Almost Psycho || H.S

Hoofdstuk 23

Sociopath

[soh-see-uh-path, soh-shee-]

noun

1.

a person with a psychopathic personality whose behavior is antisocial, often criminal, and who lacks a sense of moral responsibility or social conscience. Often does not feel or suffer under guilt and pressure.

"Harry, leg alsjeblieft dat geweer neer," zei Anne opnieuw zachtjes tegen mij, terwijl ik haar beduusd aankeek.

"Alles wat je zei was een leugen," zei ik ongelovig. "Waarom zou ik je nu geloven?"

"Omdat je dat altijd hebt gedaan," zei ze terwijl ze op het punt stond om te huilen. "Jij geloofde mij om John te vertrouwen, jij geloofde mij in het plan om te ontsnappen, jij hebt mij altijd al geloofd, Harry. Geloof alsjeblieft ietsje langer."

Fuck Harry, je gaat haar toch niet echt losmaken?

Hou je kop.

Harry, ze zat niet voor niks in de Zuid-Vleugel, deze chick is nog een ergere psycho dan jou!

Hou je kop!

"Prima,"

"W-wat?" Zei ze beduusd terwijl ik naar de tafel toeliep en banden losmaakte.

"Ik geloof je," zei ik en hielp haar overeind. "deze laatste keer,"
"H-Harry, zo erg be-"

"Maar ik vertrouw je niet," Mompelde ik terwijl ik mijzelf de deur uit duwde.

"Stop gewoon." Ik voelde hoe ik mijzelf loodzwaarder voelde worden bij elke stap die ik nam naar de kantine toe. Elke stap werd zwaarder, alsof de wereld me zo hard door de grond wou drukken. "Alsjeblieft."

Anne komt uit de West-Vleugel.

Anne komt echt uit de West-Vleugel?

Oh mijn god Anne komt uit de West-Vleugel.

Johns POV

Ik kaatste de stuiterbal opnieuw tegen de muur aan. En opnieuw, en opnieuw. Ik lag in mij cel, op bed, wachtend. Wachten tot eindelijk mijn cel deur zou openen en ik opnieuw naar Lisa zou moeten. De psychologe, ofzo.

"83." Mompelde ik terwijl ik de stuiterbal opnieuw tegen de muur aanketste en ik wachtte totdat hij weer op mijn bed zou komen en ik het makkelijk zou kunnen vangen. Ik zat met mijn knieën opgetrokken op het bed terwijl mijn bruine lokken over mijn ogen vielen.

"84," mompelde ik, maar voordat ik de bal had kunnen vangen ging mijn deur al open. Het geluid van de stuiterbal vulde de kamer terwijl er een afzichtelijk beeld in de deuropening stond.

"'Mam." Zei ik schriel. Het was geen vraag, of uitnodiging om binnen te komen ofzo, maar meer een bevestiging. Het was een bevestiging dat zij mijn moeder was.

"John." Mompelde ze. Of nou ja, fluisterde ze. Alsof ze bang was dat uk haar kon horen.

"I-ik wou graag met jou praten."

"Ik niet met jou, plus, dat heb je nou allang gedaan. We zijn klaar." Ik pakte mijn stuiterbal weer op en kaatste het opnieuw tegen de muur aan.

"85," mompelde ik opnieuw tegen mijzelf.

"Het komt door het meisje, of niet dan." Zei ze stroef. Ik knipperde een extra keer, maar voor de rest liet ik geen enkel spoor liet zien, maar het knipperen was genoeg voor haar.

"Ah, het is wel het meisje," zei ze trots, trots dat ze mijn angst nu had. Anne.

"Ze heeft tegen je gelogen, weet je?" Zei ze terwijl ze pal voor mij ging staan.

"Ik heb je niet uitgenodigd in deze cel." Gromde ik.

"Dit is mijn cel! Dit is mijn inrichting, jij bent van mij!" Schreeuwde ze boos. "Sorry," zei ze. "Ik liet me even gaan."

"Ik heb wel wat advies voor je," zei ik terwijl ik opkeek en haar aankeek in haar grauw groene ogen. Ik gromde zachtjes.

"Als ik jouw was zou ik wat beter op je eigendommen passen, want twee van die dingen zijn binnenkort kapot, en ik ben er niet een van."

Lisa's POV

Ik bladerde langzaam door mijn documenten heen totdat mijn ogen vielen op een korte naam. John. Ik wist dat hij vanmiddag zou komen, dus had ik zijn documenten vast klaargelegd. De deur opende langzaam en de contouren van John werden zichtbaar.

"Hi John." Zei ik opgewekt en gebaarde naar de stoel.

"Hey." Mompelde hij terug.

"Dus hoe gaat het?" Vroeg ik zachtjes terwijl mijn vingers door mijn documenten.

"Mijn m-moeder." Zei hij terwijl zijn stem kraakte. "Mijn moeder." Herhaalde hij wat fermer.

"Wat is er met je moeder?" Vroeg ik achterdochtig.

"Sinds ik Anne ken, heb ik het gevoel alsof ik eindelijk snap wat er mis met haar is. Sinds mijn moeder mij had verteld dat het het beste was voor mij om hier een paar maanden te overnachten, sinds ik hier ben vetrouw ik haar gewoon niet. Ik wil gewoon, samen met Harry, Anne en Marit wegkomen."

"Harry had mij daar al over verteld," zei ik zachtjes en ik een papiertje uit zijn documenten pakte. "Hier."

"Wat is dit?" Zei hij achterdochtig terwijl hij het papiertje aanpakte, hij fronste zijn wenkbrauwen maar zodra hij er lang genoeg naar keer werden zijn ogen steeds groter.

"Oh mijn g-"

"Alsjeblieft." Onderbrak ik hem. Hij keek beduusd en verwilderd.

"Hoe? Wat? H-hoe kom je hieraan?" Zei hij volkomen verward, maar ook blij en opgelucht.

"Ik heb het ergens gevonden," zei ik en lachte. Hij wende zijn ogen af naar het papiertje en wist precies wat het was.

Het is exact wat hij moest hebben.

SORRY VOOR HET KLEINE HOOFDSTUK IK HEB GEWOON NET EEN TOETSWEEK ACHTER DE RUG EN HIJ GING NOGAL SLECHT DUS MOEST IK KEIHARD GAAN LEREN ENZO EN IK KON NIET SCHRIJVEN DUS HAAT MIJ AUB NIET

- Dagmar