Stars

Κεφαλαίο 1

Anna

Άνοιξα τα ματια μου και ξεφυσιξα στην ιδέα οτι επιτέλους μετακομίζαμε σε άλλη πόλη. Μετά από την προσπάθεια που κατεβαλα για να περάσω στην σχολή την οποία ήθελα  το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να μετακομίσω και επιτέλους να χαλαρώσω.  Χαμογέλασα απαλά και πήρα μια ανάσα καθώς εβαλα και τα τελευταία ρούχα μέσα στην βαλίτσα.  Ήμουν αρκετά κουρασμένη καθώς όλο το βράδυ δεν είχα κοιμηθεί , όμως πήρα μια βαθειά ανάσα και κατέβασα την βαλίτσα στο σαλόνι.  Οι γονείς μου οι οποίοι βρισκόταν εκεί μου χαμογελούσαν αλλά πίσω από αυτό το χαμόγελο φαινόταν ο πόνος που δεν θα με έβλεπαν ξανά για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα.  Δεν τους κατηγορώ , είναι λογικό μετά από τόσα χρόνια η κόρη τους να φεύγει και εκείνη να νιώθουν θλίψη.

《Υπόσχομαι πως θα σας παίρνω κάθε μέρα τηλέφωνο. 》της ειπα γλυκά και εκείνη χαμογελασαν αγκαλιάζοντας με .

《 Να προσέχεις τον εαυτό σου ομορφιά μου. 》 Η γυναίκα με τα κάστανα μάτια και τα ξανθά μαλλιά με παρακάλεσε.

Χαμογέλασα και τους αγκάλιασα μια τελευταία φορά.  Αμέσως μετά έσυρα την βαλίτσα έξω από το σπίτι και την τοποθέτησα μέσα στο αυτοκίνητο όπου βρίσκονταν ήδη τα πράγματα της Ειρήνης. Μπήκα αμέσως στην θέση του συνοδηγού και την αγκάλιασα προσεκτικά.  Αμέσως μετά εκείνη έβαλε μπρος και ξεκίνησε το όχημα. Θα κάναμε μια νέα αρχή στην Θεσσαλονίκη μακριά από όλους και όλα που μας βασάνιζαν και κυρίως θα ήμασταν μαζί.

Πιο μικρές είχαμε πει ότι όταν περάσουμε στις σχολές που θέλαμε, θα μέναμε μαζί και φτάσαμε λοιπόν στην στιγμή που θα το κατάφερναμε αυτό. Ήμουν πολύ κουρασμένη από το διάβασμα αλλά επιπλέον πολύ χαρούμενη γιατί μας έμενε περίπου ένας μήνας μέχρι να ξεκινήσουμε τα μαθήματα.

《Σου έχω πάρει καφέ, δεν θέλω άλλη γκρίνια αλήθεια. 》Η κολλητή μου με ενημέρωσε και εγώ χαχανισα καθώς ήδη γνωρίζω ότι κανένας δεν μπορεί να με ανεχτεί όταν δεν έχω πιει καφέ.

Η ώρα μέσα στο αυτοκίνητο περνούσε τόσο ευχάριστα καθώς τραγούδια από τα μέλη των Above the hood ηχουσαν στα ηχεία του αυτοκινήτου. Εγώ με την Ειρήνη συζητουσαμε για το τι σκεφτόμασταν να κάνουμε σήμερα αφού τακτοποιουμασταν στο σπίτι.  Τελικά καταλήξαμε να πάμε να αγοράσουμε καφέδες και ίσως κάτι να φάμε μιας και θα ήμαστε πολύ κουρασμένες από αυτό το αρκετά μακρύ ταξίδι.

Δεν αργήσαμε να παρκάρουμε έξω από την λευκή πολυκατοικία που η όψη της είχε θεα την παραλία. Ένα πράγμα που μπορούσε να πει κάποιος με σιγουριά ήταν πως τα βράδυα μας θα περνούσαν χαλαρά στο μπαλκόνι με την παρέα μας . Φυσικά αυτό θα γίνει αφού γνωρίσουμε άτομα καθώς την στιγμή αυτή είμαστε ολομοναχες σε μια θεωρητικά ξένη πόλη. Αφού βγάλαμε τις βαλίτσες από το αυτοκίνητο και κλειδοσαμε, μπήκαμε προσεκτικά στην είσοδο της πολυκατοικίας. Μόλις είδα τις σκάλες μπροστά μου ξεφυσιξα.  Ήξερα πως το συγκεκριμένο κτήριο δεν είχε ασανσέρ αλλά για λίγα δευτερόλεπτα πίστευα ότι όλα θα πήγαιναν καλά με εμάς να ανεβάσουμε τις βαλίτσες στο δεύτερο όροφο.