Almost Psycho || H.S

Hoofdstuk 24

"But I don't want to go among mad people," Alice remarked.

"Oh, you can't help that," said the Cat: "we're all mad here. I'm mad. You're mad. We're all mad."

"How do you know I'm mad?" said Alice.

"You must be," said the Cheshire Cat, "or you wouldn't have come here.

Anne's POV

Iedereen heeft het, maar niemand kan het kwijtraken, wat is het Anne?

Weet ik veel, kap gewoon met jouw raadsels.

Ik kap wanneer jij het goed hebt. Iedereen heeft het, maar niemand kan het kwijtraken? Het antwoord is dichterbij dan je denkt.

Hou alsjeblieft je kop dicht.

Ik ben jou en jij bent mij dus dan moet je jouw kop dichthouden om mijn kop dicht te laten houden waardoor jij dus eerst jouw kop zou moeten dichthouden.

Kap daarmee, Anne!

Ik sloeg mijzelf tegen mijn hoofd aan en keek om mij heen.

"Anne," hoorde ik achter me. Ik draaide mij om en zag Harry voor mij staan.

"Harry." Zei ik opgelucht. Ik merkte dat ik in de hal stond, met mijn gezicht naar de muur.

"Gaat het wel?" Vroeg hij achterdochtig, terwijl ik snel mijn hoofd schudde.

"Nu wel."

"Ik wou even met je praten." Zei hij zachtjes, terwijl ik begrijpelijk knikte en opstond, om een één of andere vage reden.

"Onder vier ogen," merkte ik op. "Of niet dan?" Hij knikte en gebaarde naar een hal die leidde tot de Noord-Vleugel. Oplettend volgde ik hem terwijl ik langzaam keek naar de aula. Ik heb er al zo veel dagen gesleten, en toch was het net alsof ik in een totaal andere wereld was dan dit. Misschien werd ik dan toch gek.

"We zijn er bijna." Zei Harry, mij onderbrekend uit mijn gedachten. Opnieuw knikte ik en volgde hem op de voet. Het was al een wonder dat hij nog met me wou praten, na alles wat ik heb gedaan.

"We zijn er." Merkte hij op en gebaarde naar een cel. Hij drukte zijn lippen op elkaar en forceerde een glimlach.

"Mijn cel." Zei hij tot slot. Langzaam liep ik naar binnen en tot mijn verbazing was John er ook al. Hij zat op het bed, in zijn hand was een rond object. Misschien een knikker? Of een stuiterbal?

"Hey." Zei hij, terwijl hij ongemakkelijk naar de grond keek. Harry's cel was klein, ook al was hij niet veel kleiner dan die van mij. Het enige verschil was de ligging van het bed. De manier hoe John mij goed in de gaten hield vertelde me dan hij waarschijnlijk alles al wist over mij. Harry heeft hem vast alles verteld. Na zijn fall-out op John lijkt het net alsof ze beste vrienden zijn geworden, een gezamenlijke vijand maakt broeder. Zoiets zei mijn geschiedenis leraar altijd.

"Je hoeft niks uit te leggen." Zei hij. Iets in zijn ogen, het leek haast op teleurstelling. "Ik weet het al."

"Hey." Hoorde ik plots in de deuropening. Het was een vrouwelijke stem en ik herkende het gelijk. Mijn ogen schoten naar de deuropening en tot mijn verrassing stond Marit daar. Ik wende mijn blik af naar Harry die geruststellend knikte.

"Ik wou dat zij er ook bij was." Ik knikte opnieuw. In een kamer voor één persoon zaten nu vier personen gedrukt, wat mij dwong om bij John op bed te komen zitten. Hij probeerde niet naar me te kijken, maar faalde en telkens belande zijn blik weer op mij. Alsof ik bijzonder was.

"Luister Anne," begon Harry. "We weten allemaal dat je uit de Zuid-Vleugel komt, uh" corrigeerde hij mij. "En je mag niet onderbreken," opnieuw keek ik radeloos naar de grond.

