MitoBlue

Bölüm 5 - (KüçükDetaylar)

Bu bölümün başında Esme hakkında küçük bilgiler vericem.( Bölümle alakası yok. Sadece Esmeyi daha iyi tanıyalım diye.)

Esme YILDIRIM

Esmenin üvey ailesinin yani şu anki soy adı YILDIRIM.

Esme 3. Sınıf tan beri artı olarak İngilizce kursu alıyor. 5. Sınıfta da Rusça dersi almaya başladı. 7. Sınıfta Fransızca dersi almaya başladı. Şu aralar İtalyanca öğrenmek istiyor. İleri düzey İngilizcesi ve Rusçası var. Fransızcasıda iyi sayılır.

Esme 7 yaşından beri dillere büyük ilgi duyar. Dil kurslarına gitmek için ailesine kök söktürür dü. Her çevrede ilgi çekerdi. Ve bu popülerlik panik atağa yol açardı. 6. Sınıftan beri gittiği hiçbir yerde söylemiyor birçok dil bildiğini. Sadece üvey ailesi biliyor.

Esmenin matematiği iyidir. Matematiği sever. Ancak tarih e bayılır. Tarihi mükemmel dir. Matematik hariç sayısal dersleri kötüdür. Sözeller iyi sayılabilir.

Esme ve İrem şuan 11. Sınıfta. Antalya'da yaşıyorlar. Şuan Mayıs ın 27 si. Karne almaya 21 günleri kaldı. Batu 20 yaşında. Tıp alanında Moleküler Biyoloji okuyor.

Esme İngilizce öğrenmeye başladıktan sonra insanlar daha çok ilgi gösteriyorlardı ve bu panik atağa yol açıyordu. Bu yüzden esme 3. Sınıftan 7. Sınıfa kadar 8 okul değiştirmiştir.

Esme ve İrem 7. Sınıfta tanışmıştır. Şu anda aynı okula gitmektedirler.

Esmenin sesi çok güzeldir ama hiç şarkı söylemez.

Bence bayaa bilgi sahibi olduk. Bu arada önceki bölümde Asım KAYA ismi geçmişti. Asım KAYA Esmenin üvey babasının arkadaşıydı. (Holding sahibi olan) Neyse iyi okumalaar!!

\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\

Bazen insan sevdiklerinin iyiliği için sevdiklerini kaybetmeyi göze almalı. Evet saçma geliyor kulağa ama değil.

Bazen sizin hiç tanımadığınız biri çıkar karşınıza. Derki 'Ben senin dostunum benimle gel'. Gidermisiniz? Sanırım hayır. Peki size sadece sizin bildiğiniz sırlarınızı söylese gidermisiniz? Belki. Son olarak size 'Hayatta en sevdiklerinin iyiliği için gel.'derse? Galiba birçoğunuzun cevabı evet! Bende giderdim. Gidiyorum..

_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

Sanırım bu hayatta en alışkın olduğum şey karanlık. Neredeyse her hafta beni ziyaret ediyor. Bilincim yarı açıkken yada uyurken sorun yok. Ama beni hep uyanıkken yakalıyor. Hep korkmamı sağlıyor.

Sesler duyuyorum. Uğultulu. Kısık. Boğuk. Gözlerimi açmak istemiyorum. Ama açmam lazım. Tamam hadi bakalım.!

Göz kapaklarımı biraz zorluyorum. Evet işe yarıyor. Dediğim gibi her hafta bu hale düştüğüm için artık neyin ne olduğunu çözdüm. Sesler daha çok duyulmaya başlıyor. Demek ki uyanıyorum. Yani gözlerimi açıyorum.

Gözlerimi hafif araladım. Ve tabiki bulanık. Biraz daha araladım. Sanırım odadakiler uyandığımı anladılar. Çünkü sesler kesildi. Vee ta da! Gözlerimi tamamen açtım. Ama burası hastane odası değil?

Hava biraz karanlık, sanırım akşam üstü. Kafamı biraz çevirince karşıda bir ayna. Aynadan kendime baktım da yüzüm ölü gibi bem beyaz. Ve aynadan gördüğüm kadarıyla çift kişilik siyah bir yatakta yatıyorum. Kolumda serum var.

Biraz daha kafamı sola döndürünce yatağın hemen yanında iki sandalye var ve boş değil.

İrem ve -ımm.. neydi ya bu çocuğun adı. Lan ne değişik isim koymuşlar buna. Ahmet'in Mehmet'in suyumu çıktı?!