Ashley [OnGoing]

Chapter 7

Ashley's POV

Ilang buwan ang lumipas at tuluyan na ngang nahulog ang loob ko kay Kion, we've been acting like we're already lovers, last month we celebrated my 18th birthday at his parent's house, he introduced me to them. Nag-umpisa na rin akong mag-aral, kumbaga parang pinapa-aral na ko ni Kion. Nakatingin ako kay Kion sa rear view mirror ng kotse niya at  magkahawak kami ng kamay habang nagmamaneho siya.

Napangiti ako ng dahil sa lalaking 'to nabago ako. Hindi pa niya alam na pumatay na ko ng ilang tao noon, at wala akong balak sabihin yon. Natatakot ako na baka hindi niya ako tanggapin at iwan niya ako. Papunta kami ngayon sa isang restaurant dahil balak niyang kumain sa labas para daw mas romantic.

"We're here." Saad niya saka niya hinalikan ang likod ng palad ko, he's always doing that lalo na kapag hinahatid at sinusundo niya ako lagi galing sa school. I find it really cute, hindi niya nakakalimutan ang humalik lagi sa likod ng palad ko.

Gaya nga ng inaasahan ko, siya ang unang lumalabas sa kotse at iikot siya para pagbuksanan ako ng pinto. Those little things of him doing to me, makes me fall in love even more. Pumasok na kami sa Shikigami Houseclub, alam ko dahil medyo malapit lang ito sa bahay namin nila Mom and Dad. Humanap kami ng mauupuan, at naupo na duon. Sakto naman ang pagkabigay ng waitress sa Menu. Umorder na kaming dalawa at hinihintay nalang namin yung pagkain.

"Walang sisigaw!" Isang malakas na paputok ng baril ang narinig ko sa counter, nataranta ako at nakatakip sa tenga ko, malapit lang kami sa harapan kaya kitang-kita ko ang krimen. Tumingin ako kay Kion at nakikita kong palihim siyang nagcecellphone, baka tinatawagan niya na mga pulis. Natakot ako bigla dahil baka mahuli siya at mapatay siya. Agad naman siyang natapos at binaba ang cellphone niya, nang matapos siya hinawakan niya ang mga kamay ko, takot na takot ako sa mga sandaling iyon.

"Akin na lahat ng pera niyo! Akin na!" Sigaw ng mga magnanakaw, tatlo silang lalaki. Matapos nilang kunin ang mga pera sa cashier aalis na sana sila kaso napahinto ang isa habang yung dalawa nasa labas na.

"Putspa ang ganda ne'to, jackpot." Lumapit siya sakin at hinawakan ang pisngi ko. Naiyak ako sa mga sandaling iyon, wala akong magawa.

"Bitawan mo siya!" Tumayo si Kion at hinarap yung lalaki. Nataranta naman ako dahil may hawak na baril ang lalaki at puwedeng-puwede niyang patayin ngayon si Kion. Pinigilan ko si Kion pero hindi siya nagpaawat. Don ka nalang nakita na tinutok ng lalaki ang baril kay Kion, nawala ako sa ulirat ng hilahin ng lalaki ang buhok at parang ginawa akong hostage.

"Lumayo ka o papatayin kita? Etong babae lang naman yung kailangan ko eh..." Sabay amoy sa buhok, napaluha ako bigla dahil sa ginawa niya.

"Putangina mo!" Naramdaman ko nalang ang sarili ko na nakaupo sa sahig sabay ng pagputok ng baril at pagbukas ng pinto.

"Ibaba mo ang baril mo!" Ang mga pulis, sa likuran nila ang mga dalawang kasama nito. Sumuko na rin ang lalaki at sumama sa mga pulis, hinanap ko si Kion.

"K-kion--" I saw him, lying on the ground covered in his own blood. I rushed to get him, iyak ako ng iyak dahil sa takot na mawala yung taong mahal na mahal ko.

"Tulong! Tulong po!" Iyak ako ng iyak hanggang sa binuhat siya ng mga pulis, sumama ako hanggang sa makapasok kami sa kotse ng mga pulis. On the way to hospital nakahawak ang kamay ko kay Kion, I was crying and crying, ayokong mawala siya sakin. No! Not him! Wag siya! I felt him hold my hands tightly, I faced Kion, and cried harder when I saw him struggling just to stay awake.

"K-kion-- please don't give up on me." I landed my forehead to his forehead as I began to feel the sting in my heart, sobra-sobra akong nasasaktan sa nangyayari ngayon.

"A-a-shl-ley... I-i--- lov-ve you." Nakita ko ang pagsarado ng mga mata niya sabay bitaw sa kamay ko.

"No! Kion! Kion please! Wake up!" Para akong bata na ginigising ang mga magulang pero umiiyak. I felt helpless, I felt broken.

"Kion, wake up! Mahal kita! Please-- parang awa mo na, mahal na mahal kita." That time, naka-arrive na kami sa hospital at binuhat si Kion ng mga pulis papasok sa hospital. Nagdali-dali ang mga doctor at nurse na alalayan si Kion papuntang ER. Papasok na sana ako kaso pinigilan ako ng isang nurse. Wala akong nagawa kung hindi ang umupo nalang at hintayin ang resulta.

////

Dasal ako ng dasal na sana huwag pa. Napahilamos ako sa mukha ko, habang naliligo na ng iyak. Kanina pa ako walang tigil sa pag-iyak, I can't lose him.

"Ashley.." tinignan ko si Tita Iya ang mama ni Kion. I hugged her tightly, at hindi maiwasan na maiyak nanaman. Sobrang bait ng pamilya ni Kion, tinanggap nila ako ng buo at tinuring na parang anak.

"Are you okay, hija? Are you hurt?" Nag-aalalang tanong ni Tito Kale sa'kin.

"Tito, your son saved my life." I cried, ngayon na napamahal na ko kay Kion saka niya ako iiwan? I changed because of him, tapos iiwan niya lang ako?

I hugged tito Kale and the elder brother of Kion si Klein. Galit ako at the same time sobrang lungkot, nanginginig ang kamay ko at tuhod ko. Tinabihan ako ni Tita Iya at pilit akong pinapakalma. Lumabas na ang mga doctor at pinagtataka ko kung bakit gano'n ang mga hitsura nila. Pero hindi ko nalang pinansin at dumeretso na sa Doctor.

"Doc, si Kion? Kamusta po? Please, tell me na he survived. Please." I begged, hindi ko na alam ang gagawin ko kapag nawala ka siya sakin. He changed my life, he gave me peace, he gave comfort, he gave me the love I needed. Hindi ko alam kung kaya kong mabuhay ng ganon ulit pag nawala pa siya sakin.

"I'm sorry po, ma'am. But the patient didn't survive because of severe loss of blood and yung bala na tumama sakaniya is right to the T area of his face which affects the vulnerable spot of his brain." All of us began crying when the doctor said that. Kion, why? Why did you leave me? Paano nalang ako? Ano ng gagawin ko? Kion--