"We weten dus allemaal dat jij uit de Zuid-Vleugel komt," vervolgde Harry opnieuw. "En je hoeft je er niet voor te schamen. Okay, nou ja, ik bedoel je komt wel uit de Zuid-Vleugel, maar we zitten hier allemaal om hetzelfde doel. Iedereen hier heeft iets verschrikkelijks gedaan. Ik heb meerdere mensen vermoordt, John heeft meerdere mensen vermoord, zelfs Marit heeft hier en daar behoorlijk wat verschrikkelijks gedaan, maar niks," zei hij. "Niks, kan alles overtreffen wat jij hebt gedaan. Ik mag dan misschien wel niet weten wat je hebt gedaan, maar ik weet dat het verschrikkelijk was, en met dat is het exact hetzelfde wat wij hadden gedaan," Plots nam zijn verhaal een behoorlijk andere wending. "Wat in het verleden ligt, ligt in het verleden. Ik ben erachter gekomen dat mijn zusje, mijn allerliefste zusje Emma, hier ook verschrikkelijke dingen in heeft gedaan en om eerlijk te zijn vind ik dat belangrijker dan erachter te komen wat er met jou speelt."

"Oh mijn god." Zei ik zachtjes. Alle emoties die ik op dit moment voelde, zowel angst als verdriet, teleurstelling in mijzelf als opluchting, en woede. Alsof ik alles op hetzelfde moment voelde, toen plots John het verhaal overnam.

"Nu we dat hebben gehad," zei hij en knikte naar Harry, die naar hem teug knikte. "Wil ik wat belangrijks met jullie bespreken." Hij gooide een papiertje op de grond met daarnaast een dossier. Langzaam pakte ik het op terwijl Marit naast me schoof om mee te kunnen kijken.

"Lisa gaf me dit," we hadden al de plattegrond van Mrs. Hallen gehad, maar dit was veel beter. Dit was een ontsnappingsplan. Het was een plattegrond met allemaal rode draadjes, het elektriciteitsnetwerk, die allemaal naar een punt leidde. Het centraal netwerk. Daaruit werkende gingen er honderden ondergrondse gangen open, er waren zelfs berekeningen bij gemaakt. Dit was een regelrechte ticket naar buiten.

"De therapeut," zei Marit zachtjes. Alsof het even een bevestiging was dat het inderdaad de therapeut was geweest, zij had al tegen mij gezegd dat ze zou doen wat ze kon doen. John knikte.

"Als we dit willen doen, moeten we het snel doen. Mrs. Hallen weet al dat Anne nog leeft en ik mijn laatste missie niet heb kunnen volbrengen, en ik weet wat ze gaat doen. Ze gaat Anne zelf vermoorden, en ze vermoord mij erbij. Als zij hierachter komt," zijn stem sloeg af terwijl hij alle moed weer bij elkaar schraapte om verder te gaan. "Als zij hier achter komt zijn we morsdood, en ik zie er flink tegen aan om mijn zus opnieuw te zien."

"Als we dit gaan doen moeten we een plan maken," zei John opnieuw. "En we moeten het zo snel mogelijk in werking stellen, want ik heb geen zin om huisarrest te krijgen van mijn moeder." Hij stak zijn hand uit alsof hij een cheerleader was die nog een peptalk aan het geven was voordat ze op moesten.

"Ik ben in." Zei John. Marit legde snel haar hand erboven op en knikte naar me.

"Ik ben ook in." Harry legde zijn grote hand op die van Marit, waar ze rilde en vervolgens haarzelf weer probeerde te bemannen, iedereen keek naar mij, terwijl ik mijn hand zachtjes op die van Harry legde.

"Ik ben ook in." Piepte ik zachtjes terwijl Harry breeduit grijnsde en iedereen even aankeek.

"Op Hallen," grijnsde hij, waarop iedereen tegelijk teruglachte.

"Op Hallen."