my one true love

16

Po opuszczeniu parku próbowaliśmy wrócić do hotelu. Byliśmy zmęczeni, ale nasz wspólny spacer był całkiem fajny.

— I wtedy, kiedy weszłaś w drzwi. – Jungkook śmiał się i uderzał w kolano. Spojrzałam na niego i przewróciłam oczami.

— Hej! Myślałam, że tam było pchać, nie ciągnąć.

Zatrzymał się i położył rękę na brzuchu. Patrzyłam na niego nadąsana.

— To nie było śmieszne! – zabrałam od niego swoją dłoń i skrzyżowałam ręce. Wpatrywał się we mnie przez chwilę, po czym znów zaczął się śmiać.

— Musisz przyznać, że to było całkiem zabawne. – spoglądał na mnie i nadal się śmiał. Patrzyłam na niego i po kilku sekundach także nie mogłam powstrzymać się od śmiechu.

— Tak! Okej, w porządku, było, ale teraz już chodźmy.

~*^*~

Nadal nie znaleźliśmy hotelu. Chcieliśmy zadzwonić do jednego z chłopaków, ale nasze telefony padły. Za dużo używaliśmy ich do robienia zdjęć.

Po prostu szliśmy obok siebie w milczeniu, próbując znaleźć ten głupi budynek.

— Jungkook, nogi mnie bolą. Jesteśmy tu od godziny i wciąż nie znaleźliśmy hotelu. – spojrzałam na niego i zrobiłam nadąsaną minę. Uniósł na mnie wzrok i westchnął.

— Znajdę go.

Rozejrzał się, a ja po prostu jęknęłam. Zatrzymał przypadkowego faceta i zaczął z nim rozmawiać.

— Przepraszam. Wie pan, gdzie jest hotel?

Facet spojrzał na niego dziwne, ale potem zaczął tłumaczyć mu drogę.

— Musisz iść prosto, potem skręcasz w lewo i potem ciągle prosto. – spojrzał na Jungkooka, a on skinął głową.

— Ach... Okej, dziękuję. – potem odwrócił głowę w moją stronę i zacisnął wargi. – Nie wiem, co powiedział, ale usłyszałem słowo lewo, więc myślę, że musimy gdzieś skręcić.

Zachichotałam i uderzyłam się w czoło.

— Aish, Jungkook. – odeszłam od niego i poszedł za mną.

— Nigdy by się to nie wydarzyło, gdybyś nie wiązała tych butów.

Spojrzałam na niego i szydziłam.

— Cóż, przepraszam, że nie chciałam przewrócić się na twarz jak idiotka. – skrzyżowałam ręce. Jungkook chwycił mnie za ramię i obrócił.

— Skręć w lewo, głupku. 

Wciągnęłam powietrze przez zęby i poszłam dalej. Jungkook był kilka metrów za mną i słyszałam, jak wzdycha. Szłam dalej, aż wreszcie zobaczyłam duży hotel za rogiem.

— W końcu. – odwróciłam się do chłopaka i już miałam powiedzieć mu, że znalazłam hotel, ale on wpatrywał się we mnie, zanim zdążyłam coś powiedzieć. Oblizałam wargi i przełknęłam ślinę. – Hotel jest um... hotel jest tam. – wskazałam na budynek, a on jedynie kiwnął głową, wciąż na mnie patrząc. Zacisnęłam wargi, odwróciłam się i zaczęłam iść. Położyłam ręce na głowie i westchnęłam.

Ugh, dlaczego on zawsze sprawia, że moje serce bije szybciej niż powinno?

Przyspieszyłam kroku i weszłam do hotelu, po czym skierowałam się w stronę windy. Jungkook wszedł z uśmiechem na twarzy.

— Mówiłem ci, że go znajdę. – mrugnął, a ja po prostu przewróciłam oczami, odwracając od niego wzrok.

— Zamknij się.

~*^*~

— Y/n! – obudziłam się, gdy usłyszałam krzyk. Otworzyłam oczy i zobaczyłam Jimina stojącego nade mną w okularach przeciwsłonecznych i czapce. – Wstawaj leniu. Musimy być o dziesiątej na lotnisku.

Chwyciłam telefon i sprawdziłam godzinę.

9:12

Jęknęłam i znów okryłam się kocem.

— Y/n, wstań. Nie byłabyś tak zmęczona, gdybyś nie siedziała wczoraj całą noc z Jungkookiem. – zabrał mi materiał, a ja posłałam mu spojrzenie. On jedynie na mnie patrzył i chichotał. – Nie, na poważnie. Wstań i spakuj wszystko. Wyjeżdżamy za jakieś pół godziny. – z tym wyszedł z mojego pokoju, a ja po prostu leżałam, nie chcąc wstawać.

— Ugh. – powoli się podniosłam i przetarłam oczy. Chwyciłam ubrania i ruszyłam do łazienki.

Wyszłam spod prysznica i zaczęłam się suszyć przed założeniem ubrań. Po tym umyłam zęby i wróciłam do pokoju.

Wyciągnęłam walizkę i zaczęłam pakować wszystkie rzeczy.

Powinnam była zrobić to wcześniej.

Nie zawracałam sobie głowy składaniem ubrań, ponieważ była już 9:36, więc po prostu wszystko wrzucałam.

Nagle usłyszałam pukanie do drzwi.

 — Y/n, wychodzimy za pięć minut.

— Prawie skończyłam! 

Zapięłam walizkę, założyłam buty i okulary przeciwsłoneczne. Potem chwyciłam wszystko i udałam się do Jimina, który czekał na zewnątrz.

— Gotowa. – zamknęłam pokój i spojrzałam na niego.

— Długo ci to zajęło.

Przewróciłam oczami i ruszyłam na dół.

Udaliśmy się do holu i wszyscy czekali już na zewnątrz. Yoongi patrzył na nas i pstryknął palcami.

— Ruszcie się. Mieliśmy wyjechać dwie minuty temu. – następnie odwrócił się i wsiadł do samochodu. Reszta też skierowała się do pojazdu, a ja i Jimin przyspieszyliśmy tempo.

Weszliśmy do auta i kierowca zabrał nas na lotnisko.

— Y/n, co ci tyle zajęło? – Yoongi odwrócił się do mnie ze zirytowaną miną.

— Przepraszam! Wczoraj miałam ciężką noc i zaspałam.

Chłopak potrząsnął głową i odwrócił się, a ja potem spojrzałam na Jungkooka, na którego twarzy widniał lekki uśmiech.

— Y/n, masz. – Jin odwrócił się do mnie i podał bilet.

— Dzięki.

Położyłam go na kolanach i wyciągnęłam telefon. Poczułam, że ktoś bierze bilet z moich kolan, więc spojrzałam w górę.

— Wygląda na to, że nie będziemy siedzieć razem. – stwierdził Jimin.

— 11A. Jakie ty masz? – wyciągnął bilet i pokazał mi go. – 12D... To kto siedzi obok mnie? 

Wzruszył ramionami.

Więc kto ma 11B?

Jungkook's POV

— 11A. Jakie ty masz? – słyszałem, jak Jimin i y/n rozmawiają o swoich miejscach w samolocie i nie zwracałem na to wagi, dopóki nie usłyszałem, że y/n mówi, że jej miejsce to 11A.

Wyciągnąłem swój bilet i sprawdziłem moje.

11B...

— 12D... To kto siedzi obok mnie?

Mały uśmiech pojawił się na mojej twarzy, kiedy zdałem sobie sprawę, że to ja.

To może być moja ostatnia szansa. Mogę sprawić, by do mnie wróciła.