Almost Psycho || H.S

Hoofdstuk 30

Ik voelde mijzelf duidelig. Alle kleur, alles trok weg. Ik begon te duizelen terwijl ik voelde hoe Anne mijn hand stevig vast pakte.

"Harry?" Hoorde ik haar paniekerig zeggen. Ik keek opzij en zag dat Emma alsnog, vast in de armen van een van de bewakers van Hallen zat. Emma leefde. Emma leefde nog. Oh mijn god, Emma leefde nog! Ik herhaalde het in mijn hoofd zeker twintig keer voordat ik mijn ogen langzaam omhoog liet gaan, en ik liet mijn ogen langzaam over haar lichaam gaan. Ze had hetzelfde blonde haar, alleen geen vlecht. Ze had schrammen op haar jukbeenderen en ze was duidelijk geslagen, te zien aan het blauwe oog. Ze had een bloedlip en haar lippen waren droog. Ze had weinig water gehad in de tijd van haar 'dood' tot nu.

"E-Emma," kreunde ik. "Waarom?" Was het enige wat in mij opkwam. Het enige wat ik kon bedenken was, waarom? Waarom zou ze haar dood in scene hebben gezet? Wou ze van mij af? Ik snapte het niet. Ik snapte er niks van, tot ik bruut werd onderbroken uit mijn gedachten.

"Ik heb een deal voor je," Zei Hallen. Ze zei het triomfantelijk. Het was een goeie deal, voor haar. Voor mij was het waarschijnlijk helemaal niet goed.

"Een leven voor een leven," zei ze achteraf. "Anne voor Emma. Eerlijk, toch?" Opnieuw voelde ik de beroerte terug komen. Ik voelde hoe Anne langzaam in mijn arm kneep en het was absoluut duidelijk dat zij er op dezelfde manier als mij over dacht. Ik zou Anne nooit opgeven, zelfs niet voor mijn bloedeigen zus.

"Doe het!" Gilde Emma. Er stroomden tranen over haar wangen, en in het heetst van het moment maakte ik een beslissing.

"Nee." Zei ik. Niet meer, niet minder. Nee, ik deed het niet. "Jij bent niet mijn moeder Emma," zei ik, "en je bent amper mijn zus. Wie ben jij om mij te vertellen wat ik wel en niet mag doen? Negen jaar," zei ik terwijl ik begon te walgen van mijzelf. Negen jaar heb ik haar niet gezien en het eerste wat ik doe is uitvallen tegen haar, maar ik kon niet anders. Ik kon mijzelf niet meer stoppen. "Negen fucking jaar!"

"Harry," begon ze, maar ik sneed haar weer af.

"In 3 maanden zijn deze mensen meer voor mij gaan betekenen dan ik zou denken." En daarmee keek ik langzaam mijn groep even door. Marit, John, en tot slotte Anne.

"Hij," Zei ik, terwijl ik naar John wees, "probeerde mij en Anne meerdere malen te vermoorden, en in 3 maanden ben ik toch meer om hem gaan geven dan in alle jaren die ik bij jou was, weet je waarom?" zei ik terwijl er een gigantische brok in mijn keel kwam.

"Omdat hij er fucking voor mij was! Ja, hij heeft mij geprobeert te vermoorden en ik zou liegen als ik zei ik hem niet, maar hij voelt meer als een broeder voor dan jij als echte zuster," ik nam een hap adem en ging weer door.

"En Anne?" Zei ik langzaam terwijl mijn vingers met de hare verstrengelden. "Anne is het meest bijzondere, mooiste, fantastischte en sterkste meisje dat ik ooit heb ontmoet. Sterker dan jij en ik samen zijn geweest. En ik hou van haar." Zei ik, en het voelde alsof er een mes in mijn borst werd gestoken. "Ik hou van Anne Williams, okay?"

"En Marit?" Vervolgde ik. "Ik ken haar amper, en toch geef ik om haar, meer dan ik geef om jouw. Waarom bleef je niet gewoon dood, Emma? Ik heb om je gerouwd, ik heb je gewreken, ik was volledig klaar met je, en hier sta je dan als een soort van geest. Nee Emma, ik doe niet aan die ruil. Hallen dacht misschien dat zij mij bij de ballen had met deze actie, maar in feite ben ik honderd stappen voor haar."

"En mam?" Hoorde ik John naast mij. "Jij bent een monster, en nu heb jij van mij een monster gemaakt. Al mijn leven heb ik geprobeert jou trots te maken, maar in feite was jij nooit meer dan een doel, een mijlpaal, iets wat ik moest halen. Nu niet meer, wij zijn klaar. Okay? Jij bent mijn moeder niet meer, en wees er maar verdomd zeker van dat ik jouw zoon al helemaal niet meer bent." Hij greep vanuit zijn zak naar iets, maar al snel werd het duidelijk dat het een geweer was. Een pistool, en zonder pardon richtte hij hem op Hallen.

"John?" Vroeg ze zachtjes, en op dat moment waren er twee knallen. Een van John, en iets vanachter John. Hallen viel op de grond, maar John ook. De bewaker liet Emma los en snelde naar Hallen, terwijl Anne mij losliet en naar John snelde, terwijl op hetzelfde moment Emma naar mij snelde. Ik negeerde haar en rende achter Anne aan.

"J-John?" Zei Anne terwijl ze naar zijn borst luisterde.

"Ann-ne," fluisterde hij zachtjes in haar oor. "Het is okay," momelde hij, "het doet niet pijn."

"Het is niet okay," huilde Anne.

"W-weet je nog?," zei John zachtjes, "toen ik je vertelde over Jenny?" Anne knikte hevig. "Ik zie haar." Zei John zachtjes, waarop Anne alleen maar harder begon te huilen.

"Je gaat mij níét verlaten, niet nu!" Schreeuwde ze terwijl ze steeds opnieuw naar zijn borst luisterde. Ze pakte langzaam zijn hand en hij knikte.

"Bedankt, Harry." Fluisterde hij. "Ik weet nu beter, dankzij jou. Ik sta bij je in het krijt."

"Ik zie je in hel." Zei ik zachtjes en perste er een glimlach uit. Hij glimlachte ook zwak, en knikte.

"Ik zie je in hel."

Langzaam sloot John zijn ogen, zichtte diep in, en vervolgens diep uit, maar hij ademde niet meer in.

"John?" Hoorde ik Anne zachtjes, haar stem sloeg over. "John?!" Ze begin hysterisch te huilen en boog zich over zijn lichaam. Ik sloeg mijn armen om haar heen en trok haar in een diepe knuffel, tot ik plots schoten hoorde. Ik pakte snel John zijn geweer op en begon op de bewakers te schieten, tot ze beiden neervielen.

"En nu?" Hoorde ik Emma achter mij.

"Laat me even fucking rouwen okay?" Huilde Anne opnieuw. Ik sloot haar opnieuw diep in mijn armen en liet mijn hoofd langzaam op haar hoofd dalen, en zo zaten we naast het levenloze lichaam van John. Opnieuw ging een bepaalde gedachte door mijn hoofd.

Ik was vrij, maar tegen welke prijs?

HET SPIJT ME ZO VOOR HET LATE UPDATEN MAAR IK UPLOAD OOK VANAVOND NOG DE EPILOOG EN IK MARKEER HET BOEK ALS GEËINDIGD, HAAT ME ALSJEBLIEFT NIET IK HEB HET GEWOON ECHT SUPER DRUK XXXJES

-DAGMAR