How To Train A Wolf Boy

29 Carpe Diem

Mabilis ang pagdaan ng mga araw. Tatlong linggo na ang nakaraan mula nang mangyari iyon. Madaming nagbago mag mula nang araw na iyon at hindi ko maitatanggi na apektadong apektado parin ako bagkus pagkatapos ng lahat.

Nag ri-ring na naman ang phone ko. Tsk, si Rebecca lang pala. Ilang linggo niya na ako tinatawagan pero hindi ko ito sinasagot simula nang tapusin ko ang pagkakaibigan namin. Siguro kung may natitira pa man akong pakialam sa kanya ay malamang ito'y galit ko sa hindi niya pagsasalita. Napakatanga niya at naiinis ako.

Sinagot ko ang tawag niya. Narinig ko pa ang hininga niya sa kabilang linya na parang nagulat siya na sinagot ko ang tawag. Hindi ako nagsalita. Madami na akong masakit na nasabi sa kanya noong araw na sinabi niya lahat sa akin kahit na nasa ospital pa kami.

"Antlia, I'm really sorry... I just want to protect all of you. Hindi ko naman alam na hahantong pa sa ganito. Natakot talaga ako, sa sobrang takot ko wala akong nagawa. I'm really sorry," She stopped and I waited for more of her explanations. Ayoko magsalita.

I heard a shivered sigh. Parang on the verge of crying na ang status niya. I know she's sincere but look, alam niya sa simula't sapul pa lang na si Moks ay si Wolfram. She told me everything about the accident, that we were saved by that lunatic Ava and by the fact that she was threatened since young.

"She told me she'd kill Jaredd, You and my Family. Kaya ako pumayag sa utos niya na wag na wag akong magsasalita. Hindi ko naman alam na hindi siya tutupad sa usapan. I'm scared to death. I just- please! I'm so sorry."

Ilang beses na ba siyang nag so-sorry?

"Antlia, please talk to me..." Ang kapal din ng mukha niya talaga. Kung nag-aalala talaga siya edi sana sinabi niya na agad. If she was really scared, sana natakot din siya sa kapakanan ni Moks. Naalala ko pa yung sinabi ko sa kanya noong nasa ospital kami. "You only care about Jaredd, not us. Wag mo akong isali dahil sa totoo lang, hindi ako maniniwala sa napaka-ignoranteng dahilan. Natakot? Please."

At bago pa talaga may masabi akong masama, binabaan ko na ito. I can't just accept her sorry. Masakit malaman ang katotohanan lalo na pag mula sa sarili mong kaibigan. Pero mas masakit na hindi siya naging totoo sa akin.

"Si Rebecca na naman ba yon?" Napatingin ako sa doorway ng kwarto ko and there stand, Jin. Dumating na pala siya.

Tumango nalang ako sa tanong niya. I appreciate the fact that he didn't ask any question after knowing it's her.

"Tara?" Yaya niya. Dadalawin uli namin si Moks at Jaredd. Ngayon na din kasi ang labas ni Jaredd at kinabukasan naman si Moks.

While driving, his eyes were running back and forth from the road to me. Naaasiwa na ako kaya naman Nagsalita na ako. "Do you have anything to say? Kanina ka pa parang di mapakali.. Mukha rin ba akong kalsada?"

He laughed softly. "Wala, I'm just checking if you're okay."

"I'm definitely fine."

"Yeah, physically." He said without looking at me. Physically. My mind repeated.

"Am I really an open book to you?" I asked. He always manage to read through me.

"To me?" He snorted as he steered to another short cut. "You're an open book for everyone else to see. To be honest, you'll do no good in the acting industry." Guess, kaya madali akong nauuto at naloloko dahil I'm too naive and too easy to read. I heaved a dramatic sigh.

"Antlia, I'm always here for you." He said and the car stopped. Napatingin ako at nasa tapat na pala kami ng ospital. "Go ahead, I'll park the car."

Hindi na siya umaasa na may sasabihin ako pabalik sa kanya. Alam niya na iba ang gusto ko pero heto parin siya at palaging nandyan sa tabi ko. Before I could close the door, I looked at him.