Dilemma Between Siblings.

Κεφάλαιο -18-

Είμαστε στο γραφείο του κύριου Άλμπερτ και περιμένουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων μου. Δεν μπορώ να τον καταλάβω αυτόν τον άνθρωπο. Με το παραμικρό στο νοσοκομείο θα ερχόμαστε; Ήταν απλά μια αδιαθεσία. Ήθελα να αρχίσω να παραπονιέμαι πάλι αλλά τα έχουμε πει αυτά. ΠΦ! Ήρθε ο γιατρός και έκατσε στην θέση του. Μας κοίταξε εξεταστικά και έπειτα μίλησε. «Είστε ζευγάρι;» μας ρώτησε με απορία.

«Ναι γιατρέ.» είπε ο Τζέισον. «Έχει κάτι σοβαρό η κοπέλα μου;» ρώτησε πανικόβλητα.

«Όχι κάτι το ανησυχητικό κύριε ΜακΚανν. Ηρεμήστε.» του είπε καθησυχάζοντας τον.

«Τότε γιατί λιποθύμησε γιατρέ;» Με κοίταξε και μετά κοίταξε τον γιατρό.

«Επειδή η κοπέλα σας είναι έγκυος. Θα γίνετε πατέρας κύριε ΜακΚανν.» Πάγωσα, χλόμιασα. Θα γίνει τι; «Συγχαρητήρια κυρία Ροντρίγκεζ.» είπε χαμογελαστά. Έκλεισα για μια στιγμή τα μάτια μου προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω αυτό που μόλις βγήκε από το στόμα του γιατρού. «Η κοπέλα σας είναι έγκυος. Θα γίνετε πατέρας, συγχαρητήρια.» Ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσω. Ναι τώρα θα λιποθυμήσω. Έγκυος εγώ; Θα γίνω μητέρα; Μα πως θα γίνω εγώ μητέρα εφόσον δεν έχω ωριμάσει εγώ καλά; Η μητέρα σου ήταν δεκαοκτώ όταν σε έκανε ηλίθια, πέταξε το υποσυνείδητο μου. Ίσως η μητέρα μου να ήταν μικρή όταν με γέννησε μα ήταν άλλες εποχές τότε. Ούτε καν έχω προλάβει να σπουδάσω και .. Ας πρόσεχες, ακούστηκε ξανά η φωνή μέσα στο κεφάλι μου. Κοίταξα τον Τζέισον. Είχε ακριβώς την ίδια έκφραση με μένα. Χλομός.. Ανέκφραστος.

«Δεν... Δεν χαίρεστε;» είπε τραυλίζοντας ο γιατρός. Σιωπή.

«Φυσικά και χαιρόμαστε.» είπε ο Τζέισον ύστερα από κάτι δεύτερα. Με κοίταξε. «Μωρό μου;» χαμογέλασε. Τον κοιτούσα χωρίς να μιλάω. Με τράβηξε στην αγκαλιά του και με έκανε σβούρες στο δωμάτιο. «Θα μου κάνεις το ομορφότερο δώρο. Το πιστεύεις;» Όταν άκουσα αυτά τα λόγια να βγαίνουν από το στόμα του χαμογέλασα. Δεν το είχα δει έτσι. Ποτέ δεν το είχα δει έτσι. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί πως ένα παιδί είναι δώρο. Δώρο για δυο ανθρώπους που αγαπιούνται πραγματικά. Με φίλησε και συνέχισε να χαμογελάει. Η έκφρασή μου δεν είχε αλλάξει και πολύ. Ήμουν ακόμα σοκαρισμένη. Θέλω λίγο χρόνο να το χωνέψω.

«Ευχαριστούμε πολύ γιατρέ γιαυτά τα υπέροχα νέα.» έδωσε το χέρι του στον γιατρό αποχαιρετώντας τον.

Βγήκαμε από το ιατρείο πιασμένοι χέρι-χέρι. Ο Τζέισον είχε ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του ένα χαμόγελο ευτυχίας και εγώ ήμουν σαν να με χαστούκισαν τόσο δυνατά που πονάει το πρόσωπο μου. Δεν ξέρω γιατί έχω αυτήν την έκφραση. Δεν είναι ότι δεν χαίρομαι, χαίρομαι που θα αποκτήσω ένα παιδάκι, δικό μου και του Τζέισον απλά δεν ξέρω. Ήταν ξαφνικό. Τα ξαφνικά είναι τα καλύτερα, απάντησε το υποσυνείδητο μου άγρια. Ίσως να έχει δίκιο! Χαμογέλασα και εγώ, αντιγράφοντας τον Τζέισον.