open en schichtig keek ik rond de kamer, voordat ik merkte dat ik weer in mijn eigen cel was. Ik leefde hier nu al voor 9 jaar, en toch kreeg ik elke dag het gevoel alsof ik elke dag weer in een wildvreemde plek wakker werd, ook al was het maar voor even. Binnen een mum van tijd kreeg ik dan alle herinneringen weer terug, ook al leek ik daar de laatste tijd last van te hebben. Ik wreef de slaap uit mijn ogen en wankelde naar de wasbak. Vlug gooide ik wat water over mijn gezicht en keek ik de spiegel in.

"Wat?" Gromde ik geïrriteerd naar de spiegel voordat ik merkte dat ik eigenlijk weer tegen mijzelf aan het praten was, en ik mijzelf innerlijk voor mijn kop sloeg. Ik waste mijn armen kort, terwijl mijn aandacht werd getrokken door een nummer op mijn arm, degene die ik al 9 jaar lang droeg. Snel kleedde ik me om en ging ik weer op bed liggen, ik moest hoe dan ook wachten tot ik werd geroepen , wat hooguit nog 20 minuten kon duren. Ik griste de plattegrond uit mijn broekzak, die Anne onlangs weer terug had gegeven aan mij.

"Misschien heb jij er meer aan."

Had ze tegen me gezegd, ik weet niet of ze daarmee bedoelde wat ik in mijn vrije tijd deed of dat ik misschien een manier wist te ontdekken hoe we electriciteitsnet konden saboteren, hoe dan ook deed ze meer afstandelijk dan dat ze normaal deed, wat niet gek was, want ik deed dat ook. Op zich begaf ik mijzelf in een behoorlijk moeilijke situatie, want aan de ene kant zou ik nog maar ongeveer 3 tot 4 mensen moeten, erm, omleggen, en dan zou ik een vrijbrief krijgen van Mrs. Hallen om nooit meer terug te hoeven komen, dan zou ik vrij zijn, zonder Anne, maar ik zou mijn leven niet op het spel hoeven zetten, maar aan de andere kant, als ik samen met Anne zou weten te ontsnappen zouden we waarschijnlijk voor de rest van ons leven achtervolgd worden, als we eruit zouden komen.

"Fuck." Vloekte ik en sloeg mijzelf tegen mijn kop aan, dit keer in het echt. "Wat moet ik doen?" Mompelde ik hopeloos tegen mijzelf. Plots hoorde ik geklop aan de deur en snel verstopte ik de kaart onder mijn bed.

"Eten." Hoorde ik buiten de deur, en ik keek naar mijn armband, die inmiddels allang groen was. Ik stond op en liep naar de deur toe, terwijl de bewaker mij weer zoals gewoonlijk naar beneden begeleidde, naar de kantine. De bewaker drukte de deuren open en gelijk viel mijn oog al op Anne, die aan de tafel zat met Marit, maar tot mijn verbazing zat ook John bij ons aan het tafel. Zoals gewoonlijk haalde ik eerst een homp brood en een één of andere vloeistof dar waarschijnlijk mijn drinken moest voorstellen, terwijl ik daarna geruisloos aanschoof bij Anne, Marit en John.

"Hi." Zei hij zachtjes, en mijn blik wendde zachtjes naar hem af.

"Hey." Mompelde ik, voordat ik me over mijn brood boog maar het toen toch aan de kant schoof.

"Je moet wat eten." Zei Anne plots, geen emoties in haar stem maar gewoon puur de woorden, die samen een zin vormden. Ik besloot niet tegen te gaan praten, maar ik pakte gewoon het brood en stak het in één keer in mijn mond terwijl ik moeite had met het doorslikken van het veel te droge brood.

"Goed zo." Glimlachte ze zachtjes. Ik zag dat John zijn armband plots ook oplichtte, maar zijne lichtte wit op, geen spoor van een andere kleur maar alleen wit. Hij keek achterdochtig naar zijn armband maar stond toen toch op, ik zag dat hij de deuren naar de Noord-Vleugel open drukte, dus het zal wel een individuele sessie zijn.

"Anne," Zei ik en ze keek langzaam op. Er zat een klein, rood plekje op de zijkant van haar gezicht, het was duidelijk dat het had gebloed. "Wie deed dat?"

"Oh, dit?" Vroeg ze, en wees naar de rode schram. "Ik struikelde." Ik keek haar achterdochtig aan, alhoewel ik niet veel tijd had om me druk te maken om haar, want mijn armband lichtte ook op, maar mijne was rood, en ik wist al te goed wat het betekende. Anne keek me teleurgesteld aan, en iets in haar ogen vertelde me dat zei ook wist wat het betekende. Ik wendde mijn ogen af en schoof de stoel naar achteren. Ik probeerde op te staan maar mijn lichaam voelde zwak, heel zwak, ook al was het me wel met alle moeite op de aarde gelukt.

"Harry," mompelde ze, en keek me strak aan, alsof ze me probeerde te behoeden om daarheen te gaan, maar ik keek langzaam naar beneden. Ze perste haar lippen op elkaar en wendde weer terug naar Marit. Ik liep langzaam naar de deuren van de Zuid-Vleugel en duwde ze open. Een lichtje in de hele hal verlichtte het grootste deel van de gang. Voorzichtig liep ik de hele gang door voordat ik weer voor de grote deur stond, al wist ik al wat erachter lag. Langzaam duwde ik de deur open, maar er was iets anders aan deze patiënt. Hij lag niet op de tafel, maar zat op een stoel, en in tegenstelling tot alle andere patiënten was deze al wakker. Achter hem liep een man die de touw om zijn polsen strakker maakte. Een dik stuk zwart tape was om de mond van de jongen geplakt, waardoor hij weinig te zeggen had.

"W-wat is dit?" Vroeg ik beduusd toen ik zag dat zijn borst langzaam op en neer ging, terwijl zijn ogen tegen het slaapmiddel probeerde te vechten. De man achter de stoel liep langzaam weg en gebaarde snel naar de jongen, ook al was er iets aan hem dat ik herkende. Hij tilde zijn hoofd wat op, en keek mij recht in de ogen.

John.

A/N

HIIII! dus, ten eerste wou ik even vragen, hoe vonden jullie het hoofdstuk? :) Wat denken jullie waar Harry voor gaat kiezen? Anne of Mrs. Hallen? En trouwens, applaus voor mij want dit is het LANGSTE boek wat ik ooit heb geschreven! *applaus*

En aan de andere kant, ik heb laats een deel van een cover van mij op mij instagram fanaccount (@ chxnelhoran) gezet en ik heb echt superveel liefe reacties gekregen! ^_^ Bij mij op school gaat het super, ik heb auditie gedaan voor een schoolband en iedereen vond me supergoed! Ik ben echt superblij op deze nieuwe school! Hoe gaat het met jullie op school? In welk jaar zit je? :) xx

P.s 50 lezers voor zaterdag please?¿

P.p.s kik; Akaiimanga
(Voor het geval je me ideeën wil sturen of gewoon leuk wil praten ^_^)

-Dagmar